Navarone neemt groots afscheid met een lach en een traan in Doornroosje

Tsja, hoe begin ik mijn allerlaatste live-recensie van Nederlands beste rockband? Met een welverdiende ode of een logische, doch kritische terugblik op een prachtige 15-jarige carrière? Het wordt een combinatie. Nadat bandje Overthrow wat Golden Earring supports mocht vervullen, werd de naam op voorspraak van Barry Hay veranderd in Navarone. Debuutalbum ‘A Darker Shade of White’ sloeg in 2012 bij de rockliefhebbers én critici terecht in als een bom. De classic rock klonk zowel fris, volwassen als ook als een logisch vervolg op Led Zeppelin’s nalatenschap. Met semi-ballad ‘December’ als bloedmooi emotioneel hoogtepunt. Tevens maakten we voor het eerst kennis met het bijzondere zangtalent van Merijn van Haren met zijn machtige uithalen en ruige hoge stem.

Opvolger ‘Vim and Vigor’ (2014) loste de beloftes nog niet geheel in; maar dat deed het veel beter geproduceerde ‘Oscillation’ in 2017 zeker wel. Wat mij betreft hun beste album, waarop een mooie balans werd gevonden tussen stevige, doch lekker in het gehoor liggende beukers, meer poppy nummers en prachtige ballads. Vrijwel ieder festival werd platgespeeld en het enige dat ontbrak voor een echte doorbraak was een radiohit (Hilversum, schaam je!). Die stond ook niet op het iets eenvormigere ‘Salvo’ (2018). Waarna Navarone besloot als eerste band mee te doen aan The Voice, die ze op een haar na wonnen in 2019. Of dat een goede zet was, valt te betwijfelen. Het leverde de band een hoop naamsbekendheid en nieuwe fans op, maar menig rocker haakte af. Zeker toen het laatste album ‘V’ (2023) na jaren opnemen en bijschaven een nogal opzichtige commerciële knieval bleek om een groter publiek aan te spreken.

De wat geforceerde missie met iets teveel ballads en een te grote bemoeienis van hotshot producer/ componist Gordon Groothedde mislukte helaas. De popfans bleken in coronatijd Navarone alweer te zijn vergeten, de radio draaide Navarone vreemd genoeg nog steeds niet en de echte rockfan was toch ietwat teleurgesteld in de nieuwe muzikale richting. De band tourde nog wel in Nederland, maar werd steeds minder geboekt op de lucratieve festivals. Met album ‘V’ werd er gegokt en verloren… Een geleidelijke groei zoals een DeWolff of My Baby (ook bands zonder hits) doormaakten, was wellicht een logischere stap geweest. We zullen het nooit weten, want begin januari nam Navarone na een toch prachtige 15-jarige carrière afscheid van zijn fans. Nieuwe muzikale uitdagingen lonken.

Op een regenachtige donderdagavond op 4 januari 2024 vond de tweede van de drie uitverkochte uitzwaaishows in de grote zaal van het mooie Doornroosje plaats. Meer is niet altijd beter, maar vanavond wel! Liefst drie uur wordt het hondstrouwe publiek verwend met een kleine 30 songs. Ik heb de band de afgelopen jaren letterlijk tientallen keren zien optreden: van festivals tot poppodia, van aangepaste Corona-gigs tot kerstshows met orkestbegeleiding. Van Soundgarden-tributeshows tot een The Voice tour vol gastzangers. Werkelijk nooit stelde Navarone teleur. Muziek, spelplezier, geluid en licht, het was altijd top. En dat zou vanavond niet anders zijn. Tel daarbij de emotionele lading die bij een bitterzoet afscheid hoort en je hebt een concept voor gedenkwaardig concert.

Geopend werd er met wat willekeurige toppers, zoals het aanstekelijke ‘Perfect Design’, de mooie ballad ‘Wire’ en het opzwepende ‘Another Way’. Voorafgaand aan het altijd lekkere ‘Highland Bull’ kreeg bassist Bram Versteeg zijn solo-momentje. Als een ware Gene Simmons ging hij zijn bas te lijf met de microfoonstandaard. Mooi om te zien hoe Bram de afgelopen jaren is gegroeid van bescheiden stille kracht achterop het podium tot een zelfverzekerde extraverte bassist. De setlist werd verder verdeeld in blokken per album, met een mooie afwisseling tussen zware gitaarnummers als ‘Time’ of het kolossale ‘Sage’ van het debuut en publieksfavorieten als het aanstekelijke ‘Wander, het bloedmooie ‘Free Together’ (met een gastrol voor saxofonist Robbert van Aseldonk) en Zeppelin-beuker ‘Cerberus’. Persoonlijk hoogtepunt is het Pink Floyd-achtige instrumentaaltje ‘Quarter Rest’ (met gitarist Kees Lewiszong in de hoofdrol) welke naadloos overging in een kippenvelversie van beste Nederlandse rocknummer ooit geschreven (jawel!): ‘December’.

Andere hoogtepunten? De zelden gespeelde semi-ballad ‘Bottom Line’ van ‘Vim and Vigor’, de extended dansversie van het recente ‘End of the World’, het massaal meegezongen feestnummer ‘Lonely Nights’ en natuurlijk de epische afsluiter ‘Days of Yore’, Navarone’s eigen ‘Child in Time. Maar ook de persoonlijke verhalen van Merijn bij de nummers, het non-stop plezier die de muzikanten uitstraalden, de beleving van de fans, het mooie licht en prima geluid maakten het speciaal. Toetsenist Len van de Laak dikt het geluid lekker aan, maar is met zware baspartijen soms iets te nadrukkelijk aanwezig. Maar dat is een kleine kanttekening bij een verder vlekkeloze avond. Zo zingt Merijn weer alle sterren van de hemel, ondanks dat hij al enkele dagen een griepje heeft. Wat een uitzonderlijk talent, die vindt zijn weg verder wel in muzikaal Nederland.

Na een dikke drie uur is de koek dan toch echt op. Zowel de fans als Navarone zelf kregen het gedenkwaardige afscheid dat ze verdienden. Dat een dergelijk goede band in Nederland niet de top kan bereiken, onbegrijpelijk. Op enkele traantjes na, was het een muzikaal feest waarin nog één keer het veelzijdige talent van de band werd gevierd. Hoewel nog één keer, de avond erna was ècht het laatste concert. Die avond was niet zoveel anders trouwens, behalve dan dat er zelfs nog enkele nummers meer werden gespeeld, de avond opgenomen werd voor het nageslacht en dat Merijn na afloop alle bij de band betrokken vrienden op het podium riep. Doornroosje bleek de perfecte gastvrije locatie voor Navarone’s zwanenzang. Het is mooi geweest. Bedankt Roman, Kees, Robin, Merijn en Bram voor 15 prachtige jaren vol muzikale hoogtepunten en heerlijke optredens. We gaan jullie missen. Tot de eerste reünie!