Podiumbeest DeWolff toont tomeloze energie in De Bosuil.
Het is niet toevallig dat Mitch Rivers vanavond supportact is voor DeWolff in De Bosuil (Weert). Want de debuut EP van zanger/gitarist Mitch Rivers is opgenomen in de studio van DeWolff. Mitch Rivers en zijn band spelen een mix van americana, countrysoul en rock. Natuurlijk spelen ze enkele nummers van hun EP, zoals ‘I’m leaving’. Door de ingetogen start komt de heldere stem van Mitch goed uit. Hij beschikt over een vrij hoog bereik. Op het laatst zingt hij zo goed als solo, hiermee laat hij horen dat hij ècht een mooie stem heeft. Het is duidelijk dat de bandleden passie en liefde voor de muziek hebben. Lead gitarist Stefan Wolfs speelt expressief waar het kan, ingetogen waar het moet. Tijdens ‘Silver Linings’ speelt Mitch met ‘blik op oneindig’, alsof hij niet meer aanwezig is. Mooi om deze transformatie te zien. Drummer Erwin Pronk gaat mee in de flow van dit nummer. Op de momenten dat het nodig is speelt hij zacht, soms met stokken met zachte uiteinden. Dit alles is prima aangevuld door bassist Boris Egberts. Deze mannen zijn goed op elkaar ingespeeld. In de nummers zitten diverse plotselinge volumewendingen. Deze worden allemaal zeer goed neergezet. In kleine dingen zie je dat ze nog wat podiumervaring missen. Maar dat komt in de loop der tijd goed. Ze tonen liefde voor muziek en performen. Bovendien maakt Mitch leuk contact met het publiek. Dit was een prima, half uur durend, opwarmertje voor DeWolff.
Dit jaar viert DeWolff hun tienjarig bestaan. In 2007 waren deze mannen nog jonge Limburgse pubers. Ondanks dat was er vrijwel meteen succes. De bandsamenstelling is in tien jaar tijd niet gewijzigd. Ook spelen ze nog steeds ‘rauwe’ psychedelische southern rock, gebaseerd op de jaren ’60 en ‘70. Wat natuurlijk wel veranderd is, is dat deze jongetjes inmiddels mannen zijn geworden. Bovendien hebben ze Limburg verruild voor Utrecht. Hier hebben ze hun eigen studio gebouwd. Of dat nog niet genoeg is hebben ze ook een eigen label: Electrosaurus Records’.
In de zomer van 2016 stonden ze op Festival Bospop, in Weert daar speelden ze met tomeloze energie. Gaan ze dat vanavond hier in De Bosuil herhalen? DeWolff opent ronduit knallend met ‘Easy Money’. Dit belooft een superavond te worden! Non stop gaat het over naar ‘Sugar Moon’ met het bekende staccato drumritme door Luka van de Poel. Hij zingt tevens een groot deel van dit nummer. Knap dat zijn zang niet te lijden heeft als hij krachtig drumt. Zanger/gitarist Pablo van de Poel betrekt de fans erbij door ons “Ohohohoh” te laten zingen. De Bosuil is nu al bijna één kolkende massa. Aansluitend volgt het rustigere intro van ‘Medicine’. Direct is er een andere, meer ingetogen sfeer. Hiermee laat DeWolff blijken dat ze perfecte performers zijn. Het gitaarspel van Pablo is verbluffend goed. De volume- en tempowisselingen zijn top, en worden regelmatig met applaus beloond. Tussen twee nummers door vertelt Pablo dat hij goede herinneringen heeft aan De Bosuil, hij speelde hier als 11 jarige (!) al. Tot onze verrassing spelen ze een nieuw nummer ‘Double crossin man’ is kort, maar opzwepend.
Één van de favoriete nummers voor vele is ‘Black cat woman’. Pablo gebruikt een bottleneck. Met vlagen vliegen zijn vingers in hoog tempo over de snaren. Een genot om naar te kijken én te luisteren. En genieten, dat blijft het! ‘Tired of loving you’ zorgt voor een rustigere flow. In Pablo’s stem klinkt emotie door. Tijdens een instrumentaal stuk is Pablo één met de muziek. Hij lijkt niet meer op de wereld te zijn. Organist Robin Piso (ex Orgel vreten) ziet het gebeuren en geniet ervan. Even later speelt hij halfstaand, half zittend, wat een passie. Weer worden we op een nieuw nummer getrakteerd. Luka speelt graag forte/mezzo forte, ofwel hard/kei hard. Één drumstok breekt ervan. Al spelende pakt hij een nieuwe. Je hoort hier helemaal niks van. Ook dit nummer is nog kort. Hoewel het al goed klinkt zou het me niet verbazen als hier meer aan toegevoegd gaat worden. Natuurlijk krijgen we regelmatig een fantastische gitaarsolo van Pablo cadeau.
In ‘Don’t you go up the sky’ laat Robin zijn Hammond grommen. Alléén hij zit in het licht. Verder is het podium donker. Even later komt Luka daar met de cimbalen bij. De fans klappen mee. Net zoals bij de voorgaande nummers zijn hier ook tempo- en volumewisselingen. De opbouw naar het einde is super, en door de manier waarop het einde gerekt wordt, verraadt dat dit het laatste nummer is. Na een “Dankjewel!” is dit drietal verdwenen. De toegift laat vrij lang op zich wachten. Gelukkig keren ze terug. ‘Love Dimension’ is de toegift. Het refrein wordt door vele meegezongen. We worden op dit moment alleen door de drums begeleid. Als klap op de vuurpijl laat Pablo een aantal mooie, hoge vocale uithalen horen. Nog één keer gaan ze helemaal, maar dan ook echt helemaal los! Wat een knallende show is dit. Gevuld met tomeloze, doch zeer goed gedoseerde energie. De mannen van DeWolff zijn èn blijven podiumbeesten.
Na afloop nemen ze alle tijd voor de fans om cd’s en vinyl te signeren, en met ze op de foto te gaan. Als de merchandising allang opgeruimd is, staan ze nog steeds met de fans te praten. Dit maakt deze avond extra speciaal.
Foto’s (C) Hen Metsemakers
