Servers – Everything is OK

Het is een Godwin. Voor wie de Wet van Godwin niet kent: Mike Godwin stelde in 1990 dat als een online discussie maar lang genoeg duurt, er altijd een deelnemer is die een vergelijking trekt met nazi’s of Hitler. We beginnen deze recensie met een Godwin: de tekst “Everything is OK” wordt vaak toegeschreven aan Chamberlain die op 30 september 1938 terugkeerde vanuit Duitsland waar hij met Hitler sprak over de annexatie van de Sudetenduitsers in Tjechië. Chamberlain sloot het München Verdrag met Hitler die hierin verklaarde af te zien van invasies in buurlanden. Chamberlain kwam terug en deed zijn beroemde ‘peace in our time’-speech. Het ‘everything is ok’ wordt hiermee vaak ook aangehaald. Een verkeerde parafering en bovendien: amper een jaar later viel nazi-Duitsland Polen binnen. De wereld had zich collectief zand in de ogen laten strooien.

Het zijn deze gebeurtenissen die op dit moment veelvuldig worden genoemd in internetdiscussies over de verschrikkelijke gebeurtenissen die de wereld op dit moment overheersen. In de begeleidende tekst bij het album dat op 19 augustus uitkomt, schrijft de band dat de plaat bedoeld is om mensen wakker te schudden. Servers heeft een hoger doel: een eind aan propaganda. Het is bepaald niet OK in de wereld, ook al zeggen religieuze en politieke leiders van wel. Terrorisme, politiek, ongebreideld consumentisme, oorlog en armoe zijn alom, maar media en religieuze stromingen stellen dat we vooral niet bang moeten zijn en dat het allemaal goed komt.

Het komt niet goed.
Getekend: Servers.

Waarna het Engelse viertal tien nieuwe nummers opnam, donkerder dan ooit dankzij dit duistere, bijna fatalistische engagement. Helaas ook bombastischer dan ooit. De band bedient zich van een vast recept: intro dat wordt voorzien van soundbites uit een of andere toespraak, daarna een donkere riff op de open B van de bariton, stevige drums en de bijna wanhopige klinkende schreeuwzang van Server1 – Lee Storrar. Soundbites doen het altijd goed. Menig band heeft er dikke hits aan te danken. Bekendste voorbeelden zijn Iron Maiden die Vadertje Churchill regelmatig laat terugkeren, maar ook ‘Civil War’ van Guns ‘n Roses en ‘The Cult of Personality’ van Living Colour (met de meesterlijke Vernon Reid op zes snaren, maar dit geheel terzijde), om maar een paar te noemen. Vrijwel al deze nummers zijn in hun soort aanklachten, protesten, net als de songs op ‘Everything is OK’.

Goede nummers hebben meer nodig dan soundbites. De eerste drie nummers op de plaat zijn van het niveau ‘dik hout’. Recht toe, recht aan. Storrar brult de longen uit zijn lijf en de band werkt met de vuurkracht van een bataljon tanks de riffs af. Deze band is boos. Zoveel is wel duidelijk en anders hoef je alleen de titels van de songs maar tot je nemen. ‘To Hell With You’ is geen uitnodiging om een kopje thee te komen slurpen. Stevige nummers, maar niet verrassend. Die verrassing komt pas bij ‘Unconditional’, met een beetje goede wil zou je dit een ballad kunnen noemen. Hier klinkt Torrar in de coupletten ineens als een soort Robert Smith en da’s niet onprettig. De klagerige zang met die snikjes die de Cure-voorman zo typeert, past eigenlijk uitstekend bij dit nummer. Het refrein heeft een spannende akkoordenovergang waardoor het nummer een lekkere spanning krijgt. Een van de hoogtepuntjes op de plaat.

En toch… het komt allemaal wel een beetje bekend voor. Het zal toeval zijn, maar de nummers vertonen toch de nodige gelijkenis met iets dat de Amerikaanse band Red ook doet en al deed in 2006 op ‘End of Silence’ – waarvan dit jaar natuurlijk een tienjarig jubileumeditie verscheen. Zelfs de boodschap is vergelijkbaar, zij het dat het Amerikaanse Red deze verkondigt vanuit een Christelijke overtuiging en Servers zich juist afzetten tegen welke overtuiging dan ook. Maar de manier waarop de bariton-riffjes, de zanglijnen en toetsen (de pianolead in ‘Our Lady of Bad Counsel’) zijn verwerkt… ja… het is moeilijk om dan niet aan Red te denken, als je die band tenminste kent.

Is het daarmee een slecht album? Welnee. Servers levert een prima werkje af met ‘Everything is OK’. Geen album waar de wereld wakker van zal liggen, op het merkwaardige ‘Codes’ na misschien. Een Laurie Anderson-achtig ‘O Superman’-mantra als begeleiding, een klavecimbel, rollende pauken: enfin – hier is niets geschuwd, maar het resultaat is pakkend en lekker dreigend.
Ach. De wereld heeft tenslotte genoeg waarvan het wakker kan liggen.

(7/10, Undergroove Records)