White Denim is bijna achteloos briljant in Doornroosje

White Denim doet vanavond Nijmegen aan tijdens hun tour naar aanleiding van de release van hun zevende studio album. De band uit Austin, Texas  speelt een mix van rock, blues, punk, soul, country, jazz met psychedelica invloeden.  Met haar unieke southern rock sound maakte de band eerder zes studio albums. In maart dit jaar kwam hun zevende album, ‘Stiff’ uit. Tot enkele jaren geleden bestond de band uit oprichters , zanger en gitarist James Petrelli  en bassist Steven Terebecki , drummer Joshua Block en gitarist Austin Jenkins. Die laatste twee verlieten in 2014 de band en gingen spelen voor Texan soul zanger Leon Bridges.  Kort daarna voegden Jonatan Horne op gitaar, zang en toetsen en Jeff Olson op drums zich bij de band.

The Grand East

The Grand East mag de avond openen. Geen gemakkelijke ‘taak’  gezien de reputatie van de hoofdact van vanavond. The Grand East zou voorheen Texas Radio echter niet zijn als het vanaf de eerste noot niet haar hele ziel en muzikale zaligheid in de strijd zou gooien. En dat kost de band geen enkele moeite. Deze jongens hebben van nature naast muzikaal talent  een enorme aanstekelijke dosis flair, charisma, enthousiasme en power en onderling plezier in het spelen. Even vergeet je dat dit ‘slechts’ het voorprogramma is. “Psychedelische Blues ’n Roll met een snufje Tom Waits, beetje Allman Brothers en een lepeltje The Doors” in de woorden van de band dat vakkundig door elkaar geroerd en geserveerd wordt als een stel heerlijke bluesrock stampers. ‘Kiss the devil’ van hun laatste plaat is zo’n fantastisch nummer dat tot grote psychedelische hoogte wordt gestuwd. Zodat niemand in het publiek stil kan blijven staan of op z’n minst met een breed grijnzende hemelse blik zachtjes staat te heupwiegen. The Grand East bezorgt Doornroosje een waardige opmaat  voor een muzikaal hoogstaand avondje.

White Denim

Na een korte set ombouw komen de heren van White Denim bijna onopvallend en casual het podium opwandelen. Uit de categorie ‘doe maar gewoon, je speelt al briljant genoeg’. Bassist Steven heeft nog steeds het uiterlijk van een tiener maar laat je daardoor niet misleiden. Wat een virtuoze geluiden komen er uit zijn instrument die hij bespeelt alsof het een gitaar betreft. Met frontman James Petrelli heeft de band een weergaloze gitarist in de gelederen die dat met gemak combineert met zuivere vocalen uit zijn gespierde strot.

De heren hebben iets met Nederland en Nijmegen in het bijzonder. Zo stonden zij eerder al in het oude Doornroosje in 2009 en op het Valkhof festival in 2013. Het nieuwe Roosje krijgt nog een compliment van zanger James met de woorden “You’re lucky to have this great venue in this beautiful town.”  James heeft verder niet veel woorden nodig en laat de muziek voor zich spreken. Opvallend is wel dat hij erg alert is op reacties uit de zaal. Licht geïrriteerd vraagt hij om de zaallichten, op zoek naar iemand die met enige regelmaat roept: “Austin is best.” Daarbij ongetwijfeld niet de stad van herkomst van de band bedoelend maar de voormalig gitarist  Austin Jenkins. Na een “You miss him yeah?” gaat hij glimlachend en onverstoorbaar verder. Komisch is zijn reactie op iemand die zo ongeveer ieder nummer beantwoordt met “Rock&roll!” “Dat vind ik nou leuk. Dat ga ik voortaan ook roepen”, is de reactie van James die de slappe lach krijgt en de band met hem. Dat tekent de prettige ontspannen sfeer van de avond.

Drummer Jeff is een waardige opvolger van Joshua. Hij mist misschien de aangeboren timing en finesse van zijn voorganger maar die is dan ook uniek in zijn slagsoort.  Toetsenist Jonatan Horne speelt tevens gitaar maar heeft die niet meegenomen vanavond.  Ondanks het persoonlijk gemis van een tweede gitarist dat duidelijk voel- en hoorbaar is in nummers als het briljante ‘At the farm’, is het zwaar genieten vanavond van uitermate intelligente muzikale creaties en twist en fraaie complexe composities. Dan weer stevig en swingend dan weer oorstrelend subtiel. Los van het feit of je voorkeur uitgaat naar een toetsenist of een tweede gitarist, staat hier gewoon een verschrikkelijk getalenteerde en goede band te spelen. White Denim is gewoon een klasse apart.  ‘Te moeilijk’ wellicht waardoor de heren de weg naar het echt grote publiek nooit hebben gevonden. Maar dat is dan een gemiste kans voor het grote publiek.  Het publiek in Roosje vanavond weet het op meer dan enthousiaste wijze op haar waarde te schatten.

Fotografie: Ariane van Ginneke