Een betoverende avond met Navarone classic

Navarone classic wordt zo onderhand een traditie die net zo bij de decembermaand hoort als een kerstboom. De Nijmeegs-Amsterdamse rockband laat inmiddels voor het derde jaar op rij de versterkers thuis om haar nummers in een klassiek jasje te gieten. De band doet dat samen met het klassieke ensemble The Wooden Collective. The Wooden Collective bestaat uit negen muzikanten. Het ensemble voegt violen, cello, harp, piano, dwarsfluit, klarinet en percussie toe aan het palet van de band. Drummer Robin heeft samen met twee vrienden van het conservatorium Chris en Minkel de rocknummers van Navarone opnieuw gearrangeerd voor deze klassieke setting. Dit jaar is de stadsschouwburg in thuishaven Nijmegen het toneel van Navarone Classic.

De sfeervolle theaterzaal is al vroeg volgestroomd. Toen de pauzemuziek stopte ontstond er een sfeer van verwachting. Alle aandacht werd naar de eenzaam tikkende metronoom op het podium getrokken. Toen het doek opging speelde het Wooden Collective een ouverture. Deze ging over in ‘Quarter Rest’ van Navarone’s eerste album ‘A Darker Shade Of White’. Een luid applaus klonk toen de mannen van Navarone hun plek op het podium innamen. De spanning was van hun gezichten af te lezen. Ook voor een ervaren rockband als Navarone blijkt dit een spannende aangelegenheid. Zanger Merijn verslikte zich bijna in de eerste noot van ‘December’, maar toen hij eenmaal aan het zingen was verdwenen de zenuwen. Al snel spatte het speelplezier van het podium. ‘December’ is een van de rustigste nummers van Navarone. Het kwam in deze setting helemaal prachtig uit de verf, met een hoofdrol voor de cello van Judith Groen. Het normaal snoeiharde ‘Highland Bull’ kreeg deze avond een creepy lading mee, vooral door het als zigeunermuziek klinkende vioolstuk. Navarone lichtte alvast een tipje van de sluier op van het nieuwe album door een tweetal nieuwe nummers te spelen. ‘Don’t Belong’ was de eerste, waarop we als primeur Robin op gitaar ontwaarden.

‘Murder & Misery’ en ‘Indigo Blue’ behoren bij een reguliere show van Navarone altijd tot de hoogtepunten. Dat was deze avond niet anders. Van zacht, bijna fluisterend tot keihard uithalend stal zanger Merijn de show. In ‘Murder & Misery’ was er een hoofdrol weggelegd voor de piano. Tijdens ‘Indigo Blue’ deed de dwarsfluit de gierende gitaren in de solo vergeten.

‘Sage’ is een sleutelsong in het repertoire van Navarone. In dit psychedelische epos komt alles wat de band zo goed maakt samen: De stuwende gitaarrock, de psychedelische gitaarduels en de o zo muzikale bijna jazzy jams. Zo ook in de Stadsschouwburg; ‘Sage’ klonk krachtig, psychedelisch en stuwend en met massaal gefluisterde goede voornemens zond het nummer ook een positieve boodschap uit. ‘The Red Queen Effect’ was ook in de akoestische uitvoering zo opwindend dat het publiek maar ternauwernood in de stoeltjes kon blijven zitten. ‘Wander’ zette de zaal verder in vuur en vlam. Tot op het bovenste balkon werd “I feel that I’m beginning to wander And I wander straight into the dark” meegezongen. Het tweede nieuwe nummer deze avond was ‘Free Together’, dat opende met Merijn, Robin en Roman in close harmony rondom één microfoon. Ik hoorde bij vlagen Fleetwood Mac terug in dit nummer, wat alleen maar meer benieuwd maakte naar het nieuwe album. Met ‘Free Together’ werd de reguliere set afgesloten.

Na een staande ovatie en het hartstochtelijk gescandeerde “We want more” verscheen de band in de zijingang van de zaal slechts verlicht met 1 armzalig zaklampje. Waarna in optocht en onversterkt ‘Black and Blue’ werd gespeeld. In al zijn kleinheid en kwetsbaarheid groeide dit uit tot een van de hoogtepunten van de show, met een bijna ademloos stil publiek. Met Led Zeppelin’s ‘Kashmir’ pakte Navarone weer een rock klassieker op en maakte die helemaal eigen in een bloedstollend mooie uitvoering met een hoofdrol voor de cello en violen. Een van de charmes van de akoestische shows van Navarone is dat er op die avonden een aantal juweeltjes gespeeld worden die tijdens het rockgeweld van de reguliere shows nauwelijks aan bod komen. ‘Feathers’ van Navarone’s eerste ep was er zo een. Het adembenemend mooie ‘Devil’s Ferry’ kwam tijdens de toegiften aan bod en de show sloot af met het epische ‘Dawn’.

Navarone blijft in de eerste plaats een rockband die vooral met donderende drums, grommende bassen, gierende gitaren en brulboei Merijn de zalen platspeelt. Maar één keer per jaar is het fantastisch om Navarone eens heel anders te horen. In het samenspel met het klassiek ensemble wordt de band gedwongen haar muziek opnieuw uit te vinden. Het resultaat was een betoverend mooie show. Merijn kondigde aan dat ze dit jaarlijks willen doen. Ik kan dat alleen maar toejuichen.

Fotografie: Ariane van Ginneke voor Rockmuzine.nl