Gast recensent Ray Vaughn recenseert: Moose Blood – Blush
Wij van RockMuZine waarderen de inbreng van muzikanten en dan niet alleen op het muzikale vlak. Het idee werd geopperd om een muzikant te vragen een album naar keuze te recenseren en hem / haar kennis te laten maken met de schrijvende kant van de muziekwereld. Deze keer hebben wij Ray Vaughn, de drummer van powertrio Wigg, bereid gevonden een recensie te schrijven. Wigg heeft een debuutalbum ‘Sally’ uitgebracht op 20 november 2015. De recensie van dit album is hier te lezen.
Ray Vaughn:
Zoals een echt recensent (kuch) betaamt, begin ik met een kort achtergrond verhaal. Moose Blood is een zogenaamde “emo band” uit het Britse Kent. Na oprichting in 2012 leveren de vier heren in hoog tempo producties af; een demo in eigen beheer, een reeks (split) EP’s en in 2014 het debuutalbum ‘I’ll keep you in mind, from time to time’. Een notering in de US Billboard Top Heatseekers-chart volgt, naast een plek in de 2015 Warped Tour. So far so good.
Het is april 2016 als Moose Blood aankondigt dat ze later dit jaar via Hopeless Records hun tweede album releasen. Inmiddels is de schijf gearriveerd en word ik door Rockmuzine gevraagd om het album ‘Blush’ te beoordelen.
Eerste indruk
Alhoewel ik niet zo “in de emo zit”, moet ik concluderen dat de muziek uitnodigt; de productie is prima, de sound is lekker uplifting en een tikkeltje dromerig. Naar mijn gevoel had de zang wel iets prominenter in de mix gemogen. Muzikaal weten de heren van wanten; de songs zijn goed doordacht, netjes uitgevoerd en hebben een prima (wel ietwat voor de hand liggende) opbouw. Nah, eigenlijk best wel prima dus. Dit ruikt naar hitpotentie.
Dertien in een dozijn
Noem me een outsider binnen dit genre, maar bij het beluisteren van deze schijf moet ik met name denken aan het softere werk van Blink 182 en Jimmy Eat World. Poppy rock met het oog op een doorbraak naar het grote publiek. Hier zit ook meteen de grote valkuil. Mijn inziens heeft Moose Blood de mainstream route gekozen, waarbij ik uniciteit mis. Ik had gehoopt op meer scherpe randjes, meer “catchiness” en vooral meer attitude. De stap naar een grote doorbraak is met ‘Blush’ mijn inziens dus nog niet gezet; het klinkt te safe en weet me nergens écht aan te grijpen. Als ik moet kiezen dan is ‘Knuckles’, door zijn meest aanstekelijke refrein, mijn favoriet op dit album. ‘Honey’ volgt daarbij op de voet. De ballads ‘Shimmer’ en ‘Spring’ zijn een welkome afwisseling maar missen potentie. Jammer, want het fundament is zéker daar.
Mooie toevoeging voor fans
Ik denk dat liefhebbers van de stijl, en fans van Moose Blood, deze plaat zullen waarderen. Maar ik denk dat buiten dit genre een enkeling geboeid zal raken door ‘Blush’. Zeker leuk om eens te luisteren, maar geen reden tot repeat.
I’m sorry lads…
(6/10, Hopeless Records)
