CD van de Week: Black Bottle Riot – III: Indigo Blues
We hebben er even op moeten wachten, de opvolger van ‘Soul In Exile’ uit 2013. En dan is daar opeens album nummer drie, passend ‘III: Indigo Blues’ genaamd. Black Bottle Riot laat op dit nieuwe album zien dat ze in al haar facetten een meer volwassen band zijn geworden: harder, nog compromislozer, maar vooral doorleefder. Op ‘Black Bottle Riot’ en ‘Soul in Exile’ klonk de band al overtuigend maar op ‘III: Indigo Blues’ klinkt door dat de heren ook de levenservaring hebben die uit hun soms donkere nummers opklinkt. Het hoeft niet altijd meer “mooi” te klinken, maar grijpt je daardoor des te harder bij de strot.
Dat begint al bij de furieuze opener ‘Time and Time Again’ met de rauwe schreeuw: “Time and time again, losing everything!” van zanger Simon Snel. Niet wat je zegt het allermooiste nummer, maar wat komt die rauwe energie hard binnen. ‘Cast Aside’ heeft nog het meest weg van eerdere Black Bottle Riot albums, heerlijke bluesrock met een magistrale gitaarsolo.
Het hoogtepunt van ‘III: Indigo Blues’ is wat mij betreft ‘One With the Dust’. Met een lieflijk kleine opening, Simon’s heerlijke donkere stem, Mike’s en Somon’s gitaren die met elkaar in gesprek gaan samen met een subtiel orgel, en dan weer zo’n onweerstaanbare gitaarsolo. . Black Bottle Riot toont haar muzikaliteit vooral door te doseren, niet zoveel mogelijk noten achter elkaar spelen, maar precies op het juiste moment met een solo van misschien maar een paar noten het hele gevoel van een nummer samenvatten. ‘One With the Dust’is een complete “Roadtrip in a song”!
‘Heart a Stone’ is een onweerstaanbare boogie waarbij je onmogelijk stil kunt blijven staan. Soulvol gezongen met heerlijk funky achtergrond zangeressen. ‘High Tide’ is weer een rauwe blues. Opgejaagd door ritmetandem Pieter en Jaap zingt Simon alsof de duivel zelf hem op de hielen zit. Als er dan ook nog een flard mondharmonica klinkt is het nummer helemaal af.
Black Bottle Riot: Intens en agressief
‘Around the Sun’ is bijna akoestisch, met een ijle slideguitaar, maar een van de meest intense nummers van de plaat. Met de soulvolle zang van Simon wordt ‘Around the Sun’ een prachtig melancholiek countrynummer. ‘Crown Me a Sinner’ is een duister rocknummer, van het type waarvan Black Bottle Riot het patent lijkt te hebben. ‘Final Hymn’, eigenwijs genoeg niet het laatste nummer op het album, is een heerlijk langgerekte gitaar-gedreven bluesrock jam waarin de band alles uit de kast haalt. Ik ben heel benieuwd hoe ‘Final Hymn’ live gaat klinken. ‘In Solitude’ is smerig, keihard “In your face”, het nummer straalt de agressie uit van een metalband. Hiermee is de cirkel rond op het album.
‘III: Indigo Blues’ is geen vrolijke plaat. Boosheid, verloren liefdes en eenzaamheid klinken op uit de nummers op het album. Het is daarmee wel een ontzettend intense plaat geworden, waarop je als luisteraar word meegenomen in de soms duistere wereld van Black Bottle Riot. Met ‘One With the Dust’ en ‘Around the Sun’ kent het album twee melancholieke pareltjes. Maar het merendeel van de nummers klinken stevig en rauw, wat je van Black Bottle Riot verwacht. De band is op alle fronten stevig gegroeid, muzikaal, tekstueel, maar de band klinkt vooral veel doorleefder. Black Bottle Riot mag trots zijn op haar derde album, ‘III: Indigo Blues’ is een volwassen album van een zelfbewuste, zeer getalenteerde band. (8/10) (Suburban)
