Mother’s Finest krijgt Spot in beweging
Hoewel de Oosterpoort in Groningen een nieuwe en wat modernere naam heeft aangenomen (Spot), ligt de kracht van Mother’s Finest juist in zijn onveranderde en tijdloze energie. De band, die sinds de jaren ’70 meerdere hits had door op een unieke wijze funk, soul en rock te combineren, speelde op 29 april in de kleine zaal voor een flink publiek vol trouwe en enthousiaste fans. De avond wordt gepast ingeluid door het Groningse powertrio Tightropes. Het eerste nummer, ‘Getting Old’, is een goede voorbode voor de rest van het programma: de groovende riffs, gillende gitaarsolo’s en enthousiaste bassist zorgen direct voor een perfecte sfeer. Aan het einde van het optreden, als de zitplekken bezet zijn en ook de staplaats is volgestroomd, eindigt de band met een cover van Jimi Hendrix’ ‘Voodoo Child’. De minutenlange bluesjam met een Tightropes-twist vormt een indrukwekkende afsluiter, en als de band om iets na half negen afscheid neemt wordt hij getrakteerd op een waarderend applaus van het publiek.
Als rond negenen de achtergrondmuziek een plotselinge switch maakt, weet het publiek dat Mother’s Finest eraan komt; terwijl de lichten gedimd worden komt de band het podium op, onder begeleiding van luid gegil en gefluit vanuit de zaal. De band heeft deze keer twee achtergrondzangeressen in zijn formatie opgenomen, ongetwijfeld bedoeld om zangeres Joyce Kennedy een steuntje in de rug te geven – iets wat de intussen 71-jarige rockdiva nauwelijks nodig lijkt te hebben. De zangeres springt, gooit haar benen hoog in de lucht, en weet het publiek moeiteloos op te zwepen. Ook Moses ‘Mo’ boet niets aan energie in; tijdens zijn gitaarsolo in ‘Mickey’s Monkey’ laat hij zich, zoals gebruikelijk, met gitaar en al op de grond vallen – even later staat hij alweer rechtop om achteloos verder te spelen.
‘I Believe’ wordt ingeluid met een funky bassolo, die duidelijk maakt dat Mother’s Finest niet alleen bekend staat om zijn vitale frontzangers, maar ook door zijn verdere meer dan kundige muzikanten. Tijdens ‘Give It Up’, waar wat elementen van het iconische ‘Give You All The Love’ doorheen verwerkt worden, vindt er een ‘old school singalong’ plaats: het publiek zingt Kennedy klakkeloos na en de reactie uit de zaal maakt op zijn beurt de band weer enthousiaster.
Na een kort praatje draagt Kennedy een nummer op aan alle vrouwen en waarschuwt dat het nummer anders dan anders uitgevoerd gaat worden; wat volgt is een van Mother’s Finest’s grootste hits, ‘Baby Love’, op een rustige en akoestische wijze gespeeld. De akoestische versie blijkt echter alleen maar een intro en even later dreunt het nummer op vertrouwde wijze door de zaal. Tijdens een volgende klassieker, ‘Piece Of The Rock’, springt bijna het hele publiek enthousiast mee. Als de band even later afscheid neemt blijft het publiek fluiten, waardoor het niet lang duurt voor de band terug is voor een toegift. Als het publiek na de tweede afgang alsnog enthousiast blijft, komt de band opnieuw terug: het ‘borderline heavy metal’-nummer ‘The Wall’ is de échte afsluiter van de avond.
Mother’s Finest is ondertussen dan wel wat jaartjes ouder, de muziek toont zich tijdloos; zowel de hardere rocknummers als de powerballads worden nog altijd krachtig en overtuigend uitgevoerd en zorgen voor een uitgelaten dansend publiek. Dat de band er ook nu nog een poosje tegenaan kan, blijkt onder andere uit Kennedy’s belofte niet lang op zich te laten wachten; ‘let’s not make it so long next time!’.
