Dawn of Solace – Affliction Vortex
Het gaat pijn doen, zoveel is zeker. Een allerlaatste, alles verzwelgende tornado zal over ons heen razen. Of zijn het de sneeuwstormen die door de voorspelde polaire vortex – een poolwervel – hele Europese kustlijnen bedreigen? Met gevoel voor drama noemen de Britse weermannen dit de ‘Beast from the East’. Er zijn voorspellingen dat die koude poolwinden niet alleen de Britse eilanden zullen teisteren, maar mogelijk zelfs bij ons een herhaling kunnen inluiden van de Hel van ’63. Of erger.
Aan dergelijke condities zijn ze in Finland wel gewend, zeker in het noorden waar het in de wintermaanden nauwelijks licht wordt en de sneeuw over de veelal boomloze toendra’s jaagt, van Noorwegen tot aan de grens met het Russische schiereiland Kola. Omstandigheden waar ze in de DeepNoise Studio vermoedelijk weinig last van hebben gehad, aangezien die studio zich Kouvula bevindt, in het zuiden van Finland. In die studio maakte Tuomas Saukkonen met zijn Dawn of Solace dit ‘Affliction Vortex’, waarvoor de onheilspellende tijdingen over veranderende weersomstandigheden ongetwijfeld inspiratie zijn geweest. Afgaand op de afbeelding die de hoes siert, moeten we ons opmaken voor ijzige tijden. Nee, een vrolijke noot gaat dit niet worden. Past ook niet in het genre: Dawn of Solace, een van de vele projecten van Saukkonen, maakt doom. Weliswaar van het melodieuze, bijna typisch Finse type, maar onheilspellend is het, zoals het betaamt.
Bij Saukkonen verwachten we een portie flink grommen, maar op dit album worden de vocalen met name verzorgt door Mikko Heikkilä, iemand die gezegend is met een erg prettige zangstem. Het maakt deze plaat uiterst toegankelijk, ook voor metalheads die niet zo van de atonale keelklanken zijn. Natuurlijk ontbreken de grunts niet, maar Saukkonen gebruikt ze nu veel meer als accenten, op uitgekiende momenten, daar waar het de muziek of de boodschap in die muziek versterkt.
Voor wie Saukkonen kent van Wolfheart, zal opmerken dat Dawn of Solace een aantal versnellingen lager is. Het geluid van de band sleept en trekt als een tank met rupsbanden diepe sporen door de Finse landschap waarbij vooral de beukende bas de aandrijving verzorgt. De composities vormen feitelijk een geheel op ‘Affliction Vortex’, dat alle kenmerken heeft van een conceptalbum. Zoals zoveel artiesten, maken ook Saukkonen c.s. zich zorgen over de toestand van de mensheid. Op het album krijgen we een spiegel voorgeschoteld: de realiteit is dat we onszelf te gronde richten. We hadden het over doom, tenslotte. Af te raden op de nuchtere maag.
De plaat wordt ingeleid met ‘Inception’, vermoedelijk een van de weinige nummers waarop Saukkonen het leeuwendeel heeft overgelaten aan toetsenist van dienst Saku Moilanen. Verder worden alle instrumenten door Saukkonen zelf bespeelt. Een paar X-Files-achtige diepe pulserende bastonen en een repeterend pianodeuntje vormen de opmaat naar de eerste volwaardige track op het album, ‘Murder’, dat eerder als single werd gereleased. Over X-Files gesproken.
Ja, er is een muur van gitaren, maar het is allemaal perfect harmonieus gearrangeerd. En dan die stem: het bereik van Heikkilä is niets minder dan indrukwekkend, zeker als je begrijpt dat de zangmelodieën helemaal niet zo eenvoudig zijn. Zo nu en dan klinkt de stem zelfs bijna sacraal, zoals in ‘Fortress’. Het zijn echt de vocalen die de meeste indruk maken op ‘Affliction Vortex’, vocalen die op de meeste tracks bestaan uit diverse lagen: we horen vaak de wat hogere leadstem, maar er is altijd een tweede stem, lager, die de lead juist enorm veel diepte geeft. Luister eens naar ‘Into the Light’ en ‘Dream’. In het refrein van laatstgenoemde track, dat heerlijk begint met een cleane gitaarriff, horen we Saukkonen grommen als tweede stem, iets dat we ook al in ‘Murder’ hoorden. In het laatste gedeelte van ‘Dream’ maakt die tweede stem zelfs plaats voor een hoge kopstem. Het werkt allemaal, nergens is het te veel of voelt het ongemakkelijk.
In combinatie met zwaar vervormde gitaren is het razendknap om de zang en het totaal transparant te laten klinken. Waar de Polar Studios in Stockholm om werden geroemd (de deuren sloten in 2004), doet de DeepNoise Studio hier echt geen millimeter onder voor de productie. Die is simpelweg perfect, met ‘Mother Earth’ als waar episch slotstuk. Het nummer sleept ons traag maar vastberaden naar dat ene moment waar alles samenkomt, Moeder Aarde voor de laatste keer haar armen in een perfecte storm om ons heen sluit en alles daarna stil wordt.
In ’Murder’ wordt al een voorschot genomen op het einde:
Roots crew a wreath,
Like a nest for the secret.
Injustice occurred.
And the earth understood.
Moeder Aarde neemt uiteindelijk alle geheimen met zich mee. Ons rest niets dan een donkere, ijzige wereld waarin slechts een enkeling in eenzaamheid zal weten te overleven. Tot die tijd mag de waarschuwing van Dawn of Solace luid en duidelijk hoorbaar zijn. Wij luisteren naar dit Beast from the East.
(80/100)(Noble Demon)
Bandleden
Tuomas Saukkonen – Drums, guitars, bass and growling vocals
Mikko Heikkilä – Clean and growling vocals
Saku Moilanen – Keys
Tracks
- Inception
- Murder
- Fortress
- Into The Light
- Rival
- Invitation
- Dream
- Perennial
- Mother Earth
