Linkin Park’s Chester Bennington, heel intiem en eerlijk …

Linkin Park’s nieuwe album, ‘One More Light’, zal wereldwijd worden uitgebracht op 19 mei. RockMuZine’s Eugene Kabanets sprak met Chester Bennington, leadzanger van Linkin Park, over het nieuwe album, de inspiratiebronnen en de riskante keuzes die de band maakte.

Het nieuwe album heeft een andere stijl en geluid dan voorheen. Dat heeft natuurlijk een aantal beslissingen ten grondslag gehad, voordat de band het daarover eens was. “Tsja, het is niet dat we allemaal zijn gaan zitten en beslisten over de stijl waarin we het album in zouden schrijven, of het aantal gitaren, de inbreng van de synths of ga zo maar door. Zo werkt het niet zo. Sowieso zijn tegenwoordig alle stilistische lijnen aan het vervagen. Onlangs luisterde ik naar een radio en opeens hoorde ik een mooie melodie, zo enorm dope! En ik had het al eerder gehoord, maar ik was in de war en begon te denken – oh, dit is Depeche Mode of Coldplay, wat is het, man. En het bleek Katy Perry’s ‘Roar’ zijn. En ik wist het niet, maar ik luisterde wel 17 miljoen keer naar dat nummer. En ik vind dat het geweldige van muziek. Ik ben vrij zeker dat veel mensen een hersenbloeding kregen toen Metallica met Lady Gaga speelde, maar ik was erg verrukt. Ik hou van zowel Lady Gaga als van Metallica.”

Na de release van de eerste twee singles van het nieuwe album, ‘Heavy’ en ‘Battle Symphony’, was er volop roering op social media. Chester zegt dat hij begrijpt waar het vandaan komt: “Ik snap het. Muziek is een van de weinige dingen waar mensen bij wijze van grof door worden, zoals ”Luister hier niet naar”, of ” Niet luisteren naar dit of dat”, zonder dat ze beschouwd worden als klootzakken. Als je van metal houdt en zeg dat de rest bagger is, nou ja, ik denk dat je dan niet echt een Linkin Park fan bent. En als je dat wel bent, dan ben je een van de honderden anderen en iedereen wil toch iets anders. Zo verschillend als dit album voor de buitenwereld lijkt, toch is dit album niet zo anders voor mij als voor ieder ander. Ja, het is poppy en het is anders in die zin!”

Chester blikte ook terug op de dagen van Linkin Park’s debuut album ‘Hybrid Theory’, toen hij het niet eens was met de keuze van de nummers: “We hadden een echt stevige plaat, maar we hadden ook ‘In the End’ en ‘Pushing Me Away’. Ik had zoeits van, wat in godsnaam doen we hier met deze nummers. Het paste niet. Ik had niets met ‘In The End’ en ik vond ‘One Step Closer’ ook niets. Op dat moment ging ik voor ‘By Myself’ en ‘Points of Authority’. Ik wilde een miljoen van die nummers te maken. Gelukkig was ik niet de enige die bepaalde. Ik was niet bezig met het schrijven van muziek, maar alleen de teksten. En ik wilde heel erg in hetzelfe genre blijven. Dus er was geen mogelijkheid waarop ik ben het ermee eens kon zijn om ‘By Myself’ op hetzelfde album met dat andere nummer, ‘In The End’, te zetten. En dat is toevallig juist nu ons mooiste nummer tot nu toe! Dus, god zij dank, ik ben niet de enige beslisser in de band. Deze band heeft me uiteidelijk geholpen om te groeien, muzikaal en stilistisch.”

