Een explosie van energie in Luxorlive met Raketkanon en MNHM

Luxor live ontving donderdag 21 april twee vertegenwoordigers van de avant-garde scene in de lage landen. Het Belgische Raketkanon deelt het podium de Nederlandse noiserockers van Mannheim, kortweg MNHM genoemd.

MNHM

MNHM werd in 2012 opgericht als vervolg op Do Not Run We Are Your Friends.  MHNM omschrijft zijn muziek als “Dutch inventive noise rockers MNHM gives birth to grooviness from a higher heavier dimension combining elements from post/math-rock, noise and doom.” MNHM combineert de klassieke rockbezetting van bas, drums en gitaar met een saxofoon. Het resultaat is een eigenzinnige mix van loodzware, riffgedreven rock en jazzy grooves.

In Luxor live overdonderde MNHM het publiek met snoeiharde gitaarnoise en een saxofoon als een misthoorn. De muziek van MNHM was opgebouwd rond de inventieve drumbeats van Roy. Bassist Henry en gitarist Mark voegden daar lagen van grommende bassen en gierende riffs aan toe.  De lange noten die Otto op zijn saxofoon speelde gaven de muziek haar dreigende lading. Soms deed MNHM denken aan KIEM, een avantgardistische band uit de jaren 80 die ook loodzware beats met een saxofoon combineerde. Maar vaker nog klonk MHNM als zichzelf, met hypnotiserende drones, muren van gitaarnoise en altijd maar weer die misthoorn van een sax. MNHM deed Luxor live op haar grondvesten schudden met haar onweerstaanbare grooves.

Raketkanon

Raketkanon werd in 2010 in Ghent opgericht door Jef Verbeeck, Pieter de Wilde, Lode Vlaeminck en Pieter-Paul Devos. Denk bij Raketkanon aan loodzware sludgemetal gecombineerd met de gekte van bijvoorbeeld de Butthole Surfers. Of zoals de band over zichzelf zegt: “Think Melvins meets Tomahawk by way of early Butthole Surfers — Down tuned guitars, deformed vocals and droney bass synths, coupled with an ear for great songs”.

De nummers van Raketkanon hebben allemaal een voornaam als titel. Solo op akoestiche gitaar opende Pieter-Paul Devos de show een fragment uit ‘Purple Rain’ waarmee hij de eerder die dag overleden Prince eerde. Nadat de rest van de band inviel sloeg de gekte toe. Pieter-Paul dook bijna gelijk het publiek in waarna een moshpit ontstond die tot het einde van de show aanhield. Raketkanon combineerde dansbare postpunk met loodzware gitaarriffs van Jeff en de zwaar vervormde stem van Pieter-Paul. De muziek van Raketkanon stond constant bol van de spanning omdat de snaarstrakke riffs ieder moment om konden slaan in totale gekte en een orkaan van geluid. Tussen twee subtiel tegen elkaar tikkende drumsticks en oorverdovende gitaarnoise zit in het universum van Raketkanon maar nauwelijks verschil. De band balanceerde constant tussen genialiteit en waanzin.

Het hoogtepunt van de show was ‘Anna’, een van de weinige nummers waarin voor even het gas wat werd teruggenomen. Zodat het extra hard binnenkwam toen het nummer ontplofte in een muur van gitaar- en stemnoise. Vooral zanger Pieter-Paul gooide zijn hele fysiek in de show, zo sprong hij regelmatig het publiek in om al schreeuwend het voortouw te nemen in de moshpit. Het was dan ook niet vreemd dat de band binnen het uur het podium verliet.

In de toegift gaven band en publiek nog een keer alles. Gitarist Jeff vuurde zijn riffs af vanuit het publiek terwijl Pieter-Paul de microfoonkabel benutte om iemand uit het publiek touwtje te laten springen. Na deze explosie van energie liet Raketkanon Luxor live nahijgend en bijna omvergeblazen achter.

Fotografie: ©Ariane van Ginneke