Gast recensent Eric Peters recenseert: King of the North – Get Out Of Your World
Wij van RockMuZine waarderen de inbreng van muzikanten en dan niet alleen op het muzikale vlak. Het idee werd geopperd om een muzikant te vragen een album naar keuze te recenseren en hem / haar kennis te laten maken met de schrijvende kant van de muziekwereld. Deze keer hebben wij Eric Peters, de bassist van Crescent Moon, bereid gevonden een recensie te schrijven. Eric bracht begin dit jaar met Crescent Moon een verdienstelijke plaat, ‘The Lidless Room’, uit en beoordeelt nu een album van zijn muzikale collega’s.
Eric Peters:
Dat is nog eens wat anders… Ik luister veel albums, heb altijd een mening klaar en dan wordt je ineens gevraagd om zelf een review te schrijven. Dat is nog eens andere koek. Een album beoordelen met een simpel goed of niet goed is makkelijk maar om er echt in te duiken en het onder woorden te brengen is natuurlijk een ander verhaal. Uit een rijtje albums die ik voorgeschoteld kreeg heb ik er eentje gekozen waar ik iets mee heb namelijk van die lekkere recht toe-recht aan rock. Voor ik begin leg ik alvast de loper uit voor de King of The North.
Australië weet hoe rockmuziek gemaakt moet worden. Bands als AC/DC, Rose Tattoo, Silverchair en Wolfmother hebben dit al ruimschoots bewezen. In dit rijtje hoort ook King of the North die met ‘Get out of your world’ een opvolger hebben uitgebracht van het uit 2014 stammende ‘Sound the underground’. De band bestaat uit het duo Andrew Higgs die in zijn eentje zowel de vocals, gitaar en bas voor zijn rekening neemt en kersverse drummer Steve Tyssen die onlangs Danny Leo opvolgde. (Leo was nog wel verantwoordelijk voor de drumpartijen op het album). Zoals gezegd komt al het gitaar- en baswerk van Andrew Higgs. Dit doet hij via een ingenieus systeem, een zogenaamde 3 in 1 guitarpedal waarbij hij zijn gitaargeluid naar 3 verschillende versterkers stuurt. Het is werkelijk verbazingwekkend hoe goed dit uitpakt, vooral bij liveoptredens staat het publiek verbaasd te kijken waar de bassist en extra gitarist zich bevinden. (in het pedaal dus) !
Het album opent met ‘Rise’ waarmee meteen de toon wordt gezet. Een zwaar aangezette riff met een pompende beat, gevolgd door een muur van gitaargeweld. Het klinkt alsof er een complete band staat te spelen, knap gedaan. De zang van Higgs is prima, hij heeft een lekkere rockstem en het is over het algemeen duidelijk wat hij zingt. De titeltrack van het album heeft een typische Led Zeppelin opbouw, compleet met de kenmerkende rifjes en drumpartijen en ook de break lijkt weggelopen uit de seventies. Daar is overigens niets mis mee, het klinkt goed en staat als een huis. Voor de single ‘Burn’ werd gastdrummer Lucius Borich (Cog) opgetrommeld. Ook hier weer een mooie combinatie van vakkundige drums en snoeiharde gitaar, ondersteund door een zwaar basgeluid. De volgende tracks zijn eigenlijk allemaal een beetje van dit kaliber, het heeft veel weg van bands als Kyuss, Wolfmother en eerdergenoemde Led Zeppelin. Op de bovengenoemde tracks na springen er niet echt nummers uit, ze zijn goed maar missen een beetje de echte ‘wow’ factor, al is de afsluitende track een werkelijk zeer geslaagde cover van (het al bijna 50 jaar oude) Jimi Hendrix ‘Manic Depression’.
Nog even een paar kritische noten: De productie is niet zo heel erg sterk. Het geluid is zo gecomprimeerd dat het af en toe gewoon niet helemaal lekker klinkt, liefhebbers van dynamiek en mooie subtiele klanken komen dus niet aan hun trekken want de meeste nummers hebben weinig variatie in luide en rustige passages. Verder is het 3 in 1 pedaal een mooie uitvinding maar begin ik na 3 nummers een echte bassist te missen. De baslijn volgt eigenlijk constant hetzelfde patroon als de leadgitaar, ruimte voor een mooi basloopje of solo is er dus niet. (uitgezonderd de korte opening van ‘Down to the devil’. Verder is zoals gezegd het geluid op het album wel erg veel van hetzelfde, een beetje meer afwisseling was mooi geweest. Als rockalbum is ‘Get out of your world’ echter wel geslaagd. De mannen spelen strak en de nummers winnen na een aantal draaibeurten aan kracht. Wie gewoon lekker wil rocken is bij King of the North dus aan het goede adres.
(7,5/10, Rodeostar / SPV)
