The Road Home – Rebel Hearts
In oktober kwam ‘Rebel Hearts’, het debuutalbum van The Road Home uit. Enschede is de thuisbasis van deze vier jonge rockers. Dit debuutalbum werd opgenomen vóórdat de band compleet was. De broers Luke en Kenneth Christoffel zijn de leadzangers/gitaristen. De invallende ritmesectie op de cd bestaat uit: drummer Mart Neijen Es en bassist Sem Christoffel. Zij maken beide deel uit van Vandenberg’s MoonKings en van Mandrake’s Monster. Met drummer Johannes Rüther en bassist Eric Zwiers is The Road Home sinds kort compleet.
De eerste seconden van ‘Rebels’ klinken ietwat aarzelend. Maar als de drums erbij komen tik ik meteen mee in het pakkende ritme. Een dosis snaren gaat mee in dit ritme, en zorgen er ook voor dat de melodie zich meteen in mijn hoofd nestelt. Dit is één van de nummers waarin Luke en Kenneth allebei zingen. Beide stemmen liggen prettig in het gehoor. De tekst is vrij goed te verstaan. Goede dynamiek in het drumwerk van Mart. De opbouw is ‘coupletje- refreintje’. Toch bevat dit opzwepende nummer voldoende wendingen om interessant te blijven.
Doordat Mart zijn drumstokken even laat liggen, heeft ‘Summer Nights’ een rustigere start. De stem van Luke komt hier mooi uit. Doordat het pakkende ritme er bij komt raakt de kleur van zijn stem helaas wat op de achtergrond. Luke legt soms een beetje te veel nadruk op het laatste stukje van de woorden. Tijdens het pakkende ritme laat Sem een lekker uitgebreid basloopje horen. Hier klinken op de achtergrond leuke percussie details door heen. Up-tempo start van ‘Black Denim’. Nu heeft Kenneth de lead vocals. Zijn stem ligt dicht die bij van Luke. Maar Kenneth verdeelt de nadruk over de woorden beter. Mooie verdeling van het geluid tussen linker en rechterbox, waardoor ook de gitaren welverdiende aandacht krijgen. Het volume heb ik lekker hard staan. Daar vrágen deze nummers gewoon om!
Doordat het volume in de muziek in het begin van ‘Sleeping alone’ wat lager is, komt Kenneth’s stem even op de voorgrond. Dat had best langer gemogen. Hij zingt gedeeltelijk met een licht verbeten klank. Dit past bij de tekst. De achtergrondzang is een prima aanvulling. Een lekker vet aangezette basgroove vormt deels een leidraad in ‘Dark Desires’. Op het moment dat de muziek zachter is, zingt Luke laag. Dit had van mij gerust (zo goed als) solo gemogen. Dat kan zijn stem absoluut aan. Moeiteloos schakelt hij over naar hogere zang. Ook dit nummer heeft een mooi eind.
Deze 13 nummers bevatten voldoende wendingen en details. Ondanks dat hadden de nummers onderling een fractie meer mogen verschillen. De songteksten gaan veelal over de liefde en de pijn van de liefde, toch klinken de nummers vrij vrolijk. Live gespeeld gaat het dak er vast af. De verdeling tussen de linker-en rechter box is vrij goed. De geluidskwaliteit had iets beter gekund. Een vocale voorkeur heb ik niet. Ik hoor Kenneth en Luke even graag zingen. Na verloop van tijd herken je de mannen vooral aan hun uitspraak. Ze hebben beiden een mooie kleur van stem, waar af en toe een licht ruw randje op zit. Bovendien hebben ze een behoorlijk bereik. Jammer dat ze daar niet meer gebruik van gemaakt hebben: hun stemmen hadden best vaker op de voorgrond gemogen. Een powerballad kunnen ze beiden vocaal makkelijk aan. Wie weet een volgende keer.
Of ik genoten van dit debuutalbum? Ja zeker! Alle nummers hebben een opzwepend karakter. Heerlijk om het volume flink open te draaien en mee te gaan in deze flow. Kortom: The Road Home heeft een lekker plaatje gemaakt!
(7,5/10, Goomah Music)
