Vandenberg – 2020

Jawel, wie had dat verwacht, na Vandenberg’s derde en laatste plaat, het prachtige ‘Alibi’ uit 1985, keert onze nationale (t)rots in de gitaarbranding na 35 jaar terug met een album onder diezelfde bandnaam. Als enige originele bandlid dan wel, want de andere drie leden Heerink, Kemper en Zoomer waren niet meer welkom na meerdere rechtszaken die zij hebben aangespannen om te voorkomen dat Adje zijn eigen achternaam weer als bandnaam zou gaan gebruiken. Volgens de gerechtelijke uitspraak in oktober 2011 behoort de bandnaam niet tot het ‘gemeenschappelijk vermogen’ van de voormalige leden van Vandenberg en mag Van den Berg die naam daarom zonder toevoeging van zijn voornaam voeren. Aldus Wikipedia en aldus geschiedde.

Na twee albums én een akoestische EP met het meer blues-rock georiënteerde MoonKings bleek de honger naar meer (internationale) optredens voor de toch alweer 66-jarige gitarist de voornaamste aanleiding om zijn oude bandnaam weer te gebruiken. En hoewel begrijpelijk, het voelt het toch een beetje alsof bijvoorbeeld Blackmore als enig origineel bandlid Rainbow weer opstart, wat halfbakken. Maar goed, de muziek telt en een bekende naam maakt in ieder geval sowieso de nostalgische rockliefhebbers nieuwsgierig, dus marketing-technisch een prima zet. Als vervanger van Bert Heerink is gekozen voor de in Madrid woonachtige Chileen Ronnie Romero, toevallig vooral bekend van het recente Rainbow-vehikel. Een begenadigd zanger, die mijns inziens toch niet helemaal bij Vandenberg past. Daarvoor ontbreekt het gevoel in zijn wat schreeuwerige stem. Mede-muzikanten zijn toppers Brian Tichy (Whitesnake, Foreigner, Silverthorn etc.) en Koen Herfst op drums en op bas Whitesnake-maatje Rudy Sarzo en Randy van der Elsen (Tank). Informatie wie welk nummer inspeelt, ontbreekt helaas.

Maar hoe klinktie, die nieuwe Vandenberg? Om maar meteen met de deur in huis te vallen, prima, maar verwacht niet al teveel originele invalshoeken of nieuw bewandelde wegen; het zijn vooral de redelijk platgetreden paden die we horen. Het is classic heavy rock dat de klok slaat, welke nog het meest tegen de wat heaviëre Whitesnake songs aanschurkt. Een stuk harder en logischerwijs ook moderner klinkend dan de ‘oude’ Vandenberg. Eerste wat opvalt is de meer dan prima productie door veteraan Bob Marlette (Filter, Black Sabbath, Seether, Shinedown etc.). Lekker vol en alle instrumenten zijn goed te onderscheiden. En bovenal, Adjes gitaar klinkt een stuk minder droog/ basic dan op zijn laatste albums, wat zijn solo-geluid zeker ten goede komt. Hij speelt bevlogen en geïnspireerd, bijna alsof hij nog iets te bewijzen heeft. Helaas zijn de teksten daarentegen nogal clichématig, wat de songtitels al een beetje weggeven. Maar over naar de afzonderlijke nummers. 

Beide openingssongs ‘Shadows of the Night’ en ‘Freight Train’ kennen we al enkele weken. De eerste heeft een heerlijke riff en drive, een aanstekelijk refrein en prachtig sologedeelte. Ronnie’s rauwe en hoge strot past hier ook goed bij. Heerlijke binnenkomer derhalve. De tweede had ook door MoonKings gespeeld kunnen worden, je hoort Jan Hovink hem bijna zingen. Aardige stamper, maar niks speciaals, daarvoor heb ik al teveel van dit soort nummers gehoord. ‘Hell and High Water’ heeft een iets bluesiëre inslag en leunt op een hele fijne gitaarriff, maar de te schreeuwerige zang kan me hier niet helemaal bekoren. Een Coverdale had dit nummer net wat extra’s gegeven. De gitaarsolo’s hier zijn weer prachtig, waarbij vooral de tweede mooi orkestraal door keyboards wordt ondersteund. ‘Let it Rain’ begint als een ballad waar Romero eindelijk niet zijn schreeuwstem gebruikt en dat bevalt meteen een heel stuk beter. Het nummer gaat vrij snel over in een melodieuze midtempo rocker die nog het meest lijkt op de Vandenberg van weleer, ook in de solo. Heerlijke song, die nog wel wat langer had mogen doorgaan.

