Ben Poole – Time has come

Ben Poole is nog maar midden twintig, maar hij draait al meer dan 5 jaar mee in de blueswereld. Zijn vorige cd ‘Live at the Royal Albert Hall’ dateert van oktober 2014. Bij dat album zat, tot mijn verbazing, geen tekstboekje. Als dit nieuwe album ‘Time has come’ op de mat ploft kan ik het niet nalaten meteen te kijken. Er zit een mooie mini poster bij, waarbij de songteksten op de achterkant staan.

‘I think I love you too much’ heeft, net als het voorgaande nummer, een pakkend ritme. Nederlander Bob Fridzema speelt Hammond en clavinet. Natuurlijk is het altijd mooi als Bob met zijn toetsen goed te horen is. Bovendien laat hij verspreid over het dit nummer diverse details horen. Dit nummer kun je het beste luisteren met koptelefoon. Dan hoor je hoe het gitaarspel van Aynsley Lister in de rechter box gemixt is. Op de achtergrond hoor je af en toe een toon onder de Hammond vandaan. Ben en Aynsley spelen om de beurt even helemaal solo. Je hoort gitaarspel, dan weer met je linker oor, dan weer met je rechter oor. Dit is geweldig! Dit super nummer eindigt te onverwacht.

‘Longing for a woman’ start rustig met akoestisch gitaar. In één klap neemt het volumevoor korte tijd wat toe. Ben zingt geloofwaardig, en ik zit helemaal in dit nummer. Maar dan is er een paar keer een trillend geluidje te horen, dat er absoluut NIET hoort te zitten. Dit is zó jammer. Ik was één met de muziek, maar dat is weg. Tijdens subliem gitaarspel weet Ben me weer mee te slepen. Als hij zo goed als solo zingt is de warmte en het verlangen in zijn stem te horen. Het einde sterft langzaam weg.

Aangenaam langzame start van ‘Time might never come’. Ben fluistert zijn tekst bijna. (Bas)gitaar en orgel worden zacht bespeeld. Als de drum iets zachter was, had Ben’s zachte zang meer impact gehad. Even later is de balans tussen zang en drum beter. Stevie Nimmo zorgt ook hier voor de achtergrond zang. Hun stemmen kleuren zo goed bij elkaar dat ze soms bijna één geheel vormen. Het instrumentale stuk is er één om bij weg te dromen. Een iets langere toon op het orgel luid een crescendo in. Niet alleen het volume, maar ook het tempo ligt hoger. Zo wordt dit nummer een prachtige power ballad.

Het 10e nummer ‘The question why’ klinkt in het begin vrij vrolijk. Deze keer zingt Stevie zijn backing vocals partij erg laag. Het basloopje van Steve Amadeo komt perfect naar voren in een langzaam en zacht gespeeld stuk. Met een gaaf einde is deze cd veel te snel afgelopen.

Het verschil tussen de pianissimo (de zacht) gespeelde gedeeltes en de forte (luid) gespeelde gedeelten lijkt op dit nieuwe album op het eerste gehoor een fractie kleiner dan op zijn live album. Een enkel nummer komt hierdoor een klein beetje vlakker over. Dit komt ook omdat sommige nummers een wat poppy ritme hebben.

De bas is regelmatig als ritme instrument te horen. Toch laten Steve Amadeo en Mat Beable allebei gave basloopjes horen. De verdeling tussen up-tempo en de laid-back nummers is prima. Genoeg variatie in de onderlinge nummers. Niet alleen blues, rock, ook wat pop en zelfs wat funkinvloeden zijn op dit album te horen. Bovendien heeft ieder nummer verrassende wendingen waardoor ook dit album boeiend is.

Aan de binnenkant van cd doosje is te lezen:”I’ll see you on the road!” “I’ll be there Ben!” En ik schrijf dan heel graag een concertverslag.

(8,5/10, Manhaton Records)