Mojo Man is het geesteskind van tenorsaxofonist Reinier Zervaas en zanger/gitarist Marcel Duprix. Drummer Rick van der Vlist, bassist John Aponno en gitarist Theo van Niel vulden de band aan. Maar het moest groter en grootser. Maar liefst vier blazers voegden zich bij Mojo Man. Met Robert Bogaart (trompet, bugel), Marco Muusz (trompet) ,Robert van der Laarse (tenor, alt sax) en  Henk Brüggemann (bariton sax) stond de teller met  Reinier Zervaas op vijf .  Hiermee was Mojo Man in 2014 compleet. Ze spelen een mix van blues, rock, funk en soul en vanavond stonden ze op het podium van de Bosuil. Het voorprogramma werd verzorgd door Guy Smeets en zijn band.

Guy Smeets

Guy Smeets stond als 9 jarige voor het eerst op het podium. Een jaar of 6 later formeerde hij zijn 1^e band, de Guy Smeets band. Na 3 jaar vond Guy het tijd geworden om een nieuwe weg in te slaan. Begin dit jaar was de nieuwe band, genaamd Guy Smeets een feit. Blues is nog steeds de basis en wordt aangevuld met wat jazz, soul, funk, rock en pop. In De Bosuil vond deze avond hun allereerste optreden plaats.

De lat werd direct hoog gelegd want Guy Smeets opende met ‘Crosstown Traffic’ een cover van Jimmy Hendriks.  De stem van de 17 jarige Guy miste nog de power om boven de muziek uit te komen. Maar er is voldoende potentie om zijn stem nog verder ontwikkelen. Guy Smeets speelde ook eigen nummers waaronder ‘Song 2’.  Tijdens een  zachter gespeeld stuk, kwam Guy’s stem wel boven de muziek uit. Drummer Melvin Hardin speelde zachter waar het moest, feller waar het kon.

De band oogde als geheel nog een beetje onwennig. Toch was het duidelijk dat ze wisten wat ze deden. De klik was er. De chemie en de eenheid moeten nog groeien. Met het instrumentale ‘Alchemy’ wist een gepassioneerde Guy het publiek zo te boeien dat iedereen stil was. Hierna kwamen de mannen los met ‘Follow your heart’. David Aelmans liet hier zijn kunnen op gitaar horen. De concentratie op de gezichten maakte plaats voor een lach. Tijdens ‘Why should I’ luisterde het publiek ademloos toe. De emotie was in Guy’s stem te horen.  Tijdens een instrumentaal stuk stond Guy naast bassist Randy van der Elsen te spelen. Ook bij Randy was de emotie voelbaar. Dit nummer kwam zó binnen dat je bijna zou vergeten dat dit hun eerste optreden was. Tijdens  het eigen ‘Show me the way’ trakteerde toetsenist Christian Martens ons op mooi saxofoon spel. Een solo ontbrak daarbij ook niet.

Natuurlijk is er nog een weg te gaan voor  Guy en de jongens maar zij kunnen met trots terug kijken hun ‘try out’.

Mojo Man

De Bosuil heeft een groot podium maar het was toch aan de krappe kant voor negen man, waardoor de trompettisten een beetje in een hoekje van het podium ‘weggedrukt’ stonden. Zanger/gitarist Marcel maakte direct contact met het publiek door applaus te vragen voor Guy Smeets. Na een “Are you reaadyyy?” klonk het vrolijke ‘Jaywalking’. De mix van alle blazers bij elkaar was voor een groot deel verantwoordelijk voor deze vrolijke sound. Het was duidelijk dat Mojo Man met plezier op het podium stond. Bovendien waren de mannen goed op elkaar ingespeeld. Marcel kwam moeiteloos boven de muziek uit. Op de momenten dat hij zo goed als solo zong, werd extra duidelijk hoe zuiver zijn stem is. Het geluid was goed verzorgd door hun eigen geluidsman en klonk mooi vol, helder. Het volume en de balans tussen alle instrumenten was goed. Lead gitarist Theo is zeer expressief en de  passie en het plezier waren duidelijk op zijn gezicht af te lezen. Soms was hij volledig één met de muziek. Saxofonist Robert van der Laarse kwam in het nummer ‘I’m a man’ naar voren waar hij tegenover Theo begon te spelen met een gretigheid waarbij ze het beste in elkaar naar boven haalden. Marcel en bassist John stonden vol overgave naast elkaar, de energie spatte er van af.

Na een aantal up tempo nummers was het tijd voor het rustige  ‘On the floor’ met een belangrijke rol voor trompettist Robert Bogaart die de ruimte kreeg voor een mooie solo! Ook hier bleek hoe goed de band op elkaar ingespeeld was. Op een summier teken van Robert viel de band als één man weer in.Er werd niet alleen eigen werk gespeeld ook de cover ‘Kansas City’ stond op de setlist. Het nummer is oorspronkelijk van Little Willie Littlefield uit 1952 en is sindsdien door talloze artiesten gecoverd. Wederom was er volop ruimte voor de saxofoon en de bugel. John zorgde daarbij voor een goede bas groove. Drummer Rick zat een beetje verstopt achter zijn cimbalen, maar ook hij liet goed van zich horen. De originele versie duurde amper 2,30 minuten. Mojo Man maakte er, samen met het publiek, een feestje van ruim 12 minuten van. Na bijna 1,5 uur werd het swingende optreden afgesloten met ‘Searching man’ met wederom een mooie en gepassioneerde  gitaarsolo van Theo en een saxofoon solo.

De Bosuil heeft onlangs haar 8.000ste like op hun Face Book pagina gekregen. Dit werd gevierd met gratis entree voor deze middag. Daarmee gaf De Bosuil een zeer gewaardeerd cadeautje weg.

Fotografie: Jack Kok