Tytan – Justice Served

Er zijn vele bands die in de loop van vele jaren op één of andere manier verheven zijn naar een ‘cult status’. Nee.… er is geen vage commissie of corrupte bende die bepaalt of een band ‘cult status’ waardig is. Eigenlijk zijn het de fans en in mindere mate de media die dat bepalen in combinatie met onnoemelijk veel andere factoren. En dan nog, wat de één ‘cult’ noemt hoeft niet per se voor een ander ook te gelden, dat zou weer te maken kunnen hebben met de verzuiling binnen de (hard) rock- en metalscene. Het Britse Tytan is zo’n band die in bepaalde kringen geldt als ‘cult’, maar hoe komt deze band aan die status? Is het dat ene ep’tje ‘Blind Men and Fools’ dat men heeft uitgebracht in 1982 of is het de debuut plaat die twee jaar na het uiteenvallen van de band (in 1983) pas verscheen? Een zeker ‘cult’ dingetje moet het feit zijn dat Tytan is opgericht door bassist Kevin Riddles die na drie jaar trouwe dienst in 1981 uit het legendarische Angel Witch stapte.

Tytan is in 2010 weer tot leven gewekt door diens geestelijk vader Kevin Riddles en net als in de periode 1981-1983 is het sindsdien een komen en gaan van bandleden. Na optredens op meerdere “Old School” en “N.W.O.B.H.M.” festivals, waaronder een show op het veel geroemde Nederlandse “Very Eavy” festival in 2016 waagt Tytan zich weer aan een plaat met nieuw materiaal. ‘Justice Served’ is een mooi gekozen album titel na het ‘Rough Justice’ debuut uit 1985, maar weet net als toen, muzikaal niet geheel te overtuigen. Tytan was destijds al een vreemde eend in de N.W.O.B.H.M. bijt en leunde door de toevoeging van meerstemmige refreintjes en heel veel melodie al redelijk tegen een Amerikaans (hard rock) geluid aan maar anno nu zijn de rauwe kantjes er ook nog van afgevijld en dat maakt de muziek toch een stuk minder boeiend.

Na het album intro volgen er een elf tal songs die elkaar qua opbouw en sfeer niet veel ontlopen en dat wil zeggen dat er plichtmatig hier en daar een lekkere gitaarsolo, een kleine versnelling of een gitaarmuurtje wordt uitgegooid. Het klinkt allemaal niet eens zo verkeerd maar wel erg voorspelbaar en zeker de eerder besproken afgevijlde rauwe kantjes die vervangen zijn door keyboard partijen gaan erg tegen staan op den duur. Wat ook gedurende het album erg tegen staat zijn de zangpartijen. In de bijgeleverde bio van de platenmaatschappij staat niet exact vermeld wie de hoofd vocalen (één van beide gitaristen) voor zijn rekening neemt maar de tweede zanger in het openingsnummer ‘Love You to Death’ weet het in eerste instantie niet onaardige nummer behoorlijk te verkloten, evenals het één na laatste nummer, de enigszins gezapige semi ballade ‘Worthy of Honour’ door zijn saaie monotone stem.

Soms is het gewoon beter als band om de ‘cult status’ te omarmen en bij een reünie te teren op oude roem, Tytan is daar een schoolvoorbeeld van.

(68/100, High Roller / Soulfood)

1. Intro (0:57)
2. Love You To Death (3:54)
3. Fight The Fight (4:04)
4. Spitfire (2:43)
5. Reap The Whirlwind (5:03)
6. Midnight Sun (4:16)
7. Forever Gone (2:55)
8. Billy Who (2:54)
9. Hells Breath (4:52)
10. One Last Detai (3:32)
11. Worthy Of Honour (6:16)
12. The Cradle (6:34)