Antimatter – A Profusion of Thought

Jeroen Schortemeijer | 24 November 2022 | CD | No Comments

Mick Moss verblijdt ons zowaar met een nieuw album van zijn soloproject Antimatter. Hoewel, ‘blij’ wordt je niet van deze enigszins deprimerende donkere progrock; dan past ’emotioneel geraakt’ er beter bij. Want sjongejonge, wat is deze ‘A Profusion of Thought’ weer zeldzaam mooi geworden! En dat terwijl het nummers betreft die over zijn gebleven tijdens het maken van vorige albums. Ze pasten niet binnen het concept en bleven daarom op de plank liggen. Hoe fijn dat Mick deze heeft afgestoft en opgepoetst, want het hoge niveau van deze ‘leftovers’ tikken maar weinig bands aan. Zo was het kalme, maar dreigende ‘Breaking The Machine’ bestemd voor ‘Lights Out’ (2003) en zijn de andere songs geschreven tijdens sessies voor zijn albums ‘Leaving Eden’, ‘Planetary Confinement’, ‘Black Market Enlightenment’, ‘The Judas Table’ en ‘Fear Of A Unique Identity’.

Gelukkig klinkt de plaat wel als een eenheid in plaats van als een bij elkaar geraapt zooitje, wat het gevaar was. En de grote tijdspanne qua composities leidt tot een lekker afwisselend geheel. De mooie open en evenwichtige productie, een flinke stap voorwaarts ten opzichte van de nogal zware voorganger ‘Black Market Enlightenment’, en de diepe teksten doen de rest. Mick’s grootse wapen, zijn prachtige donkere stem vertoont gelukkig nog geen greintje sleet.

Opener ‘No Contact’ start akoestisch en rustgevend, met een ingetogen zingende Mick, waarna de drums invallen en later de elektrische gitaren. Het nummer is fijn van opbouw, heeft een herkenbaar refrein en gaat heerlijk los in het tweede deel. De saxofoonsolo, die later op de plaat nog een paar keer voorbij toetert, had van mij een gitaarsolo mogen zijn, maar het is maar net waar je van houdt. Afgezien daarvan is het een overtuigende opener! Het progressieve ‘Paranoid Carbon’ moest ik wel vijf keer horen voor het kwartje viel, met zijn ambient intro, deels vervormde zang en dynamiek. Maar is ondertussen uitgegroeid tot één van mijn favorieten. Moss gaat helemaal los middels prachtige zanglijnen en heerlijke uithalen. Topper. Het deels elektronische, doch vrij heavy ‘Heathen’ klinkt vertrouwder en lijkt een overblijfsel van ‘The Judas Table’ sessies. Hoewel ook hier de saxofoon me wat dwars zit.

Ook het bijna Depeche Mode-achtige ‘Templates’ is niet wars van synths, maar na een dikke drie minuten vallen de zware gitaren zeer welkom je kamer binnen. De mooi opgebouwde en emotionele single ‘Fold’ kenden we al, maar blijft een topper, zo mooi! Het gevoelige akoestische eerste deel garandeert kippenvel, waarna de extra lagen langzaam bijdragen tot een stevig slot. Ook ‘Redshift’ is kalm en is wat exotischer van insteek. Moss zingt net wat hoger, wat prima uitpakt. Langste nummer ‘Fools Gold’ is een ballad vol dynamiek, met zijn akoestische coupletten en uitbundige refrein. Het is heel mooi van opbouw, al duurt het vervreemde intermezzo net iets te lang.

Het vlotte poppy ritme en de Oosterse klanken maken ‘Entheogen’ tot een welkom buitenbeentje. Waarna het met het bloedmooie en bijna geheel akoestische ‘Breaking the Machine’ back to business as usual is. Het voor Antimatter vrij stevige en wat minder logge ‘Kick the Dog’ sluit dit coronawerkstuk meer dan overtuigend af.

Mick Moss blijft zijn fans verwennen met heerlijke muziek. Geen Antimatter album scoort minder dan een acht, maar zelfs in zijn oeuvre is dit toch wel één van de uitschieters. Het is voor de liefhebber een klein uur genieten van emotievolle, dramatische doch afwisselende composities. Geknipt voor de donkere dagen en jaarlijstjesmateriaal derhalve. De saxofoonliefhebber mag er trouwens nog een half puntje bijtellen. En pik nog even een optreden van de band mee, tot eind november zijn ze in de buurt.
(93/100 – Music in Stone)