Yngwie Malmsteen – Parabellum

Eerder deze week recenseerde ik de nieuwe EP van snarenwonder Tom Morello. Het contrast met het nieuwe werk van zijn collega Malmsteen had niet groter kunnen zijn. Beiden hebben weliswaar een uit duizenden herkenbare stijl van soleren en beiden hebben een niet al te opvallende zangstem. Echter waar Morello het zoekt in verrassende samenwerkingen en crossovers met andere genres en zichzelf hierdoor constant uitdaagt en de luisteraar weet te verrassen, daar laat deze nieuwe ‘Parabellum’ zich beluisteren als een verzameling leftovers van zijn eerste soloalbum ‘Rising Force’ uit 1984. Met een productie die misschien wel nóg gedateerder aandoet. Geen enkele vernieuwingsdrang te bekennen dus, maar misschien willen de fans ook niet anders. Al kan ik dat laatste me niet echt voorstellen. De albums waarop zangers als Jeff Scott Soto of Joe Lynn Turner de honneurs waarnamen springen er toch echt bovenuit in zijn omvangrijke discografie. Maar zijn opgeblazen ego duldt geen enkele inspraak meer tegenwoordig, dus trekt hij aan werkelijk alle touwtjes. Of hij er nu talent voor heeft of niet.

Maar om met het goede nieuws te beginnen. Zo slechts als zijn vorige album vol dicht gesoleerde en merendeels afgezaagde blues- en rockcovers, ‘Blue Lightning’ (2019), is deze gelukkig niet. Al was daar ook weinig voor nodig. Het onnavolgbare gitaarwerk, want sneller dan menig trommelvlies aan kan, staat met maar liefst zes instrumentaaltjes voorop. En vooraan in de mix ook, de drums klinken zacht én alsof ze ergens achterin een loods zijn opgenomen, onder een afdekzeil. Absoluut niet van deze tijd helaas. Maar het gaat om de muziek.

Om met de vier nummers mét zang te beginnen: opener ‘Wolves at the Door’ start met een herkenbare supersnelle geshred zodat je meteen weet naar welke muzikant je luistert. Deze als single uitgebrachte song is een vette uptempo banger voorzien van een aardig refrein, vanzelfsprekend een lange klassiek getinte solo en zowaar niet geheel onverdienstelijk gezongen door Yngwie. Echter de timing lijkt niet geheel te kloppen, alsof de verschillende sporen met zang net niet helemaal synchroon lopen met de muziek. Dat euvel komen we later vaker tegen helaas. Een producer had dit nooit goedgekeurd. De midtempo beuker ‘Relentless Fury’ is als compositie prima, het dendert heavy lekker door en zit vol mooie solo’s. Zowaar krijgen we ook een lange, nogal zwaar aangezette ballad met ‘Eternal Bliss’. Hier valt de zangstem van Malmsteen helaas wel door de mand. En wederom zit hij er in het refrein qua timing soms weer net naast. Een goede zanger had van dit nummer het hoogtepunt van het album gemaakt, want het is in de basis een prima song vol hartstocht en passie, met een heerlijk invallende, maar vanwege sneller dan het geluid, niet geheel passende gitaarsolo. Het laatste vocale nummer song is het uptempo, doch wat clichématige ‘(Fight) the Good Fight’. Nogal door Rainbow geïnspireerd, gaat ook deze weer voorbij de zes minutengrens, waar er vier wel voldoende waren geweest. Aardig, maar als een Graham Bonnet hem had ingezongen was het drie klassen beter geweest.

Dan de instrumentaaltjes. Stuk voor stuk composities waar de aandacht volledig is gericht op de stratocaster van Yngwie. Sommige wat meer progressief (‘Presto Vivace in C# Minor’ of ‘Sea of Tranquility’) en de andere wat meer rechttoe rechtaan (‘(Si Vis Pacem) Parabellum’ en ‘Toccata’). Maar allemaal in het neo-klassieke hokje waarbij het begrip gitaarmasturbatie een nieuwe dimensie krijgt. Want sjonge, er komen meer noten voorbij dan in het hele oeuvre van Jimi Hendrix en Eddy van Halen bij elkaar. Meer is nog altijd meer volgens de heer Malmsteen. Probeer daar je aandacht maar eens bij te houden, niet te doen. Gelukkig is er nog een klassiek getint rustpuntje in de vorm van het Middeleeuws aandoende ‘God Particle’, waar de nylonsnaren de eerste helft inspelen, alvorens weer in een snelle elektrische gitaareruptie te ontaarden.

Tsja, we weten dattie aardig kan shredden, maar om nou te zeggen dat hij ook beklijvende nummers bij elkaar weet te pennen tegenwoordig, nou nee. Daarvoor staat er te weinig op deze ‘Parabellum’ dat langer blijft hangen dan de song duurt. Tel daar de hopeloos gedateerde productie bij op en u begrijpt, dit is geen aanrader, zelfs niet voor de allergrootste fan. Het is ijdele hoop, maar wat zou ik Malmsteen graag gekoppeld zien aan een goede ritmesectie, zanger, songwriter en producer om nog één keer een plaat te maken van het kaliber ‘Odyssey’ of Alcatrazz’ ‘No Parole From Rock n’ Roll’. (63/100)(Mascot/Provogue)

Tracklist

1. Wolves at the Door
2. Presto Vivace in C# Minor
3. Relentless Fury
4. (Si Vis Pacem) Parabellum
5. Eternal Bliss
6. Toccata
7. God Particle
8. Magic Bullet
9. (Fight) the Good Fight
10. Sea of Tranquility

Line up

Yngwie Malmsteen – guitars/ all instruments/ vocals