Mostly Autumn performt op hoog niveau in De Bosuil.
Als de deuren van De Bosuil open gaan, staan er nog maar een paar mensen te wachten. Gelukkig stroomt de zaal vrij snel voller. Op het moment dat de lichten uitgaan is het gezellig druk. Gitarist/zanger Chris Johnson en fluitiste/toetseniste Angela Gordon verschijnen als eerste. Chris speelt akoestisch gitaar, en Angela dwarsfluit. Één voor één komen de overige bandleden te voorschijn. Als frontman Bryan Josh begint te spelen, nemen tempo en volume van de instrumentale track ‘Out of the inn’ toe. Bassist Andy Smith staat meestal achterin een hoekje te spelen, en blijft daar lange tijd in zijn comfortzone staan. Nu al verlaat hij zijn hoekje en gaat even in het midden van het podium spelen.
‘In for the bite’ start met een drumsolo van Alex Cromerty. Even later komt de zwangere Olivia Sparnenn-Josh onder luid applaus op. De balans in volume tussen haar zang en muziek is vooraan in de zaal net niet perfect. Toch is duidelijk te horen dat ze hoge noten moeiteloos haalt. Mostly Autumn heeft geen tijd nodig om een goede vibe te creëren, de vibe is er direct. Bij progresieve rock horen tempo en volumewisselingen. Die zijn bij Mostly Autumn altijd aanwezig. Deze worden zoals gewoonlijk geweldig goed gespeeld. Tijdens een minimalistisch stuk van ‘Running’ is bijna het voltallige publiek muisstil. Olivia’s prachtige, heldere stem komt extra goed uit. Ze zingt loepzuiver. De fans blijven tot en met de laatste tedere keyboardtonen van Iain Jennings ademloos luisteren. ‘The last climb’ is echt een ‘oudje’. Dit komt van hun debuutalbum ‘For All We Shared’ (1998).
Hierna volgen een paar nummers van hun spiksplinternieuwe album ‘Sight of day’. ‘Tomorrow never dies’ heeft een sferische start. In de krachtig gespeelde stukken drumt Alex met zijn hele lijf. Er zijn een flink aantal hoge noten, maar Olivia haalt ze weer moeiteloos. Gedurende de instrumentale stukken danst ze, elegant en vol passie als altijd. Om vervolgens weer over te schakelen naar prachtige, minimalistische zang. Terug naar volle bak power verloopt perfect zowel qua zang als muziek. ‘Once round the sun’ is een feel good nummer, in de positieve zin van het woord. Dit komt zowel door de melodie als de warmte in de zang van Bryan. Vooral de woorden: “Take care of yourself. Take care of the dear ones” geven je een goed gevoel. Bryan is nu zeer goed te verstaan. Zijn gitaarspel is meeslepend. Een enkel woord van Bryan is niet prefect zuiver gezongen, maar zijn laatste woorden die hij solo zingt, zijn super!
Al verschillende keren hoorden we mooie intro’s op de keyboards. Zo ook het intro dat bij ‘Silver Glass’ hoort. Met de onvoorstelbare heldere en hoge zang van Chris. De stemmen van Olivia en Chris vormen een fantastische blend. We hangen aan hun lippen, iedereen blijft muisstil. De opbouw naar meeslepende rock is geweldig. Alle wisselingen in tempo en volume verlopen perfect. Er worden nog diverse oudere nummers gespeeld. Waarna het opnieuw tijd is voor nieuw werk. Het strakke en pakkende ritme van ‘Changing lives’ klinkt. Weer is het Chris die zijn heldere stem laat horen. Als vanzelf zingen we mee met “Ohhohhoh”, natuurlijk aangemoedigd door Olivia en Bryan. De harmonie en warmte is er niet alleen tussen de bandleden onderling, maar ook tussen band en fans. Veel fans zingen zelfs de gloednieuwe nummers mee. Ze zingen heel zacht in de pianissimo (= heel zacht gespeelde/gezongen) gedeelten. Zodoende komt ook het begin van ‘Hammerdown’ perfect tot zijn recht. Als het volume in de muziek toeneemt, volgt de zang van de fans op gepast volume.
Tijdens ‘Tonight’ stelt Bryan de bandleden voor. Dan weet je: dit is het laatste nummer. Mostly Autumn verdwijnt backstage. We blijven minuten lang klappen, totdat ze terug zijn voor een toegift. Bijna iedereen is stil zodra de eerste noten van ‘Rain down’ gespeeld worden. Deze ballad klinkt live, zoals verwacht, magnifiek. Dit is pure ear-candy van kwalitatief hoog niveau. Na afloop zegt Bryan: “We spelen er nog ééntje.”
Dat wordt ‘Heroes never die’. Het eerste gedeelte is rustig. Fans weten: straks gaan tempo en volume flink omhoog. Andy en Bryan staan naast elkaar op het midden van het podium. Vooral zij gaan uit hun dak. Ook de andere bandleden gaan los. Olivia staat aan de zijkant van het podium. Zij doet het iets rustiger aan. Logisch. Maar ze lacht en straalt voor twee.
Het concert is nu echt ten einde. Mostly Autumn krijgt een hartverwarmend applaus. Dik verdiend want: Mostly Autumn beschikt over het totaalpakket van zeer goede zang, muzikaliteit en performance. Dit hechte team heeft liefde en passie voor muziek èn voor hun fans. Zij geven òns applaus. Het fantastische publiek van deze avond geeft een absoluut meerwaarde aan dit geweldige optreden.
Foto’s (C) Hen Metsemakers
