Crystal Palace – Still there

Esther Kessel-Tamerus | 22 June 2022 | CD | No Comments

Het Duitse Crystal Palace (art rock) bestaat ruim 30 jaar. Hun vorige studio album, ‘Scattered Shards’, werd in 2018 uitgebracht. Op hun nieuwe album ‘Still there’ lopen alle tracks non-stop in elkaar over. Het concept gaat over een jonge vrouw, zij had op de binnenmuren van een uitkijkpunt geschreven: “Still alive, still there”. Een paar dagen later pleegde ze hier zelfmoord. Het album is gebaseerd op deze tragische gebeurtenis, maar het verhaal is fictief. Een jonge Engelse vrouw volgt haar dromen: voor de liefde verhuist ze naar Berlijn. Maar de relatie loopt stuk en een depressie volgt. Met suïcidale gedachten gaat ze naar de toeristische uitkijkpost. Boven geniet ze van het uitzicht, er komen mooie herinneringen boven en ze besluit weer naar beneden te gaan. Op haar terugweg schrijft ze: “Still there”. Haar innerlijke duisternis keert terug, ze gaat weer naar de toren. Ondanks de drukte merkt niemand haar op… ze besluit om niet via de trappen naar beneden te gaan..

De tekst van ‘126 Steps’ wordt gesproken, de mannenstem zorgt misschien voor verwarring omdat het verhaal over een vrouw gaat. Na de rustige start van ‘Leaving This Land’ komt er een vleugje rock bij. Zang en muziek vormen een eenheid, beide zijn langzaam. Er zijn diverse (subtiele) wendingen. In ‘A Plan You Can’t Resist’ worden lichtere elementen goed afgewisseld met rock. De “strijkinstrumenten” zorgen voor een sobere sfeer. De zang klinkt bijna optimistisch, zang en muziek blijven in harmonie.

Na het melancholische ‘Winter’s End On Water’ volgt ‘Dear Mother’ waarin de vrouw een brief schrijft naar haar moeder. Voor het eerst hoor je de stem van Roxy Furcht. Sampling van stemmen aan het eind van ‘Planned Obsolescence’ vormt de overgang naar ‘Orange Popsicle Sky’. De mooie gestapelde, woordeloze zang is een beetje zoet, maar het past bij de mooie herinneringen van de vrouw.

In ‘Shadows’, wordt de stem van Yenz intens, de zin: “Dear mother, I just lost the will to live” raakt me. Ook in ‘A Scream From The Wall’ zijn delen van de (achtergrond) zang intens gezongen. Even later klinkt er vertrouwen in de woorden “Still there”. Zang en muziek van ‘These Stairs’ zijn in eerste instantie minder diepgaand dan je zou verwachten bij de aangrijpende tekst. De hoofdpersoon klinkt best relaxed, alsof het besluit geen moeite kost. Weer zijn de cimbalen mooi zacht bespeeld. Het instrumentale stuk is gaaf. Tijdens fluisterende woorden verandert de emotie.

Hoewel je in ‘The Unquiet Window’ geen angst of verdriet hoort in zang en muziek, zetten sommige delen van de tekst je wel aan het denken. Omdat je afwisselend Roxy en Yenz hoort, zou je kunnen denken dat er twee personen boven staan. De muziek wordt eerst wat chaotischer, dan integer en aangrijpend. Het bezorgt me kippenvel, vooral door de woorden van Roxy: “Just one small step…”. Dit wordt aangevuld met langaanhoudende tonen, de muziek blijft een tijdje langzaam. ‘Still There’ start langzaam, de eerste zinnen worden emotioneel gezongen. In de muziek is er weer een goed contrast tussen hoge en lage tonen. Het gitaarspel wordt meeslepend. Tot slot een kalm en dromerig instrumentaal stuk.

Het is bijna onmogelijk om de juiste emotionele balans te vinden voor dit album.
De innerlijke worsteling van de vrouw komt beperkt aan bod. Het geheel is dus niet deprimerend, daarom is het niet moeilijk om naar te luisteren. Aan de andere kant had er af en toe wat meer diepgang in mogen zitten. Sommige teksten zijn misschien wat lastiger te begrijpen. Maar diep respect voor het concept, want zelfmoord is denk ik nog steeds een taboe. (75/100) (Progressive Promotion Records)