Symphonische Royal’s in Cultuurpodium Boerderij

Cultuurpodium Boerderij; Het podium waar de koning residentie houdt en wel zijne hoogheid Flowerking Roine Stolt. Samen met de hofhouding en kroonprins van de progressieve muziek Spock’s Beard. Niet als voorprogramma maar een co- headline show en samen zijn zij de vaandeldragers van deze symfonische stroming. De aanleiding is het 25 jarig bestaan van platenlabel InsideOutMusic.

Spocks Beard werd in 1992 gevormd door de broers Neal (lead vocals, keyboards) en Alan Morse (zang, gitaren). Natuurlijk herinnert men het gevoel de dag dat bekend werd dat Spock’s Beard, op het hoogtepunt van hun succes, hun briljante en charismatische frontman Neal Morse ging verliezen. Neal Morse ziet het licht en na album zes in 2002 zegt hij de band vaarwel. Spock’s Beard gaat door met de zeer capabele en begaafde Nick D’Virgilio op lead vocals. In de huidige bezetting is Ted Leonard de vocalist en hun muziek is fantastisch hoewel ‘t een beetje afwijkend is van Spock’s sound van de jaren 90. Gezien de capriolen en de madness op het podium een gemis zijn zonder Neal.
Spock’s Beard-albums balanceren op mooie harmonieuze wijze van progressieve muzikale vakmanschap, fascinerende songwriting/arrangementen en een algemene benadering van strakke muziekstijlen.

Opgericht door een Zweedse gitaar virtuoos Roine Stolt. De naam van de band is afkomstig van een soloalbum van Stolt zelf, ‘The Flower King’ uit 1994. De huidige bezetting van de band Stolt is: guitar, vocals, keyboards, bass guitar, Hasse Fröberg vocals, guitar, acoustic guitar en is Tomas Bodin vervangen door Zach Kamins – keyboards ,Jonas Reingold – bass guitar, Mirkko deMaio op drums. De veelzijdigheid van Stolt is ongekend en heeft meer side projects dan een gemiddelde commissaris van de koning. Oander andere Kaipa en niet te vergeten de superband Transatlantic, welke Roine samen speelde met Neal Morse. Beide bands, ‘The Flower Kings’ als ‘Spock`s Beard’, zijn geen onbekende in Cultuurpodium Boerderij.

De muziek van beide bands is niet gemakkelijk te definiëren gezien de complexe melodieën, tempowisselingen en de traditionele bas drum gitaar. Beide bands staan bekend om stuk voor stuk Prog Rock-meesterwerken neer te zetten. Namelijk krachtige, nauwkeurig en door de muzikanten op sublieme wijze wordt uitgevoerd.

The Flowerkings

Rond tien over negen betreden de bloemen koningen het podium. ‘Last minute on Earth’ van het in 2001 uitgekomen album ‘The Rainmaker’. De eerste noten klinken door het uitverkochte pop podium. Vanaf het begin was het linkshandige Frohberg die de aandacht trekt met voor de hand liggende rockster poses en grimassen. Terwijl Stolt een beeld is van concentratie op het moment dat hij zorgvuldig zijn gitaarpartijen uitkiest. ‘The Truth Will Set You Free’ een 23 minuten epos waarin de band kan laten horen waarom zij tot de top behoren. Een mix van invloeden waarbij de groep haar progressieve kennis en kwaliteit laat horen. The Flower Kings staan er niet om bekend om korte hapklare nummers neer te zetten en de gemiddelde duur ligt tussen de 20 minuten. Dit houdt in dat er maar vier nummers op de setlist staan: ‘There is more to this World’ en ‘Stardust we are’.

Hasse neemt meer van de lead vocals en heeft de sterkere zuiverdere stem van de twee, indrukwekkende uitvoering waar Hasse waardering en respect krijgt van het publiek het bereik is overweldigend en zonder enige moeite haalt hij de hoogste noten. Roine gebruikt zijn stem om de nadruk te leggen op bepaalde lijnen en frases. Zach Kamins bespeeld de synthesizers met een grote glimlach van oor tot oor. Zach, zo als gezegd, vervangt deze tour de vaste toetsenist Thomas Bodin. Tevens is hij mede verantwoordelijk voor the sound van vanavond en voor het fantastische live geluid tijdens de uitvoeringen. Zoals altijd steelt Reingold de show met uitstekende bassolo’s.

Spock’s Beard

Een snelle ommekeer van slechts een korte wachttijd totdat de lichten dimmen en de intromuziek weer begint wanneer Spock’s Beard het podium betreed. In tegenstelling tot The Flower Kings bestaat het repertoire van Spock`s Beard uit kortere nummers.

‘To breath another day’ van het album ‘Noice Floor’ wordt ingezet wat in 2010 uitkwam. Door dit eerste album met zelf geschreven nummers is de toon direct gezet. De prog-boxen met zware gitaar en complexe meerledige harmonieën zwelt aan. Spock`s Beard is steviger met meer rock en zeker meer uptempo. Spocks Beard beheerst de kunst om rustige piano-gedragen ballades af te wisselen met vette nostalgisch klinkende hardrock. Terwijl de chirurgische symfonische keyboard klanken verzorgd wordt door meester toetsenist Ryo Okumoto. ‘Beware of Darknes’, een cover van George Harrison, ‘In the mouth of madness’ het o zo herkenbaar Spock’s geluid. Bij de eerste noten gaat de zaal een stap dichter naar het podium. De zang van Ted Leonard klinkt erg sterk. Dit is niet altijd het geval wanneer muzikanten gitaar spelen en zingen op hetzelfde moment en ook nog eens toetsen bespelen. Dat Alan Morse dezelfde gene heeft als Neal is onmiskenbaar, beide maken gebruik van dezelfde ADHD wijze om het publiek betrekken bij deze avond. Terwijl tussentijds een monitor over het hoofd wordt gezien en hij languit op zijn rug op het podium belandt vanwege gebrek aan ruimte daar. Het instrumentarium is indrukwekkend te noemen en alom aanwezig.

‘Skeletons at the feast’ is een avontuur van gekte. Daar waar ‘t bij ‘The Flower Kings’ draait om perfectie en opperste concentratie is dit bij de Beart’s compleet anders. De interactie tussen de muzikanten is geweldig om te zien, zeker de humor tussen Ted en Ryo. Een mix van stand-up comedian en Marx Brothers. Terwijl de snaren en toetsen plukers zich uitleven zorgt Mike Thorne voor de constante beat. Zijn drumwerk heeft een fijne groove waarop de rest van de muzikanten zoveel kunnen improviseren als ze willen. Spock’s Beard heeft in de afgelopen decennia meer dan eens zijn reputatie bewezen als meester van klassieke prog in het moderne tijdperk. Is het altijd even foutloos? Nee, zeker niet. Met af en toe een valse noot, daar waar Morse zo nu en dan even de weg kwijt is, doet dit zeker niets af aan de performance. Spock’s Beard is tijdens live optredens op haar best. ‘Walking on the wind’ is in principe het laatste nummer. Echter maakte Ted kenbaar dat hij niet standaard van het podium gaat wandelen om dan vervolgens te wachten op de smeekbede om nogmaals op te komen. Dus doet hij direct de encore ‘Go the way you go’. Zonder tijd te verspillen komen beide bands het podium op om nog éénmaal samen voor de afsluiter de Beatles ‘Hey Jude’ ten gehore te brengen. Waarin een rol is weggelegd voor het publiek. In samenzang neemt de band afscheid van deze bijzondere symfonische rockavond.

Foto’s (c) Johan Sonneveld