The Neal Morse band is magistraal in 013
In november vorig jaar bracht The Neal Morse Band het conceptalbum ‘The Similitude of a Dream’ uit. Om het verhaal intact te houden, speelt The Neal Morse Band tijdens deze tour de beide cd’s in zijn geheel live. Langzaam wordt het donker in de zaal op deze zondagavond 2 april. De orkestband loopt en Neal Morse komt in het donker op. Na het instrumentale intro van ‘Long day’ start Neal met een perfecte solo. Deze is op de cd al indrukwekkend, maar live helemaal. Neal zingt loepzuiver en met emotie. Het podium is nog steeds donker. Neal houdt een zaklamp tegen zijn borst en richt deze omhoog. Zo belicht hij alléén zijn gezicht. Dit geeft een mysterieus effect. De andere bandleden druppelen binnen. Non stop volgt ‘Overture’, waarbij heel het podium in het licht baadt. Neal begroet ons enthousiast met “Hello Tilburg!”
In ‘The dream’ speelt Neal akoestisch gitaar. Alleen hij staat in het licht. Bij de cd kroop de muziek al onder mijn huid. Maar live is dit intenser. Dit is een show waarbij alles klopt, de beamer en het licht zorgen voor prachtige visuele effecten die perfect aansluiten bij de nummers. Neal toont zich een ware frontman. Hij geeft de teksten extra diepgang door zijn lichaamstaal en/of gelaatsuitdrukking. Zelfs in de instrumentale stukken weet hij dit, als een acteur, over te brengen. Regelmatig staat hij naast gitarist Eric Gillette te spelen. Op andere momenten staat Neal tegenover bassist Randy George. Ze halen het beste in elkaar naar boven. Niet alleen de fans genieten hiervan, ook de bandleden zelf. Ze stralen allemaal passie en plezier uit. Maar bovenal verspreiden ze energie en laten deze overslaan naar het publiek. Fans zingen de songteksten grotendeels mee. Vooral de pakkende nummers zoals ‘City of destruction’ Dit tot groot genoegen van Neal. Hij zoekt graag interactie met zijn fans. Hier staat een team topmuzikanten die een wervelende, non-stop show neer zetten. Kippenvel nestelt zich steeds dieper. Er zijn maar liefst vier vocalisten. Hun stemmen vormen samen een unieke blend. Eric is niet alleen voortreffelijk lead gitarist, hij neemt tevens grote delen van de zang voor zijn rekening, ook loepzuiver!
‘Back to the city’ is één van de nummers waarbij je de donderende drums van Mike Portnoy voelt trillen in je lijf. Het geluid is perfect, zowel van volume als qua kwaliteit. Van volle bak power schakelen ze over naar een minimalistisch stuk. Met nogmaals een adembenemende solo van Neal. ‘The ways of a fool’ is een vrolijker nummer, dat door vele wordt meegezongen. Dit waardeert Neal, dat zie je aan de warmte die hij uitstraalt.
‘Breath of Angels’ is zowel muzikaal als visueel fantastisch neergezet. Neal draagt een wit vest met capuchon. Opnieuw richt hij de zaklamp op zijn gezicht. Verder is het podium donker, op grote blauwe en groene lichtbundels na. Wat een plaatje om naar te kijken! Zoals verwacht is er nu pauze, want alle nummers van cd 1 zijn live vertolkt.
Na een korte pauze gaat het genieten verder. In ‘Slave to your mind’ laat multi instrumentalist Bill Hubauer niet alleen top toetsenwerk horen. Hij verzorgt ook een groot deel van de zang. Neal blijft op een expressieve manier performen. Zo rijgen zich de nummers zich op een fantastische manier aaneen. Al gebied de eerlijkheid te zeggen dat er af en toe een miniem timingsfoutje is. De één valt dan net een fractie te vroeg of te laat in. Maar dat heeft juist zijn charme. Dat toont aan dat hier mensen staan te spelen. En dat doen ze boven natuurlijk goed. Van het hectische verhaal van ‘The Battle’ gaat het naar ‘Broken sky/ Long day (Reprise)’. Neal staat al springend en stralend keyboard te spelen. Dit is het laatste nummer. De mannen zwaaien ons gedag en verlaten het podium. Al snel zijn ze terug voor een toegift. Het eerste nummer is ‘Momentum’. Daarna volgt het heerlijk lange en gecompliceerde ‘Author of confusion’. Neal knielt, ondertussen speelt hij verder op zijn gitaar. Zo heeft hij een mooi momentje met zijn fans en vice versa. De mannen stralen zo veel plezier uit dat ik me afvraag: Wie geniet er meer, de band of de fans?
Tot mijn grote verrassing gaat het verder met ‘Agenda’. Aansluitend klinkt a capella zang met de woorden: “Leave it all behind you..” Dit is publieks lieveling ‘The call’, met zijn mooie tekst. De solo zang van Neal is wederom indrukwekkend. Na zo’n show nog zó kunnen zingen. Diep, diep respect. Deze sublieme toegift is bijna een volledige set. ‘The Call’ is een hoogwaardige afsluiter. Hiermee eindigt deze magnifieke avond. Voordat de mannen het podium definitief verlaten, nemen ze eerst een lang en dik verdiend applaus in ontvangst. Dit concert in Tilburg was er één van het allerhoogste niveau.
Foto’s (C) Frank Hurkmans
