Weite – Oase

Jeroen Mulder | 3 November 2024 | CD | No Comments

Het is overdreven om te stellen dat psychedelische rock bezig is met een ware revival, maar het valt niet te ontkennen dat het genre zich mag verheugen in toenemende belangstelling. Een mooie graadmeter daarvoor is de aanwezigheid van een speciale bak met ‘psych’ bij de beter gesorteerde platenzaak en waar we acts vinden als Kin Gizzard and the Lizard Wizard, Ty Segall en vlaggendrager Tame Impala, de Australische formatie die het genre met het immens populaire ‘Currents’ – plek 382 in de 500 beste platen ooit gemaakt aldus Rolling Stone – bijna mainstream heeft gemaakt.

Een andere graadmeter zouden de podia kunnen zijn, al liggen de gloriejaren wat dat betreft al ver achter ons. Dat waren de jaren zestig en zeventig, met clubs als UFO in Londen en De Melkweg en Candyland in Amsterdam. Een stad die in zo’n rijtje vaak onterecht wordt overgeslagen, is Berlijn. Onterecht, want SO36 en The Velvet Room waren dé clubs als het ging om de underground scene en de psychedelica. Berlijn had een enorme aantrekkingskracht op muzikanten. Nog steeds, al hebben de gitaren in de meeste clubs plaats gemaakt voor draaitafels en snoeiharde techno. Afgaand op het artwork, moeten we deze ‘Oase’ van Weite wellicht zien als een hunkering naar zo’n club van weleer. In Berlijn, want ondanks de diverse nationaliteiten binnen haar gelederen, heeft Weite de Duitse hoofdstad als thuisbasis.

Berlijn is nog steeds ‘hip and happening’. De culturele sfeer in de stad is een smeltkroes van stijlen en daarmee een uitstekende bron van inspiratie voor de mix van Weite: Kraut, electronica, post rock en Americana gemixt met psychedelica en Canterbury prog. Weite benoemt die laatste categorie expliciet: met Soft Machine als grondlegger is de Canterbury sterk verweven met psych. Luister bijvoorbeeld eens naar ‘So Boot If At All’ van Soft Machine uit 1968 en dan naar deze ‘Oase’. De invloeden zijn niet te missen.

Bij het horen van deze muziek is het niet moeilijk om jezelf voor te stellen in een klein zaaltje waar de lucht van de geestverruimende dampen te snijden is, terwijl op een podium van bierkratten en tegen de achtergrond van vloeistofprojecties een band zichzelf volledig trippend lijkt te verliezen in minutenlang uitgesponnen thema’s. Dat was een beetje het euvel op het debuut ‘Assemblage’ dat in 2022 uitkwam: een EP met vier tracks die er maar niet in slaagden om de aandacht van de luisteraar vast te houden. Het waren geen uitgewerkte nummers. Vooral het veertien minuten durende ‘Murmuration’ was meer een aaneenrijging van soundscapes dan een echte song. Dan is een stief kwartier best een opgave.

Het debuut zal vermoedelijk bij weinigen een belletje doen rinkelen. Hopelijk doet dit tweede album ‘Oase’ dat wel, want dat verdient deze plaat. Een aantal stukken heeft nog steeds aanzienlijke lengtes, maar de composities zijn veel sterker dan op het debuut. Het zijn nu stuk voor stuk echte songs, met een kop en een staart, en bovendien voorzien van doordachte arrangementen. Het feit dat toetsenist Fabien de Menou zich dit jaar bij het gezelschap voegde, heeft het geluid van Weite bovendien rijker, dieper, spannender gemaakt.

Wat heel goed uitpakt is de afwisseling van korte en lange stukken, al vormt ‘(einschlafphase)’ met een drie minuten durende soundscape uit de keyboards feitelijk een heel lang intro voor ‘Roter Traum’. Leuk gevonden: lekker gaan slapen om vervolgens weg te dromen.

‘Woodbury Hollow’ is met tweeëneenhalve minuut het kortste stuk en bestaat uit slechts een rustige gitaartokkel en een fluitmelodie. Dit had zomaar een instrumental kunnen zijn op een vroeg Genesis-album, nog met Steve Hackett en Peter Gabriel in de gelederen waarbij de laatste regelmatig de dwarsfluit aan de lippen zette.

Dit korte intermezzo wordt gevolgd door het twaalf minuten durende ‘centerpiece’ op de plaat: ‘Eigengrau’. Net als ‘Roter Traum’ bestaat ‘Eigengrau’ uit verschillende delen die elk een eigen sfeer oproepen, maar wel via een beproefd recept: een begin dat met lang aangehouden, lage akkoorden wat donker klinkt, maar uitstekend werkt om de spanning op te bouwen richting een deel waarin alle instrumenten afzonderlijk alle ruimte krijgen om hun deel van het verhaal te vertellen. Het zit allemaal knap in elkaar. Knap, omdat de stukken blijven boeien. Ondanks de lengte en het ontbreken van vocalen, wordt de luisteraar meegezogen in deze muzikale vertellingen.

Weite weet in alle stukken te verrassen. Van de opener ‘Versteinert’ tot en met de afsluiter ‘The Slow Wave’ dat halverwege allesbehalve slow is: hier gaat de formatie op een dreinende bas nog even los in een staaltje harde, hypnotiserende en Faust-waardige Krautrock voordat het slotakkoord klinkt. En dan kunnen we concluderen dat ‘Oase’ een heerlijk gevarieerde plaat is geworden, een plaat die rechtdoet aan alle stijlen die Weite met elkaar heeft laten versmelten in een uniek, eigen en vooral fijn geluid.

85/100 Stickman Records