Navarone raakt gevoelige snaar in Goffert
De coronacrisis raakt de muziekwereld keihard; concerten zijn er al maanden niet meer en nieuwe releases worden verschoven naar hopelijk betere tijden, zodat de promotie weer live ondersteund kan worden. Nou heeft ieder nadeel zijn voordeel, zoals een wijs voetballer ooit zei. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus muzikanten zoeken alternatieven om hun publiek te bereiken. YouTube puilt uit van de vaak mooie lockdown-sessies en –samenwerkingsverbanden en de eerste voorzichtige stappen naar optredens in alternatieve settings zijn al gemaakt.
Zo ook door de sympathieke Nijmeegse rockformatie Navarone. De afgelopen maanden werden de fans al verwend op Facebook middels de ‘anderhalve meter-sessies’ en nu dan met de ‘Navarone-Zesdaagse’. Oftewel, twaalf optredens in zes dagen, waarvan de helft semi-akoestisch in Openlucht Theater de Goffert en, later deze week, de rest ouderwets ingeplugd raggen in Doornroosje.
Steeds voor ongeveer 100 gelukkigen, op gepaste afstand van elkaar. Uitdagend, twee keer per dag een volledige set spelen, vooral voor de zanger lijkt me. Ik woon beide optredens op de derde dag in het Goffert theater bij. De sleet op de stembanden was gelukkig nog volledig afwezig, Merijn haalde wederom hoogtes die alleen honden kunnen horen. Wat een superstrot, zo zuiver.
Het sfeervolle theater leent zich prima voor deze opzet. Tussen het groen vindt een ieder een veilig plekje, waarbij de afstand tot elkaar in acht wordt genomen en het zicht op het podium mede daarom overal prima is. Na openings- en feestnummer ‘Lonely Nights’ legt Merijn de regels uit: er mag niet gestaan en uitbundig meegezongen worden, maar bewegen en klappen is prima. En tevens bedankt hij dat we er zijn en “ons leven willen wagen om Navarone te aanschouwen”. Tsja, tot dan toe had ik er een redelijk veilig gevoel bij zo in de buitenlucht…
Het wordt een bijzondere middag en avond. Alsof de band in je huiskamer speelt, zo breekbaar en intiem wordt het soms. De ‘unplugged’ versies hebben als voordeel dat nu echt alle nuances hoorbaar zijn en tevens opvalt hoe goed de meerstemmige zang is, waarbij gitarist Roman vaak de tweede stem doet. En de solo’s klinken ook akoestisch prima, al plugt Kees enkele malen ook zijn stratocaster in, gelukkig. En heel belangrijk, het geluid is loepzuiver en de oordoppen kunnen op zak blijven.
De band heeft er na vier optredens nog steeds zichtbaar zin én plezier in, wat aanstekelijk werkt op het publiek. De sfeer en presentatie zijn dan ook lekker ongedwongen; tijdens de avondset net wat uitbundiger dan ‘s middags. De setlist toont zowaar enkele verrassingen, zelfs voor de verstokte fans die vooraan zitten. Zo komen de zelden gespeelde parels ‘Bottom Line’ (van Vim & Vigor), ‘Unmistakably Everything’ en ‘Don’t Belong’ (beiden van ‘Oscillation’) voorbij. En worden er zowaar twee songs volledig a-capella uitgevoerd: het nooit op plaat gezette kippenvel-nummer ‘Devil’s Ferry’ (‘s avonds zelfs onversterkt) en, overgebleven uit de anderhalve meter-sessies, het slavenlied ‘Sweet Chariot’. Die laatste staat weliswaar erg ver van hun normale repertoire af, maar is zo sterk gezongen door ieder bandlid, dat het groot respect afdwingt. Afgesloten wordt nog met Little Richards ‘Long Tall Sally’.
Maar ook de usual suspects stellen niet teleur. ‘December’ blijft akoestisch volledig overeind als één van de beste nummers ooit geschreven. ‘Leave’ is in elke setting prachtig en ‘Free Together’ is overdonderend mooi, zoals altijd. De Zeppelin-beuker ‘Cerberus’ blijft ook in een subtiele variant genieten, al mis ik bij het laatste deel wel de vervormde gitaren. Voice-nummer ‘Perfect Design’ is flink verbouwd, maar is er misschien wel nog beter op geworden. ‘Another Way’ heeft zelfs in deze versie Michael Jackson raakvlakken en is maar één van de twee nummers die van de laatste plaat ‘Salvo’ gespeeld wordt. Mooiste nummer ‘Fire’ had vanavond zeker niet misstaan.
Het publiek werd volledig ingepakt deze dag, zoveel is na elk optreden wel duidelijk, te zien aan de blije gezichten. Eindelijk weer eens livemuziek, overigens sfeervol begeleidt door de kikkers uit de vijver naast het podium. Dat de band financieel nou niet echt veel opschiet met deze serie optredens is jammer, maar qua goodwill en publiciteit zit het wel goed. Naderhand vertelde bassist Bram mij nog dat de band begonnen is aan het volgende album met de bekende Nederlandse topproducer Gordon Groothedde. Hopelijk brengt zijn inbreng Navarone wel de verdiende hit(s) en wereldroem, maar dan liefst zonder concessies te doen aan de commercie. We zijn benieuwd. Voor nu moeten we deze kleinschalige optredens maar even koesteren. Er komen er nog zes later deze week…
