De Zwarte Cross 2016 – zaterdag

De weergoden zijn de Zwarte Cross gunstig gezind. De zaterdag van de Zwarte Cross is vooral zomers warm zodat de bars top omzetten draaien. De sfeer is, zoals altijd, gemoedelijk en vriendelijk. Of zoals een achterhoeker het treffend wist te duiden: “Als je bij ons iemand’s pilsje omstoot bestel je twee nieuwe en drink je samen”. Rockmuzine begon de dag met eer te bewijzen aan een aantal groten in de rockmuziek.

Dutch Queen Tribute

5 Getalenteerde muzikanten hebben de handen ineengeslagen om eer te bewijzen aan een van hun grote idolen, Queen, maar vooral om samen lekker die klassiekers te kunnen spelen. De Dutch Queen Tribute bestaat uit Merijn van Haren en Kees Lewiszong van Navarone, de voormalige ritmesectie van Krezip Bram van de Berg en Joost van Haaren en de orgelman van Marike Jager Henk Jan Heuvelink. In de megatent had zich vroeg in de middag al een menigte verzameld om lekker nostalgisch nog eens al die klassiekers mee te kunnen brullen. Er stond een topband op het podium met een zanger die niet alleen moeiteloos zang van Freddy Mercury aankon, maar die ook het showmanschap van Freddy wist over te brengen. Daarmee werd het een groot feest in de Megatent. Klassiekers als ‘I Want it All’, ‘We Are the Champions’ werden massaal meegebruld. De band glorieerde in het meeslepende en bombastische ‘Innuendo’.

Tribute to The Doors

Over naar de Undercovertent waar nog zo’n stel klasse muzikanten hun krachten hadden verenigd om the Doors eer te bewijzen. Vedran Mircetic en Jop Van Summeren van de Staat, Mike Visser en Matthijs Stronks van Donnerwetter vormen samen met Lawrence Mul van Raw Flowers  Tribute to the Doors. Waarbij Lawrence de hondsmoeilijke taak heeft de charismatische Jim Morrisson eer aan te doen. Lawrence slaagde daar glansrijk. Charismatisch, krachtig en zelfverzekerd zong hij de Doors klassiekers alsof het zijn eigen nummers waren. Zo maakte de band er samen met het publiek een prachtig feest der herkenning van. Klassiekers als ‘Love Me Two Times’, ‘Hello I Love You’ en ‘People Are Strange’ werden vol enthousiasme meegezongen.

St. Tropez

Het getuigt van ongelofelijke lef om als succesvolle band de hoofdpodia, grote gages en talloze groupies achter je te laten en opnieuw te beginnen als punkbandje. Toch is dat precies wat Go Back To the Zoo heeft gedaan. Begin 2016 verscheen uit het niets op een Engels label een verschroeiende ep van een nieuwe band: St. Tropez. Al snel bleek dat de reïncarnatie van Go Back To The Zoo te zijn. “Hoe klonk dat nu?” vraagt u zich waarschijnlijk af. Nou, heftig, giftig en geïnspireerd. De opener op het podium van the Roadhouse: ‘Cut Me Loose’ kon symbool staan voor de manier waarop de band met haar verleden heeft gebroken. De energie spatte van het podium. ‘I Wanna Live In St. Tropez’, een heftige punk explosie, mag zo’n beetje het lijflied van St. Tropez genoemd worden. Hoogtepunt van de show was echter ‘Order’, een nummer dat stijf stond van de ingehouden woede die in een eruptie van gitaargeweld ineens loskomt.

Cross

Geen Zwarte Cross zonder in het rondvliegend zand en de lucht van verbrand rubber en uitlaatgassen te hebben gestaan. De motorcross is een essentiële pijler van het succes van de Zwarte Cross. Op crossterrein “De Schans” scheurden het ene moment serieuze crossmotoren over het circuit terwijl een kanonschot erna “De Schans” omgetoverd werd in een soort carnavalsoptocht. Alles wat kon rijden, flink rookte en vooral veel herrie maakte bleek geschikt voor een rondje Zwarte Cross. Oude legertrucks, brandweerwagens, zelfs een maaidorser; je kon het zo gek niet bedenken of het werd omgetoverd in een fantasievoertuig waarmee de uitbundige crossers over het circuit scheurden. Typisch Zwarte Cross was ook de roze tank met daarop “For Russia With Love”, “Go Homo” en “Nichtenvoorde” waarop we ook twee leden van het Russische Pussy Riot ontwaarden. Naast alle pret en apartigheid besteedt de Zwarte Cross ook elk jaar aandacht aan mensenrechten. Met de Naked Run uit 2013 genereerde de Zarte Cross wereldwijd aandacht voor het lot van de leden van Pussy Riot in de gevangenis in Rusland, de dames deden daarom nu in vrijheid het festival aan om de Zwarte Cross te bedanken. Gelijk daarna knalde het immense carbidkanon weer voor een serieuze cross in de Superklasse. Dat leverde spectaculaire beelden op van hoogvliegende motoren, opspattend zand en verbeten duels om elke millimeter.

