Oceans of Slumber – Oceans of Slumber

Zowaar midden in Corona-tijd toch aardig wat nieuwe en interessante releases, zoals deze ‘Oceans of Slumber’ van de Amerikaanse prog-metallers met dezelfde naam. Enkele nieuwe leden zorgen voor nieuwe inspiratie; zo hebben we nu Semir Ozerkan op bas, Jessie Santos en Alexander Lucian op gitaar. Voor het geluid maakt het niet heel veel verschil, daarvoor is de mooie stem van de afro-Amerikaanse Cammie Gilbert te bepalend. Het vierde album is dit, vernoemd naar de band zelf en is volgens de band hun meest volwassen release tot nu toe, al werd voorganger ‘The Banished Heart’ uit 2018 ook zeer gewaardeerd door critici en fans. 

Wie de band niet kent, hij klinkt als een symphonische kruising tussen Katatonia, Paradise Lost, Opeth en Savatage met de hemelse vocalen van een Ami Lee (Evanescense), of zoiets. De dynamiek in de muziek, van rustige akoestische stukken tot zware metal met grunts, van heel licht naar heel donker, is misschien nog wel het meest typerend, dat hoor je niet zo vaak. Het is een hele zit: twaalf nummers variërend in lengte van vier tot acht minuten waarin meer dan genoeg gebeurt zeg maar en die je niet al teveel houvast geven.

Opener ‘Soundtrack To My Last Day’ begint de plaat heavy, de prettige stem van Cammie contrasteert lekker en na enkele minuten wordt de song al heel klein en akoestisch. Waarna de grunts en zware gitaren weer invallen. Voor mij persoonlijk hebben die extreme zangpartijen geen enkele meerwaarde, maar liefhebbers genoeg blijkbaar en voor het contrast is het wel okee. Voorheen was het gitarist Sean Gary die de grunts uitkraamde, nu zijn het bassist Semir Ozerkan en gitarist Alexander Lucian. Tweede song ‘Pray For Fire’ is een stuk lichtvoetiger en melodieuzer. Akoestische gitaren en een ingetogen stem maken het tot een makkelijk weg luisterend nummer, die wel iets zwaarder wordt halverwege, maar toch lekker in het gehoor blijft liggen. Catchy refreinen en goeie hooks vinden we overigens nauwelijks op deze plaat, wat de toegankelijkheid niet ten goede komt.

Het doomy ‘A Return To The Earth Below’ kent een vergelijkbare opbouw: van licht tot heavy, met een fijn uithalende Miss Gilbert en een goed refrein. Eén van de uitschieters, toevallig ook zonder grunts. Het instrumentale, dreigende sfeerstuk ‘Imperfect Divinity’ vormt de opmaat naar ‘The Adorned Fathomless Creation’. Mooie titel voor een bijna death metal nummer met een tegendraads ritme, dat wat misstaat op deze plaat, ondanks de melodieuzere stukken. Dan is ‘To The Sea’ met zijn bluesy gitaartje en logge ritme een verademing. Heerlijke song. Ook ‘The Colors Of Grace’ is melodieus en rustig, met zowaar Antimatter’s Mick Moss als gastzanger. De stemmen passen mooi bij elkaar, al schrijft Moss veel sterkere songs voor zijn eigen band, daarvoor is dit nummer iets teveel los zand en  ontbeert het een goed refrein. 
   
Het navolgende ‘I Mourn These Yellowed Leaves’ is weer typisch Oceans of Slumber. In een dikke acht minuten komen alle aspecten voorbij: melodieuze zang van Cammie, de grunts, de logge heavy gitaren, dubbele bass en een verstilde brug met piano die je even op adem laat komen. Diezelfde piano pingelt aansluitend ook het rustige en mooie instrumentaaltje ‘September (Those Who Come Before)’ vol.

‘Total Failure Apparatus    ‘ start met zware grunts waar het lastig doorheen luisteren is, temeer daar het nummer van de hak op de tak springt en ik weinig lijn ontdek in de compositie. Dan ligt het trage, wat melancholische ‘The Red Flower’ een stuk lekkerder in het gehoor. Ook hier weinig herkenningspunten, maar de duistere sfeer in combinatie met Gilberts emotionele uithalen volstaat. Slotstuk ‘Wolf Moon (including Zoanthrophic Paranoia)’ is een mooie cover van Type O Negative en neemt wederom zijn tijd voor de opbouw. Het bekende recept qua dynamiek, maar iets toegankelijker dan we op andere stukken hebben gehoord en één van de epische hoogtepunten op deze plaat.  

Deze ‘Oceans of Slumber’ is een indrukwekkend en uitdagend, heavy album geworden. Productioneel valt er helemaal niets op af te dingen, compositorisch wel wat, daarvoor staan er mijns inziens teveel nummers op die teveel van de hak op de tak springen en daardoor nauwelijks blijven hangen. Afwisseling is prima, maar je kan ook doorslaan. De songs waar de band zich meer beperkt tot één stijl springen er uit, misschien dat dat in de toekomst wat vaker ingezet kan worden. De zangeres is echter dusdanig talentvol, dat je blijft luisteren. Hopelijk kiezen ze in de toekomst, net als bijvoorbeeld Opeth, voor een grunt-loze sound, dat de toegankelijkheid verbeteren en een breder publiek aantrekken, wat deze band en zeker Cammie Gilbert verdiend.
(78/100 –  Century Media)

Tracklist

01.    Soundtrack To My Last Day
02.    Pray For Fire   
03.    A Return To The Earth Below   
04.    Imperfect Divinity   
05.    The Adorned Fathomless Creation   
06.    To The Sea   
07.    The Colors Of Grace   
08.    I Mourn These Yellowed Leaves   
09.    September (Those Who Come Before)   
10.    Total Failure Apparatus   
11.    The Red Flower   
12.    Wolf Moon (Including Zoanthrophic Paranoia)

Line-up

Cammie Gilbert – vocals
Dobber Beverly – drums, piano
Mat V. Aleman – keyboards
Semir Özerkan – bass, vocals
Jessie Santos – guitar
Alexander Lucian – guitar, vocals