Saybia bezorgt hun fans een geslaagde middag in De Bosuil.

De band Saybia werd in 1993 opgericht. Pas in 2002 kwam hun debuutalbum ‘The second you sleep’ uit. Met dit album brak deze Deense band door. Ze spelen dromerige poprock, waarbij vooral de songteksten én de stem van leadzanger/gitarist Søren Huss een grote rol spelen. Momenteel touren ze door o.a Nederland, diverse shows zijn uitverkocht. Op deze zondagmiddag is het behoorlijk druk in De Bosuil (Weert).

Onder luid applaus komt de band op. Frontman Søren vertelt dat ze voor het eerst ‘s middags optreden. Bovendien zijn ze voor het eerst in Weert. Hij heeft (net als vele anderen) moeite met de uitspraak van Weert en maakt er weird van. Het levert gelach op. Søren vervolgt dat ze tijdens de eerste set diverse nummers van hun nieuwste album ‘No sound from the outside’ (2015) zullen spelen. Het derde nummer van de setlist heet ’Down’ en start met solo-zang én gitaarspel van de frontman. Søren is niet perfect bij stem, hij heeft moeite om de hogere noten te halen. Maar de emotie in zijn stem is duidelijk te horen. Saybia heeft hun eigen lichtman meegenomen. Zoals vaker bij hun optredens is het behoorlijk donker op het podium. Door het ontbreken van frontlicht zie je te weinig van de gezichtsuitdrukkingen van de mannen. Wel is te zien dat toetsenist Jess Jensen helemaal in de muziek kruipt. Óók op momenten dat hij niet hoeft te spelen zie je dat hij één is met de muziek.

Søren neemt plaats achter het keyboard om ‘I’m still waiting’ te kunnen vertolken. Jens heeft hier een flink aandeel in de zang. Gitarist Kasper Rasmussen bespeelt de pedals en creëert zo allerlei mysterieuze geluiden. Deze mooie live versie duurt zo’n tien minuten. Tijdens de minimalistisch gespeelde gedeelten zijn de meeste bezoekers stil, ze kijken en luisteren ademloos toe. Ook gedurende het up-tempo nummer ‘It’s about time’ is er weinig zichtbare interactie en plezier te zien tussen de bandleden onderling. Na amper 40 minuten last Saybia al een pauze in. Søren belooft over zo’n tien minuten terug te komen. Saybia laat zijn fans zeker 20 minuten wachten. Het publiek wordt er ongeduldig van.

Eindelijk keren ze terug. Tijdens deze tweede set spelen ze hoofdzakelijk nummers van het album ‘These are the days’ (2004). Een sferisch begin, dat is één van de publieks lievelingen ‘Untitled’. Dit aangenaam lange nummer is grotendeels instrumentaal. ‘The second that you sleep’ is nog zo’n publiekslieveling. Enkele fans zingen spontaan mee. Tijdens het refrein zingen er beduidend meer mensen mee. Jammer dat Søren ons niet wat meer aanmoedigt om mee te zingen. Søren komt wat vocale power te kort in ‘Bend the rules’. Tijdens de up-tempo stukken flitst het licht sneller. Maar het donker overheerst. Drummer Palle Sørensen zit af en toe in het licht. Bassist Jeppe Langebek Knudsen, die er vlak naast staat, staat grotendeels in het donker. Je hoort hem wel, maar je ziet hem nauwelijks.

Tijdens ‘Eyes on the highway’ wordt er spontaan meegeklapt. Een aantal nummers later nodigt Søren ons (non-verbaal) uit om mee te klappen. Dit soort interacties met het publiek zijn vanmiddag vrij schaars. Tijdens deze momenten is de sfeer in de zaal direct losser. Bij de up tempo nummers staat bijna niemand stil. Langzaam wordt de sfeer in de zaal zoals het hoort te zijn. Er wordt volop meegezongen tijdens ‘The day after tomorrow’. Dit is alweer het laatste nummer. Saybia bedankt het publiek en verlaat het podium. Na een uitgebreid “We want more, we want more!” komt alléén Søren terug, met sigaret. Hij gaat achter het keyboard zitten en vertelt dat hij dit nummer al meer dan tien jaar niet heeft gespeeld omdat hij bang is een verkeerde noot te spelen. Als sommige mensen blijven kletsen zegt hij:”Shut de f*ck up.” Ondertussen rookt hij door. Søren zit geheel alleen op het podium. Hij zet de zang te hoog in, dit klinkt helemaal niet goed! Daarom onderbreekt hij het nummer, en maakt zich er met een grapje van af. Hij vertelt dat hij dit nummer als een jongen schreef. Nu hij een man is, moet hij dit als een man zingen. Respect, al om, voor zijn keuze om dit zo op te lossen! Als Søren laag zingt klinkt het inderdaad veel beter. Ook al heeft hij wat moeite met de hoge noten te halen, dit nummer komt wel binnen en het publiek hangt aan zijn lippen.

Natuurlijk een dik verdiend applaus na afloop. Nu is Saybia weer compleet op de bühne. Søren zegt graag terug te komen in Weert (weird). Waarna het allerlaatste nummer gespeeld wordt.
‘I surrender’ wordt luidkeels meegezongen. Nu vraagt Søren iedereen mee te zingen bij het refrein. We doen dit maar wat graag. Jammer dat Søren dit niet eerder vroeg. De sfeer in de zaal is nu zo gezellig! Na ruim een uur vormt deze tweede set een prima afsluiter van een geslaagde middag.

Foto’s (C) Jack Kok