Dave Stewart & the Spiritual Cowboys – Live at Rockpalast, Köln 1990

Dave A. Stewart is vooral bekend als frontman de Eurythmics. Maar natuurlijk kennen we hem ook van de hit ‘Lily was here’ waarin Candy Dulfer een belangrijke rol in vervult. Dave Stewart & the Spiritual Cowboys was nog maar net opgericht toen dit concert plaatsvond. Met deze band bracht hij slechts twee albums uit.

CD1 start met sampling, dat verwacht je niet zo snel bij een live cd. Leuk! Van de Eurythmics weten we: Dave is live goed te verstaan, bovendien zijn de vocale kwaliteiten prima. Instrumentaal is alles dik in orde. Met koptelefoon hoor je jammer genoeg dat er lichte krakende bijgeluidjes in zitten. Hoe ik ook draai met de ‘tune’ knop van de koptelefoon de kraakjes blijven. Het geluid van zang en muziek op zich is helder. Bij ‘Fashion Bomb’, het derde nummer, ben ik het gekraak beu en besluit zonder koptelefoon verder te luisteren. De ‘kraakjes’ vallen nu amper op. Tenminste zolang ik het volume niet al te hard zet. Tijdens het rustigere deel van ‘Soul Years’ komt Dave’s stem mooi uit. In een aantal nummers is het aandeel van de backingvocals te groot. Zo ook in ‘The Devils’s just been using you’.

Op CD2 hoor je ook af en toe een kraakje. Alsof je naar een LP aan het luisteren bent. Verder is de geluidkwaliteit over het algemeen wel oké. Maar de bromtoon die in ‘Party Town II’ te horen is houdt een behoorlijke tijd aan. Jammer want het basloopje klinkt best lekker. ‘King of Hypocrites’ is het afsluitende nummer. Met koptelefoon is het gekraak en geknisper in mijn oren hinderlijk. Ook zonder koptelefoon is het duidelijk te horen. Het nummer is goed gespeeld en heeft een mooie tekst. Na afloop van dit nummer is er geen bedankje naar het publiek toe. Deze afsluiter had op de cd net zo goed weg gelaten kunnen worden. Van sommige nummers was ik bijna het bestaan vergeten. Leuk om weer terug te horen!

DVD.
Het intro klinkt spectaculairder dan dat het eruit ziet. De beeldkwaliteit is helemaal niet verkeerd. Dave staat met zonnebril op en met een “blingbling” jas aan te spelen. De band bestaat uit zeven personen. Live waren ze vooral bekend omdat ze een dubbele drumkit gebruikten. Bespeeld door twee drummers. Een groot deel van de tijd zitten ze beide achter de dubbele drumkit. Één van de drummers is Martin Chambers, van de Pretenders. Vanzelfsprekend is het vooral Dave die in beeld is. Dat mag op zich best. Iets vaker en langer wisselen had ook zijn charmes gehad. Na een aantal nummers heeft Dave zijn zonnebril afgezet. Nu is het te zien dat hij ook met zijn Spiritual Cowboys de oogmake-up is blijven gebruiken.

Ik verwachtte iets meer “vuurwerk” te zien. Er is wel interactie tussen de bandleden onderling, maar het spat niet van de buis af. Dit neemt wel toe naar mate de tijd verstrijkt. Vooral bij ‘Jack Talking’ is het duidelijk dat ze met plezier op het podium staan. Voor wie het niet wist: Dave kan niet alleen met gitaar goed uit te voeten. Hij kan ook een aardige partij mondharmonica spelen. Dat is te zien in ‘This little town’. Op het laatst duwt Dave één van zijn gitaren bij een toeschouwer in diens handen en de man wordt op het podium gehesen. Of het bekenden van elkaar zijn? Wie weet. De toeschouwer weet hoe hij met een gitaar overweg moet gaan. En hij geniet ervan. Ook op de DVD wordt het publiek niet bedankt en is er geen toegift. Dat valt een beetje tegen. Als bonus is er een interview back stage. Dave tokkelt wat op een akoestische gitaar. Hij zingt wat, er wordt gelachen. Jammer dat het beeld midden in zo’n “jam” op zwart gaat. Zo eindigt ook de bonus nogal abrupt. Ondanks mijn benoemde minpuntjes blijft het leuk om Dave Stewart & the Spiritual Cowboys te zien en te horen.

(6,5/10, Mig Music)