Duncan Parsons – I’m Here, All Weak

Esther Kessel-Tamerus | 30 September 2023 | CD | No Comments

Het vorige album ‘On Earth, As It Is’ (2022), van multi-instrumentalist Duncan Parsons kreeg lovende reacties. In de afgelopen tien jaar bracht hij zes officiële soloalbums uit. Het nieuwe album heet ‘I’m Here, All Weak’, dit is een terugblik op het verleden. Want 15 van de 17 nummers stonden op één van die 6 albums. Er zijn originele opnames, maar ook nieuwe mixen en/of bewerkingen. Van de vele gastmuzikanten noem ik slechts: Steve Hackett, Nick Fletcher en Ton Scherpenzeel.

‘Lavender Rose’ heeft een sfeervolle start. De zachtaardige stem van Duncan past bij de muziek.

In de aangename flow zit niet alleen een groovy bas verwerkt, maar ook de toetsen hebben een belangrijk aandeel. De wendingen verlopen vrij geleidelijk, ongemerkt zit dit openingsnummer ingewikkelder in elkaar dan dat lijkt. Qua melodie hebben de akoestische gitaarklanken in ‘Lead Us Not’ heel even wat weg van ‘Kayleigh’ (van Marillion). Maar Duncan gaat absoluut zijn eigen weg. Als hij sneller zingt, komt onder andere het fluitspel van John Hackett erbij. Een aantal instrumenten afwisselen elkaar af. De kwaliteit van het geluid en de verdeling over de koptelefoon is erg goed. De sfeer van de muziek is vrolijk, je zou bijna vergeten dat het geheel complex in elkaar zit.

‘Furry Leaves’ is een bijzondere, verrassende melange tussen Beethoven en jazz, waarin onder andere goed gitaarspel van Nick Fletcher zit. ‘Wond’ring A’lowed’ is een lieflijke kalme track. Het plotselinge einde is leuk. Instrumentale tracks zoals bijvoorbeeld het eigenzinnige ‘Shuffling Penguins’, worden afgewisseld met vocale zoals ‘Ladybird (edit)’. Dit is één van de tracks die gebaseerd is op BBC documentaire ‘Time Shift’. De achtergrondzang is mooi toegevoegd. De trompet speelt een belangrijke rol in ‘Gonville’. Ook in deze korte track is het samenspel en/of de afwisseling van stijlen en instrumenten bijzonder. ‘Queenie And Elmo At The Museum’ is nieuw. De melodie is vrolijk waarbij de gesampelde geluiden voor speelsheid zorgen. Het einde had iets origineler gemogen.

Het is steeds weer een verrassing wat je gaat horen, vooral bij een niet eerder uitgebracht nummer zoals ‘Dr W (pt iii)’. De ritmesectie heeft een rustige flow. In de overige instrumenten is er een goede balans tussen hoog en laag. Ook dit nieuwe nummer is experimenteel van opzet. ‘This Day’ heeft een aangenaam ritme. Er zijn veel instrumentele details, waaronder percussie. Klarinet, saxofoon en het tokkelen op viool geven het geheel een heel eigen sound. Viool en fluit geven ‘Long Summer Days’ een tedere, melancholische sfeer. In eerste instantie is ‘J: Oi!’ ook rustig, al zijn er best veel laagjes. De opbouw is mede door de (vrij plotselinge) wendingen verrassend. ‘Take Me By The Hand’ is een teder duet met Judith Silver. Daarnaast hoor je ook het Holy Robots koor.

Het album lijkt over het algemeen vrij rustig, maar het is complexer dan het lijkt. Hoewel het min of meer een verzamel album is, het voelt wel als een eenheid. Een aantal tracks duurt nog geen 3 minuten, de langste zit onder de 7 minuten. Voordeel: hierdoor telt dit album 17 tracks, die deels als improvisatie aanvoelen. Dat bedoel ik zeker als een compliment, maar daardoor moet het album wel groeien. Je voelt de liefde waarmee alles gespeeld en gezongen is. ‘I’m Here, All Weak’ is een album waar je echt even tijd voor vrij moet maken om te luisteren. Want hoe rustig sommige tracks ook zijn of lijken, je zult steeds nieuwe dingen horen. (84/100) (Rough Draft Audio)