Het album ‘poppy’ noemen was een eenvoudige keuze voor Chester en hij legt het uit aan de hand van de hedendaagse popmuziek: “Vandaag de dag is popmuziek niet zo drastisch verschillend van alternatieve muziek zoals het was in de jaren ’80. Of de jaren ’90 in het bijzonder, toen je dingen had zoals pop diva Tiffany (Darwish) en Depeche Mode, die werden beschouwd als alternatieve rock toendertijd. Tegenwoordig is Depeche Mode bezig met popmuziek. Als je luistert naar hun hele repertoire, waar ik echt alles van af weet , is het interessant dat ze ooit een rockband werden genoemd. Maar omdat er Tiffany was, moest het als iets anders worden gelabeld. Maar als je mijn persoonlijke afspeellijst neemt en door elkaar afdraait, vindt je alles krijgen van Tex Williams naar Meshuggah. Er zal van alles te horen zijn, van jazz tot schreeuwende gitaren en grunts. Dat zou mijn radiostation zijn.”

Het is de vraag of een populaire gevestigde band als Linkin Park wellicht de vrijheid geeft om te experimenteren en een alternatieve weg in te slaan. “Het zou betekenen dat er een echte keuze zou zijn om een bepaalde richting te gaan”, zegt Chester, “Het zou betekenen dat we er echt over zouden hebben gesproken over wat te doen. In werkelijkheid gingen de gesprekken die we hadden meer in de richting van ‘Dude, ik ben verdomme weer aan het drinken en mijn relatie is naar de klote. Ik ben fucked up.’, zodat we daarover konden schrijven. Of, je weet wel, een goede vriendin van ons was net overleden aan kanker. We hadden een lange tijd met haar samen gewerkt. Dus schreven we daar een nummer over. Dat is hoe een album wordt gemaakt. Vanuit het niets komen coupletten op, melodieën en teksten worden zo geschreven.”

Het lijkt alsof ‘One More Light’ een erg persoonlijk album is geworden en Chester is het daar gedeeltelijk mee eens: “Al onze albums hebben wel iets persoonlijks. We zijn altijd erg emotioneel, we geven dan ook de voorkeur om te schrijven over onze interne strijd. Het grote verschil van dit album in vergelijking met de rest is de manier waarop dingen werden gedaan. Toen ik Mike en Brad ontmoette hadden ze grote delen van de nummers al geschreven. Echte Linkin Park nummers. Ik had toen ook al een aantal demo’s geschreven en toen doken we er samen in. Ik moest weten waar in het nummer ik moest schreeuwen en gillen, en wat met een ander nummer en ga zo maar door.”Toch was Chester niet altijd overtuigd. “Wat zou er gebeuren als ik op een dag dat ik zou opnemen problemen had met mijn kinderen of mijn relatie? Zou ik daar iets over moeten schrijven? Dus, onze albums gaan niet hoe we moeten neuken, maar gaan over echte ervaringen. En niet alleen van mij, maar van iedereen in de band. Rick Rubin (producer) zei dat het een verdomd wonder was hoe we een album schreven, hoe we bij elkaar komen, met alle teksten en melodieën.”

En inderdaad, het album klinkt erg intiem en heel eerlijk. “We hebben pas nog wat ideeën, hadden een aantal lijnen uitgedacht, veel stukjes, waarschijnlijk om wel 40 nummers van uit te werken. En natuurlijk, we kiezen eerst voor de meest complete stukken en werken met mensen er naar toe. Het is eigenlijk als een interview zoals dit. Je komt met niets, we werken samen naar het einde en dan heb je een product, het interview. Je hoeft niet te komen met antwoorden en vragen me om ze uit te zoeken. Dus we praten, over het leven, over een vriend die probeerde zelfmoord te plegen. Je hoeft mij niet te zijn om me te begrijpen hoe dat voelt. Misschien is dat het perfecte antwoord op het maken van een album. Ja, ook nu was het een mooi proces, het album met misschien een schokkend geluid voor sommigen, maar zeker niet voor mij.”

Linkin Park’s nieuwe album, ‘One More Light’ is klaar, om wereldwijd te worden uitgebracht op 19 mei.

Foto’s (c) Armelle van Helden