Voltage en Grim Tim brengen de Pul in vervoering

Met Voltage en Grim Tim haalt de Pul een tweetal hoogtepunten van de afgelopen Popronde naar Uden. Voltage speelde ongeveer 24 shows, vrijwel zonder uitzondering in uitpuilende zalen. Grim Tim was met 34 shows een van de vaakst spelende bands van de Popronde van 2017. De nieuwe kleine zaal van de Pul is de plaats van handeling. Later op de avond komt het bericht dat de show is uitverkocht.

Grim Tim

Grim Tim zit in een goede flow. De band heeft in 2017 een succesvolle crowdfunding actie achter de rug om haar debuutalbum op te kunnen nemen. Grim Tim speelde de popronde plat en mochten een aantal interessante namen op het podium vergezellen als support act, waaronder the Silverfaces en Glorious Sons. En natuurlijk vergezelt Grim Tim Voltage op haar voorjaarstour.

Iets voor de aangekondigde tijd stappen David, Stijn en Dustin het podium op. Grim Tim knalt er gelijk in met een jam die uitmondt in Led Zeppelin’s ‘Whole Lotta Love’. David betoont zich vanaf de eerste noot een ware frontman. Hij maakt contact met de mensen in de zaal, maar weet ook de aandacht te trekken met zijn poses. Grim Tim laat zien dat ze als band gegroeid zijn in de snelkookpan die popronde heet. De band speelt strak, energiek en gretig en overtuigt daarmee het publiek in de Pul.

Het soulvolle en bluesy ‘New Blues’ is een eerste hoogtepunt van de show. Op basis van de bluesy groove die Dustin en Stijn neerleggen maakt David het af met een energieke solo en gevaarlijke, soulvolle vocalen.

Het volgende hoogtepunt leidt David atypisch in met “Toto heeft een nieuw nummer, mocht je ons even niet zo leuk vinden kun je naar buiten gaan en naar Toto luisteren op je telefoon”. Wat volgt is een jazzy jam die compleet wordt geïmproviseerd die uitmondt in ‘203’. Stevige garagerock afgemaakt met een bluesy gitaarsolo. Maar de signature song van Grim Tim is toch My Dear Mary Ann, Catchy en dansbaar, het refrein wringt zich als een worm in je hoofd. Grim Tim sluit een heerlijke rock ’n roll show af met het bluesy ‘Support’.

Voltage

Voltage bracht in het najaar van 2017 haar tweede album ‘Around the Bend’ uit. Na de albumpresentatie stortte de band uit Helmond en omstreken zich in de Popronde om in de korte periode zo’n 24 optredens te doen. 2017 Werd afgesloten met een minder leuk bericht. Bassist Bob besloot de band te verlaten zodat Voltage op zoek moest naar een nieuwe bassist. Die hebben ze gevonden in de persoon van Kai Liebrand die eerder de bassnaren beroerde in Stavast en Projekt Rakija. Kai is in recordtijd ingespeeld om zijn bijdrage te kunnen leveren aan Voltage’s voorjaarstour.

Onder de bezielende tonen van the Allman Brothers’ ‘Midnight Rider’ stappen Bart, Gijs, Kai en Dave het podium op. De show draait met name rond het in september verschenen album ‘Around the Bend’.

Nummers als ‘Heart of Stone’, ‘Up From the Downside’ en het moddervette ‘Pistol Pete’ passeren in een razende vaart en zetten het publiek in de Pul in vuur en vlam. Massaal worden de teksten woord voor woord meegezongen. Om de nieuwe focus op southern rock extra te onderstrepen speelt de band ‘Six Ways to Sunday’  van Blackberry Smoke en Tom Petty’s ‘Learning to Fly’. Voltage speelt niet zomaar covers, maar weet zich de nummers volledig eigen te maken met respect voor het origineel. Dat is ook het geval met de meest traditionele cover van de avond: ‘Roll Over Lay Down’ van Status Quo. Alles klopt en weet zelfs niet Status Quo liefhebbers te overtuigen met de enthousiaste uitvoering. Hoe goed de covers ook zijn, Voltage is op haar sterkst als de band gedreven countryrock speelt als in ‘Up the Road’ en het briljante epos ‘Mother Fucker Jones’. Hierin komt Dave’s prachtige countrystem het best tot z’n recht en komen de smerige solo’s van Gijs extra hard aan. ‘Dirty Harry’s Juke Joint’ verdient een speciale vermelding, deze stamper krijgt een duistere bluesy uitvoering met Gijs op driesnarige cigar-box en Dave op mondharmonica. Als Dave weer zijn gitaar omgegespt krijgt gaat het los en rockt ‘Dirty Harry’s Juke Joint als vanouds.

Het speelplezier spat van het podium, regelmatig zoeken de mannen elkaar op om samen te genieten van de show. Kai lijkt geen enkele moeite te hebben om aan te haken. Vol zelfvertrouwen speelt hij strak de groove en weert zich kranig in de achtergrondzang. Ook met Kai aan boord is Voltage getransformeerd in een geoliede rock machine.

Misschien wel het mooiste liedje horen we aan het einde van de show. ‘Joelle’, een emotioneel relaas over de dood van een vriendin krijgt een geïnspireerde uitvoering met prachtige vocalen van Dave en een lang uitgesponnen solo van Gijs. Tijdens de traditionele afsluiter ‘Travelling Man’ geven band en publiek nog even alles. Om daarna gebroederlijk aan het bier te gaan in en rond de merchandise stand.

fotografie: (c) Stefanie Portegies