Bökkers

Al ruim voor de show van de Bökkers was de megatent afgeladen vol en er bleven maar mensen binnenstromen zodat de temperatuur alleen nog maar steeg. De show van de Bökkers was spectaculair: confettikanonnen vuur en rook, kosten noch moeite waren gespaard. Maar de Bökkers is vooral goudeerlijke rock ’n roll in streektaal. Waar hebben we dat eerder gehoord? Oh ja, Normaal natuurlijk. De Bökkers is geenszins een kloon van de rocklegende uit de Achterhoek. De band trekt wel een zelfde soort publiek, de zelfbewuste plattelanders en die zijn er nogal wat op de Zwarte Cross.  Tot ver achter in de tent werden de nummers letterlijk meegebruld en overal gierden de luchtgitaren. De show van de Bökkers was een groot feest in een dampende en zwetende megatent.

Honky

Een Texaans trio met stetsons, baarden en tattoos nam bezit van de Roadhouse. Country zult u denken, maar niets is minder waar. Honky werd aangekondigd door Bart Geevers, bassist van Peter Pan Speedrock als een rock ’n roll sensatie, “alleen versta je geen woord van wat Jeff Pinkus uitkraamt”. Honky maakte deze glanzende aanbeveling van het Nederlandse rock icoon volledig waar. Groovende ZZ Top stijl rock ’n roll met de energie en de drive van metal en punk. Donderende bassen uit de verchroomde flying V en gespierde riffs ondersteunden de -inderdaad onverstaanbare-  zang. Maar opwindend was het wel!

Sheepdogs

In de lome warmte van de Bayou met de geur van de barbecue en het décor van een stadje in de swamps van Louisiana was de vuige southern rock van het Canadese Sheepdogs perfect op zijn plaats. Met hun gruizige gitaren en vocale harmonieën laveerde het geluid van de band tussen de Allman Brothers en de Black Crowes. De perfecte muziek om met een biertje in de hand van te genieten.

Tribute to Foo Fighters

De heren van Navarone zijn drukke baasjes dit Zwarte Cross weekend. Vrijdag zelf optreden en op de rest van de dagen verschijnen ze op de verschillende podia om hun idolen eer aan te doen. Zagen we eerder Kees en Merijn als Brian May en Freddy Mercury. Nu was het de tijd om Kees als Dave Grohl, Robin als Taylor Hawkins en Roman als Chris Shiflett, kortom the Foo Fighters aan de gang te zien. Kees als zanger? vraag je je natuurlijk af. Ja, en dat deed hij met verve. Schreeuwend en rondstuiterend als Dave himself, maar ook goed zingend in de meer ingetogen stukken. Met zo’n energie en zulke topmuzikanten kon het niets anders dan een mooi feestje worden. Al bij de opener ‘All My Life’ stond heel de Undercovertent te springen en bij ‘Break Out’ ontstond er een moshpit waar ook menige oudere jongere zich in waagde.

Birth of Joy

De Roadhouse is vol, warm en de verwachting zindert door de schuur voor de start van de show van Birth of Joy. Eerdere edities ging het dak ervan af. Kevin, Bob en Gertjan hebben dus een reputatie waar te maken. Dat deed Birth of Joy met verve. Birth of Joy zette een geweldige rockshow neer. Het Hammondorgel gierde, Kevin’s gitaar ronkte en jankte dat het een lieve lust was. En dan waren daar altijd die machtige en inventieve klappen van Bob waar Birth of Joy door voortgestuwd werd. Snaarstrakke bluesrock werd afgewisseld met lange psychedelische jams als bij MC5. Het publiek vond het prachtig! Aangestoken door de energie die van het podium spatte werd er gedanst, gesprongen, gecrowdsurft en gemoshed. Hoogtepunten van de show waren het diep duistere ‘Devil’s Paradise’, het opwindende ‘Rock ’n Roll Show’ en de nieuwe live favoriet ‘Hands Down’. Het dak ging eraf, kortom een geweldige rock ’n roll show. Het enige dat je Birth of Joy kunt verwijten is dat ze slechts één nummer van hun geweldige nieuwe plaat ‘Get Well’ speelden. Daar had het tevreden uithijgend publiek van de Roadhouse uiteraard maling aan.

Airbourne

Na de imposante vuurwerk show voor de Main stage was het tijd voor een van de hoofd acts van de Zwarte Cross. Het Australische Airbourne, ook wel betiteld als “AC/DC on steroids”. Alles is groots aan de band, van de enorme stacks aan Marshall versterkers op het podium tot de bombastische openingstune. Airbourne is larger than life. Airbourne is net een opdraaipoppetje: Als het losgelaten wordt dan is er maar één versnelling: de hoogste. Alles gaat op volle snelheid en energie. Dat is heerlijk als je voor in de moshpit mee staat te springen. Maar voor de wat bedachtzamere muziekliefhebber mist de dynamiek. Dergelijke nuances waren aan Airbourne en het uitzinnige publiek echter niet besteedt. Zij waren gekomen om samen te feesten!

Al met al een mooie Zwarte Cross zaterdag. Op naar de ook al uitverkochte zondag.

Fotografie: Ariane van Ginneke