Status Quo biedt méér dan een avondje nostalgie in 013 Tilburg
‘Oude liefde roest niet’ luidt het spreekwoord. Vanavond gaan we maar eens ervaren of dat ook voor de ouwe rockers van Status Quo geldt. Aan de publieksopkomst te meten heeft men er wel vertrouwen in, want 013 is stijf uitverkocht. Quo speelt dus bij voorbaat een gewonnen wedstrijd lijkt het; daar had Oranje enkele uren eerder meer moeite mee tegen Senegal. De schappelijke aanvangstijd van 21.00 uur maakt trouwens dat vrijwel niemand die wedstrijd heeft hoeven missen, bedankt 013 hiervoor!
Zonder voorprogramma trapt opa Francis Rossi af met de voorspelbare riff van het altijd doeltreffende ‘Caroline’. Sinds jaar en dag de vaste opener en terecht. De lichtshow is verblindend mooi, het geluid klinkt als een Engelse klok en de band heeft er na al die jaren nog zichtbaar plezier in. Na de belofte een extra lange set te spelen, gaan ze verder met de erg fijne jaren 70 klassiekers ‘Rain’ en ‘Little Lady’. De sfeer zit er bij het publiek, dat overigens lang niet alleen uit 50+ers bestaat, hierna wel in.
De band ziet er steeds meer uit als een veredeld trouwfeesten-en-partijen-ensemble, met hun nette witte bloesjes, zwarte broeken en witte gympen, en een groot deel van de setlist misstaat natuurlijk ook niet op een dergelijke party. Maar het swingt en rockt nog altijd als de bekende tiet gelukkig. Niks geen band die zijn kunstje doet voor de knaken, maar de onderlinge lol is gemeend en de sporadische praatjes van Rossi zijn spontaan en zitten vol cynische humor. De jongere bandleden, waaronder drummer Leon Cave en de prima gitarist Richie Malone als vervanger van de helaas in 2016 overleden Rick Parfitt, zwepen de ouwe knarren Rossi (73 lentes jong) en Andy Bown (76 jaar) lekker op. Ieder bandlid zingt wel één of meer nummers (op Cave na), dus niet alles komt op de smalle schouders van Francis terecht. Al vind ik nog steeds dat de wat boerse bassist John “Rhino” Edwards niet echt past in de band, maar goed, ook hij zit er alweer sinds 1985 bij.
Dat Quo niet alleen wenst te teren op het roemrijke verleden is bewonderenswaardig, al zal een deel van de fans dat liever anders horen, aan de publieksreactie te horen. Ook nummers uit grofweg de laatste twintig jaar, zoals het aanstekelijke ‘Beginning of the End’, het wat simpele ‘Rock ‘n’ Roll ‘n’ You’ en het catchy en lichtvoetige ‘Twenty Wild Horses’ worden gespeeld. Het vrij heavy ‘Cut Me Some Slack’ (van laatste album ‘Backbone’ uit 2019) smaakt me het lekkerst van het ‘nieuwe’ werk; het onopvallende standaard Quo-nummer ‘Liberty Lane’ van datzelfde album het minste.
Maar in de lange setlist is genoeg ruimte voor de hits van weleer. In een lange medley komen onder meer terechte hits voorbij als ‘What You’re Proposing’, ‘Down the Dustpipe’, het prachtige b-kantje ‘Wild Side Of Life’, de meezinger ‘Again and Again’ en de ultieme beuker en erg fijne verrassing ‘Mystery Song’. Hoe mooi ook, enkele daarvan had ik liever in zijn geheel gehoord. En het massaal meegezongen en door onze Bollands geschreven zeiknummer ‘In The Army Now’ had ik dan weer liever helemaal niet gehoord. Maar voor goed, voor ieder wat wils.
Tijdens het slot van het optreden wordt het dak er grondig af gefeest met de grootste successen: het harde ‘Roll Over Lay Down’, een opgerekte en deels geïmproviseerde versie van het prachtige ‘Down Down’ en het nummer met het mooiste intro, ‘Whatever You Want’. Waarna de John Fogerty-cover ‘Rockin’ All Over the World’ de wedstrijd met een dikke winst doeltreffend afrondt. In de verlenging wordt er helaas nog slechts éénmaal gescoord middels de meezinger ‘Don’t Waste My Time’. Ietwat onverwacht is het optreden daarmee ineens voorbij.
Onze tijd hebben ze vanavond in ieder geval niet verspild, want deze kleine 2 uur vlogen voorbij en het was weer een heerlijke trip down memory lane. Status Quo kan in deze vorm nog wel even mee. En dat terwijl ze in 1984 (!) hun ‘End of the Road Farewell Concert’ in Milton Keynes speelden en in 2017 hun ‘Last Night of the Electrics Tour’ afrondden. Tsja, rockbands en pensioenaankondigingen, het blijkt zelden een betrouwbare combi. Gelukkig maar. Zo mooi als tijdens de Frantic Four reünie in 2013/2014 werd het niet, maar voor een band met nog maar één origineel bandlid, was dit toch een heel overtuigend rockend avondje. En dat op een druilerige maandag. Op naar de volgende Quo tour dus!
