The Room – Beyond the gates of bedlam
De Engelse melo-prog rock band The Room bestaat sinds 2010. ‘Beyond the gates of bedlam’ is het tweede album van deze vijf mannen.
“Carrie” heeft een kort instrumentaal intro. Martin Wilson heeft een beetje rauwe, maar zeker eenaangename stem. Hij spreekt delen van woorden nadrukkelijk uit. Aan de ene kant geeft het soms wat harde klanken. Aan de andere kant is hij goed te verstaan. Waardoor je al snel mee kunt zingen. Chris York voegt tijdens het drummen leuke details toe. Af en toe klinkt het geluid wat lijkt op strijkers op de achtergrond, en dragen bij aan de melodie. De melodie blijft in je hoofd hangen. Dit nummer lijkt vrij vrolijk. Totdat je, na een instrumentaal stukje, de zin
“Carrie didn’t wake up
Behind her lifeless eyes…….
hoort. Hoewel het meeste te verstaan is, mis je soms een tekstboekje. Juist bij dit soort gevoelige teksten is het fijn om mee te kunnen lezen, zodat de tekst nog beter aan komt.
Martin zingt zo goed als solo. Je hoort de emotie op zijn stem. Steve Checkley speelt slechts een enkele noot op het keyboard. Het eerste gedeelte van ‘Full circle’ is ingetogen. Er volgen diverse geleidelijke wendingen waarbij je regelmatig de verbetenheid in de stem van Martin hoort. Dit is in harmonie met de tekst. Kort gezegd gaat de tekst over : “de knop moet om, ik moet een nieuwe start maken, maar ik weet niet hoe.”
‘As crazy as it seems’ is qua muziek rustiger. Er wordt teder en gevoelig gezongen. Martin is de leadzanger maar ook Chris neemt een deel van de zang voor zijn rekening. De overige 3 mannen zorgen voor de backing vocals. Al deze stemmen kleuren opvallend goed bij elkaar, dat valt vooral tijdens dit nummer op. Later is er iets meer power op de stem als de tekst er om vraagt. Maar de warmte blijft.
‘The Hunter’ heeft een intro met folklore trommels, met bijbehorend ritme.
Andy Rowe speelt hier een bas loopje door heen. De folklore trommels worden diverse keren afgewisseld met het drumstel.
De rusten zijn verrassend, en geven wel degelijk meerwaarde. Dat zelfde geldt voor Steve Anderson met zijn gitaar spel.
Sirenes, storm, onweer, schreeuwde mensen, schieten. Een merkwaardig intro maar dat past bij de titel want Bedlam betekent opstootje, oproer. Hierna heeft de rock even de overhand. Door het up-tempo is de tekst voor het eerst wat moeilijker te verstaan. Maar duidelijk is wel dat namen uit songteksten van eerdere nummers terug komen. Na een wat gemeen klinkende lach is dit nummer ineens afgelopen. Aan dit laatste nummer moet je even wennen. Dit geldt niet voor overige 9 nummers. Het ritme is vaak pakkend. De melodie blijft in je hoofd hangen. Toch klinkt geen van de nummers poppy. In diverse nummer zijn details toegevoegd. Zoals gefluit van vogel, een klok die slaat, tamboerijn e.d. Nergens zijn deze details te veel of overbodig. Vergeet vooral niet te luisteren naar de mooie teksten.
Ruim een uur kun je genieten van muziek die ingewikkelder in elkaar zit dan dat je in eerste instantie denkt.
(8/10, Bad Elephant Music)
