This Can Hurt – Worlds Apart
Een voor mij onbekende Belgische band, deze This Can Hurt. Ooit begonnen als een project van gitarist JP de Brabander (bekend van DeLaVega, Looplizard), zanger Sven Vande Neste (70’s Tush) en drummer Jack Noise, releasden zij in 2017 ‘Nothing Matters’, volgens eigen zeggen een industrial post-wave project. En drie jaar later is er dan ‘Worlds Apart’, het tweede full-album van This Can Hurt. Eerder dit jaar in eigen beheer uitgebracht, maar nu heeft de band zowaar een wereldwijde platendeal afgesloten met een Engels label (van Greg Brooker en Peter Hook (Joy Division)). En terecht als ik het album zo beluister! Om een indruk te geven van het gebodene: denk aan een mooie mix tussen Nine Inch Nails, Depeche Mode en INXS. Industrial met donkere pop-invloeden dus. Erg afwisselend en voorzien van een passende sound.
Na een kort gesproken intro barst het vlotte ‘Hourglass’ los. Het industriële drum- en gitaargeluid gaat goed samen met het wat punky gezongen refrein, alsof Iggy Pop bij Marilyn Manson auditie doet. Stevig doordenderend duurt het nummer met net een minuutje te lang, maar verder een overtuigende start. Het midtempo, beetje new wave-achtige titelnummer ‘Worlds Apart’ geeft wat adem. De prima zingende Sven valt op en door de grote dynamiekverschillen, vallen de gitaren ook veel meer op in deze prachtige, dragende song.
‘Fate’ hakt er vervolgens weer stevig in, een massaal geluid, maar er gebeurt net iets te weinig in het bijna metal nummer. Het navolgende ‘High Tide’ is wat lichtvoetiger en vlotter, maar had mijns inziens ook wat meer afwisseling kunnen gebruiken.
Het heerlijke ‘Rivers Run Deep’ begint als een NIN-instrumentaaltje, maar al snel valt de zang in. Hier komt de dynamiek weer terug, wat de broodnodige ruimte geeft in de sound. Alleen tijdens het refrein gaan de gitaren echt los. Ook het mooie, ingehouden en wat dreigende ‘Illusion’ heeft raakvlakken met NIN, maar ook een Depeche Mode hoor ik er in terug, vooral in het catchy refrein. Laag op laag wordt er gestapeld, of overdub op overdub.
‘The Fall Of Mark E. Smith’ is mede door de vervormde, bijna gesproken zang wat punky. Maar verder iets te eendimensionaal. Dan bevalt het rustige ‘Some Days’ me een stuk beter. Alsof Trent Reznor heeft meegeschreven, zo dik liggen de invloeden er bovenop, maar het levert wel een prachtig nummer op, zeker als aan het einde nog een laag of tien aan gitaren invalt.
Het aan Type O Negative refererende, trage ‘Diane’ heeft weer die wall of sound en bevalt me wel eigenlijk. Aan het geluid is duidelijk lang gesleuteld. Zeker als je bedenkt dat het een driemansformatie is. Het voorlaatste ‘Versus’ is lekker donker en bevat mooi drumwerk en een wat schreeuwend refrein. Afsluiter ‘For You’ is weer in de beste NIN-traditie ten tijde van ‘Fragile’, dus met dat dreigende pianospel. Meer een soundscape dan een echte song, maar wel een prachtig slot van een verrassende plaat.
This Can Hurt heeft een geluid wat je tegenwoordig zelden hoort. Hopelijk is er een markt voor, want het gebodene is kwalitatief prima, al kunnen sommige nummers net wat meer afwisseling gebruiken. Maar een meer dan dikke voldoende geef ik deze Belgische industriëlen zeker. En hopelijk kunnen we ze na deze Corona-ellende snel op de podia zien. (80/100) (Eigen productie)
LINE-UP
Sven Vande Neste – Vocals
JP De Brabander – gitaar, keyboards, backing vocals
Jack Noise – Drums & soundscapes
Jo Van Maldergem: per 1 juni live-bassist.
TRACKLIST
1. Intro/ Hourglass
2. Worlds Apart
3. Fate
4. High Tide
5. Rivers Run Deep
6. Illusion
7. The Fall Of Mark E. Smith
8. Some Days
9. Diane
10. Versus
11. For You
