Rammstein onverstoord in Stadspark Groningen
Wie kon het zijn ontgaan dat een van Duitslands grootste metalbands naar Noord-Nederland kwam? De concerten die Rammstein op 6 en 7 juli zou geven in het Groningse Stadspark hielden de (landelijke) gemoederen al tijden bezig. Of het nu ging om de drie rechtszaken die tegen de organisatie waren aangespannen om beschadiging aan de natuur van het park en het menselijk gehoor te voorkomen, of om de omstreden zanger Till Lindemann tegen wiens komst hevig geprotesteerd werd door sympathisanten van de vrouwen die hem van seksueel grensoverschrijdend gedrag beschuldigen: naar de concerten werd zowel opgekeken door tegenstanders als reikhalzend uitgekeken door fans die van heinde en verre voor deze enorme evenementen kwamen.
De opluchting is voor die laatste groep groot als de rechter rond drie uur ’s middags oordeelt dat het concert die avond door mag gaan, en zo’n vierenhalf uur later luidt op het groots ingerichte terrein het pianoduo Abélard de avond in met dramatische, klassieke interpretaties van welbekende Rammsteinnummers. De pianistes hebben niet meer nodig dan een klein podium op ruime afstand van het hoofdpodium, en zetten op gepaste wijze de toon voor al het muzikale geweld dat nog volgen zal.
Als de openingsmuziek eenmaal inzet om iets over half negen wordt het al aardig opgehitste publiek uitzinnig: ‘Rammlied’ wordt volmondig meegeschreeuwd en gebalde vuisten steken enthousiast de lucht in. Als het enorme decor nog niet genoeg was als verzekering dat hier een show van wereldformaat zou plaatsvinden, dan overtuigen nummers als ‘Sehnsucht’ en ‘Mein herz brennt’ al snel.
Alle ingrediënten voor een indrukwekkend Rammsteinconcert zijn aanwezig: een flink geschminkte Lindemann (in industriële outfit) die goed bij stem is en als een duistere vader tegen het publiek zingt, een toetsenist die tijdens het spelen op de maat meestampt op de loopband die voor zijn keyboard ligt, en eindeloos veel vlammen, vuurwerk en donkere confetti. Het publiek, divers als het is, wordt verenigd door een feilloze kennis van alle songteksten: de ene klassieker na de andere wordt meegebruld en de afwisselend melancholische en ietwat macabere teksten brengen de mensenmassa in opperbeste stemming.
Tijdens ‘Mein Teil’ kan de act met de enorme pot en de vlammenwerper natuurlijk niet ontbreken: dit toneelstukje is een van de vele opzichten waarin een Rammsteinconcert meer een ervaring is dan slechts een muzikale show. Na ‘Du Hast’ en ‘Sonne’ neemt de band ogenschijnlijk afscheid, maar niet voor lang: een uitgebreide encore start op het kleine podium waar opnieuw pianoduo Abélard speelt, nu om de band te begeleiden bij het zwaarmoedige ‘Engel’.
Als de bandleden weer terug op het hoofdpodium zijn, na over het publiek met opblaasboten die kant op te zijn gecrowdsurft, worden er nog een paar klassiekers doorheen geramd en als na ‘Rammstein’ en ‘Ich Will’ het nummer ‘Adieu’ voorbij komt, is het duidelijk dat de avond aan zijn einde komt. Een kort dankwoord en afscheid vindt plaats terwijl de laatste rookwalmen langzaam beginnen op te lossen en de pianoklanken van Abélard de eerste van de 55.000 bezoekers het veld af begeleiden.
Op deze beladen dag zette Rammstein zo een grootse, stampende show neer van een formaat (en volume!) dat in Groningen niet vaak voorkomt. Zal de band zich gesterkt hebben gevoeld in hun positie als regel-brekende, recht-ontstijgende rauwdouwers, of beginnen zich de gevolgen van de aantijgingen af te tekenen in het ontbreken van de meer uitgesproken seksueel getinte nummers en rekwisieten?
Hoe het verder gaat met deze industriële band die zowel in muzikale grootsheid als sociale acceptatie grenzen op blijft zoeken valt te bezien, maar in de tussentijd is Groningen in elk geval een historisch evenement rijker.
Foto’s (c) Anneke Klungers
