PaceShifters, de toekomst van de Rock & Roll

Een gewone doordeweekse donderdagavond zo schijnt het. Maar niets is minder waar. Donderdag 23 november treden de Paceshifters op in het Nijmeegse Merleyn. In hun kielzog neemt het Overijsselse trio Rhinorino op sleeptouw.

Rhinorino

Het Utrechtse trio bestaat uit zanger/gitarist Pim, drumster Suzy Q en bassist/koebelmeester Sytse. Sinds haar oprichting in 2013 bracht RhinoRino een aantal singles uit.  Ep ‘Another Cocktail’ is de band’s meest recente wapenfeit. “Sexy Stoner Rock ’n Roll” zo omschrijft Rhinorino haar muziek op haar facebookpagina.

Wat dat betekent merken we gelijk in een volstromend Merleyn. Energieke power rock waarin stampende drums, grommende baslijnen en striemende riffs de boventoon voeren. De samenzang tussen Pim en Suzy geeft Rhinorino’s muziek net dat sexy beetje extra. De rock ’n roll van Rhinorino is vaak behoorlijk recht vooruit, maar dat dondert niet als het met zoveel enthousiasme en energie wordt gepresenteerd. Het hoogtepunt van de show is het heerlijk onderkoeld gezongen ‘No Friend of Mine’. Hier geeft Rhinorino eens niet meteen vol gas, maar wordt de spanning langzaam opgebouwd tot de band uitbarst in laag grommende riffs, die juist daardoor dubbel zo hard binnenkomen. Rhinorino weet het publiek grandioos op te warmen voor de Paceshifters.

Paceshifters

De broers Paul en Seb Dokman richtten samen met drummer Koen Klarenbeek Paceshifters op. Koen verliet na verloop van tijd de band en met zijn vervanger Jesper Albers haalde de band een powerhouse op drums binnen. De Paceshifters hebben altijd groots gedacht. Zo wisten ze onder andere rockgrootheid Ed Stasium te strikken voor hun tweede album ‘Home’. Paceshifters spelen alternatieve rock met als grootste inspiratiebron ongetwijfeld de grunge van Nirvana en Smashing Pumpkins.

Merleyn is volgelopen als de Paceshifters even na elven het podium betreden. Paceshifters hebben eerder dit jaar een nieuw album uitgebracht en dat zullen we weten ook. De band trapt af met een vijftal nummers van ‘Waiting to Derail’. Met het prachtig opgebouwde ‘Someday’ als voorlopig hoogtepunt. Paceshifters weten snoeiharde gitaarnoise naadloos te verbinden met catchy pop melodieën zoals eigenlijk alleen Nirvana dat kon. Een goed voorbeeld is het meedogenloos voortdenderende ‘Nothing You Can Do’ dat op het eerste gehoor een ongenadige bak herrie lijkt, maar onder alle lagen distortion een prachtige melodie verbergt.

De mannen nemen het op voor de underdog, zo wordt het prachtige ‘Final Nail’ opgedragen aan de West Memphis Three, een drietal dat ruim 18 jaar onschuldig heeft vastgezeten. ‘Davis’ is opgedragen aan Troy Davis, slachtoffer van machtsmisbruik en geëxecuteerd in 2011, vlak voor het uitbrengen van Home. Het publiek vindt het prachtig. Er wordt uit volle borst meegezongen en de moshpit wordt per liedje groter. Een fan springt in al zijn enthousiasme het podium op en doet een dansje met gitarist Seb.

Uw verslaggever zag de heren van Paceshifters voor het eerst aan het werk in 2012 toen de nog piepjonge broertjes Dokman in Tivoli mochten openen voor Therapy?  Wat een verschil met de mannen die zelfbewust Merleyn platspelen. Paceshifters zijn tegelijkertijd beenhard en toch melodieus, intens en toch toegankelijk. Zolang de Paceshifters bestaan hoeven we niet bang te zijn voor de toekomst van de rock ’n roll.

Fotografie: (c) Gerard van Roekel

http://www.gerardvanroekel.nl/