Op dit punt, na vier hardere songs, had ik voor de balans gehoopt op een ballad, toch één van de handelsmerken van Adje (ik noem een ‘Sailing Ships’, ‘What Doesn’t Kill You’, ‘Different Worlds’, ‘How Long’, ‘Deeper the Love’ of ‘Do Angels Die’ en ‘Ride the Storm van Manic Eden’, allemaal kippenveltoppers!). Maar meer dan een remake van het nog altijd fantastische, maar nogal uitgekauwde (want al vier of vijf keer uitgebracht nu) ‘Burning Heart’, later op de plaat, krijgen we helaas niet. Volgend nummer is namelijk weer het hardere rockwerk  met ‘Ride like the Wind’. Het Chileense accent van Romero hoor ik hier pas voor het eerst bij zijn uitspraak van ‘Wi(e)nd’. Klein smetje op een verder erg fijn nummer, met overtuigend gitaarwerk gedurende de hele song. Het valt trouwens op hoe goed de bas te onderscheiden is, daar zullen Rudy en Randy blij mee zijn.

De riff van opvolger ‘Shout’ heeft wel wat weg van ‘Wait’ van de debuutplaat, net als het tempo trouwens. Een aardige melodieuze rocker met een pompende bas als basis, geschreven om live mee te brullen. Het clichématige ‘Shitstorm’ valt wat tegen. Hij begint nog wel spannend, maar ontwikkelt zich al snel tot een doorsnee rocker. De gitaarriff van ‘Light up the Sky’ doet me wat denken aan Whitesnake’s ‘Children of the Night’. Een prima, stevige uptempo song met catchy refrein en mooi opgebouwde solo. Vervolgens eindelijk dus de ballad, de Romero-versie van wereldhit ‘Burning Heart’. Prima gezongen en voorzien van het geluid dat dit nummer altijd al verdiende, maar als enige rustpunt op het heavy en uptempo album, wat magertjes. Logischer was het als hij was toegevoegd als bonustrack of iets dergelijks. Lest best met afsluiter ‘Skyfall’. Een mooi en gevoelig gezongen intro gaat over in wederom een midtempo stamper, maar wel de meest afwisselende op het album én gezegend met een goed refrein, spannende brug en fijn soleerwerk van de meester. Eén van de hoogtepunten.

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik bij de eerste draaibeurt nogal teleurgesteld was in deze ‘2020’, of de verwachtingen waren te hoog natuurlijk. Want het klonk te voorspelbaar, teveel had ik al eerder had gehoord en de zanger kon me niet in ieder nummer bekoren, hoe goed hij ook zingt. Maar zoals dat gaat, na een aantal keren luisteren, begon het kwartje te vallen en de nummers te groeien, ze kregen meer een eigen identiteit. En het fijne geluid en dito spel deed de rest. Hoewel ik gehoopt had op wat meer afwisseling (de eerste drie albums hadden dit wel), is het toch een heel fijn classic rock album geworden, welke ik zeker kan aanbevelen bij de liefhebber en hopelijk een lange tour mogelijk maakt voor de sympathieke gitarist, zodra dat weer mag dan. (82/100) (Mascot Records)

LINE-UP

Ronnie Romero – vocals
Adrian Vandenberg  – guitars
Randy van der Elsen – bass guitar
Koen Herfst – drums

TRACKLIST

1. Shadows of the night
2. Freight train
3. Hell and high water
4. Let it rain
5. Ride like the wind
6. Shout
7. Shitstorm
8. Light up the sky
9. Burning heart – 2020
10. Skyfall