Megadeth nog altijd sterk in 013
In de zomer van 2017 was er genoeg te doen voor de Nederlandse metalfans; het jaarlijkse Into The Grave vond plaats in Leeuwarden, het enorme Graspop Metal Meeting was zoals altijd net over de Belgische grens en wie het niet erg vond om iets langer te rijden kon afgelopen weekend staan headbangen op het gerenommeerde Alcatraz. Een van de hoogtepunten voor de thrashmetalliefhebbers moet ongetwijfeld het optreden van Megadeth, één van de ‘Big Four’ van de thrashmetalscene, zijn. Dankzij alle drukte bij de avondkassa raakt het concert alsnog uitverkocht en er staat voor aanvang dan ook al een enorm publiek te wachten in het Tilburgse 013.
Om iets over half negen gaan in de zaal de lichten uit, waarop er op het scherm achter het podium animaties worden afgespeeld die de opkomst van de bandleden aankondigen. Plotseling springen de mannen van Megadeth het podium op en openen de avond met ‘Hangar 18’. Dave Mustaine wacht even met het opzoeken van een centrale plek op het podium, en gedraagt zich geenszins als de zelfingenomen rocker waar hij soms voor wordt aangezien. Hij zingt met verbeten gezicht zijn kritische teksten terwijl het publiek met geheven vuisten ‘Megadeth!’ brult. De solo’s worden afwisselend verzorgd door Mustaine en Kiko Loureiro, en tijdens elke solo zoeken de andere bandleden elkaar even op achterop het podium.
Na het vierde nummer, ‘In My Darkest Hour’, neemt Mustaine even de tijd om een praatje te houden. Hij vertelt dat het altijd lastig kiezen is als je maar een kleine twee uur mag spelen, maar zo veel materiaal hebt om uit te kiezen. De band zal daarom maar weinig tijd verspillen aan praten, en is van plan zo veel mogelijk muziek te maken in de beperkte tijd die beschikbaar is. Tijdens deze korte onderbreking toont Dave zich als een gezellige, normale gast; het contrast kan haast niet groter zijn als hij even later weer voorovergebogen over zijn gitaar en met zijn wilde haardos headbangend zijn fenomenale gitaarspel laat horen. Zo nu en dan neemt hij even de tijd om een andere gitaar te pakken en die ruimte wordt opgevuld door het virtuoze gitaarspel van Loureiro of een drumsolo van Dirk Verbeuren, maar veel meer pauzes worden er niet genomen.
Het enthousiasme voor de muziek van Megadeth is zichtbaar in de gebiologeerde blikken naar het podium van het puur op de band gerichte publiek; de euforie in de zaal komt bij de meeste soortgelijke concerten tot uiting in de vorm van een moshpit, maar bij dit concert komt de pit pas tijdens het laatste nummer echt van de grond. Het publiek is echter heel actief als het om meezingen gaat; met name tijdens nummers als ‘A Tout Le Monde’ laat de zaal goed van zich horen, en doet zelfs Mustaine even een stapje terug om te horen hoe overtuigend zijn tekst wordt meegebruld. De mascotte van Megadeth, Vic Rattlehead, kan bij het concert natuurlijk niet ontbreken; de gemaskerde man komt strak in het pak het podium op om een stukje traditie in ere te houden en de boodschap van de nummers bij te staan. Na de toegift (waarin Mustaine zijn bandleden nog even voorstelt en in de spotlights zet) en na het laatste praatje van Mustaine neemt de band afscheid met een uitgebreide buiging voor het publiek. De bijna twee uur durende trashmetalgolf is aan zijn einde gekomen en de lichten gaan weer aan. Plectra en drumstokken worden het publiek ingegooid, een door fans meegebrachte vlag wordt op het podium gelegd en Dave Mustaine sluit af met de woorden; “You were great and we were Megadeth!”.
Foto’s (C) Anneke Klungers
