John Wetton – Anthology ,Volume 1, The studio recordings (2CD)
Er zijn van die muzikale duizendpoten die al decennia lang op de planken staan. Die zowel in diverse grote bands hebben meegespeeld, als een behoorlijke solo carrière hebben opgebouwd. Singer-songwriter, gitarist, bassist en toetsenist John Wetton is zo’n duizendpoot. Een greep uit de bands waarin John heeft meegespeeld: King Crimson, Uriah Heep, UK en Asia. Natuurlijk heeft hij met deze bands albums uitgebracht, maar ook solo heeft hij diverse albums op zijn naam staan waarbij hij heeft samen gewerkt met heel wat grote muzikale grootheden, als Steve Lukather (o.a Toto). Alle tracks op dubbel cd ‘Anthology ,Volume 1, The studio recordings’ verschenen eerder op zijn beste solo albums.
De warme klanken van de cello door Hugh McDowell en piano klanken door Geoff Downes (Yes e.a.) tijdens het intro van ’I’ve come to take you home’ raken je meteen. Net als in andere ballads komt ook hier John’s stem mooi uit. Zijn lichte slisje is goed hoorbaar, maar is absoluut niet hinderlijk, het hoort bij John. De cello blijft een tijd lang goed hoorbaar, dit geeft deze ballad een toegevoegde waarde, en laat de tekst extra mooi uitkomen. John Mitchell (o.a. Arena) zorgt voor de meeslepend gitaarspel.
‘Lost for words’ is een up-tempo track. De tekst wordt in hoog tempo gezongen dit maakt het verstaan van de tekst wat moeilijker. Ondanks het vrij hoge drum tempo heeft de dynamiek van Billy Sherwood (Yes) er niet onder te lijden. De korte rustmomenten die in de muziek verwerkt zitten voegen een leuke dimensie toe. Dit zorgt er, samen met de verschillende drumeffecten, mede voor dat dit een pakkende track is. Steve Morse (Deep Purple) geeft een mooie gitaarsolo weg en als Steve een solo weg geeft… dan is het altijd goed!
Onweer dendert door de boxen, wat het begin van ‘Arkangel’ aanduidt. Het loopt over in de lekkere klanken van een ballad, waarop John zo goed als solo zingt, slechts begeleid door piano. De lichte echo op zijn stem, die af en toe te horen is, is een mooie toevoeging. ‘Real world’ is één van de tracks waar John al zingend zijn hele ziel en zaligheid in legt, en dat hoor je aan zijn stem. Steve Hackett (Genesis) speelt hierop harmonica, op het einde zelfs helemaal solo. Goede afsluiter van de eerste cd.
‘Raised in captivity’ heeft een rustig en mysterieus intro dat meteen je oren op scherp zet. Na een wending komt de pit en een gaaf basloopje dat als een rode draad door het nummer loopt. Hoewel de tekst niet helemaal te verstaan is, mag je alleen maar kopen dat die niet autobiografisch is. Het nummer eindigt heel rustig maar boeiend waardoor je echt blijf luisteren t/m de laatste seconde.
De allerlaatste track is ‘After all’. En digitaal orkest, vermengd met een poppy sound zorgt voor een mooie, lichte mix, die zo makkelijk wegluistert, dat je bijna vergeet naar de tekst te luisteren. Als het digitaal orkest op de voorgrond komt, hoor je de pijn in John’s stem; De enkele aanslagen op de piano benadrukken dit nog eens. Als je de muziek wegdenkt en beter naar de teksten luistert dringt de ernst van de tekst tot je door, en is het in eens een gevoelige track.
Jammer genoeg zijn veel tracks op het einde weggedraaid. Soms is dit jammer, omdat het net tijdens mooie gitaarriff is, of tijdens een stuk dynamiek in het drumwerk. Gelukkig zijn er ook veel tracks met een mooi en meeslepend einde. Deze dubbel cd is heel divers, want de tracks komen van 6 verschillende albums. Bovendien komen er ook 4 decennia aan je voorbij, in willekeurige volgorde. Toch klinkt dit zeker niet als een allegaartje. De goede verdeling tussen de ballads en de wat meer pop/rock nummers is een extra pluspuntje. Anthology is een mooi overzicht van de solo carrière van John Wetton. (7,5/10) (Cherry Red Records)
