The Deaf (Paradiso, Amsterdam, 10-12-2014)

Voor veel artiesten tel je nog steeds pas echt mee wanneer je in Poptempel Paradiso hebt opgetreden. Nou heeft frontman Frans (Spike) van Zoest van het door Rock&Roll, Garage Punk geïnspireerde The Deaf hier in zijn muzikale carrière allang een streepje verdiend natuurlijk. Maar deze avond stond The Deaf niet in de sfeervolle zaal die ooit een kerk was, maar boven in het pand in één van de kleinere zalen.

Voor aanvang van het concert trof ik bassiste Miss Fuzz (Janneke Nijhuis) en Spike nog even aan in de rookruimte. (Foei toch jongelui, dat is heel slecht voor de zang). Zij hadden duidelijk zin in het optreden, al meldde Spike en passant dat hij zijn haren nog even moest touperen en Janneke zei dat ze haar “hoofd ook nog even moest doen”? Hihi, rare jongens die Haagguhneessuh, maar goede muziek maken zit daar volgens mij gewoon in de zilte zeelucht of zo. Er komt nogal wat talent daar vandaan.

In het zaaltje aangekomen is het als snel duidelijk dat hier lang niet zo’n bijzondere sfeer hangt als in de grote zaal. Dit probeert men te compenseren door vooral veel rood en blauw licht en een continu draaiende rookmachine. Voor de bezoekers werkt dit wellicht sfeerverhogend, maar voor de fotograaf is dit toch wel een dingetje waar hij minder blij mee is. We hoeven ons ook niet te verheugen op een hoog springende Spike omdat het podium het formaat heeft van een postzegel.

Ondanks deze ‘tegenslagen’ trapt The Deaf om 20.05 uur enthousiast af met het uitdagende nummer `Are You Scared` gevolgd door het van de nieuwe CD afkomstig `Go Loose Yourself`, een titel wat bijna een smeekbede is om toch vooral ondanks het vroege uur lekker los te gaan. Het publiek lijkt nog wat tam te blijven, maar ik reken er op en weet uit ervaring dat dit best in orde gaat komen, al lijkt Spike hier nog niet helemaal zeker van. `Isolator` wordt ingezet gevolgd door `1973`, wederom twee heerlijke nieuwe nummers. Zowaar begint het enthousiasme van de band zijn vruchten af te werpen en komt er beweging in de zaal.

Drummer Kit Carrera is een wonderlijke drummer, wat let die man scherp op en regelmatig tovert hij een paar onorthodoxe slagen uit zijn polsen. Niet om te showen maar dit is blijkbaar gewoon de manier waarop hij drumt, ik vind het knap. Laten we nadat we genoten hebben van achtereenvolgens `Sin City`, `Dead Moon Rise` en `Soultrapper` vooral toetsenist Mau niet uitvlakken. Vooraan bij het podium blijft het zoals gewoonlijk een beetje leeg. Deze muzikant schommelt, duwt  en sleept zijn “orgeltje” alle kanten uit over het podium. Het lijkt een wonder dat het hele geval niet eens het podium af stort en dat Mau geen enkele toon mist.

Een jeugdig ogende moeder met haar dochter staan vooraan bij het podium en swingen er lekker op los. Op mijn vraag aan de dochter of zij haar moeder mee genomen heeft roept ma enthousiast: “Nee, ik heb hààr meegenomen! Ik ben al fan van het eerste uur.” Maar dochterlief meldt dat zij ze ook wel echt te gek vindt. De meid krijgt in ieder geval een goede muzikale opvoeding. De bescherming van haar ma is wel handig wanneer zich dan eindelijk na het ophitsen van Spike een heuse ‘Pit’ vormt. Wanneer je stil staat ben je bijna bang dat we door de vloer zakken, die golft gewoon onder je door.

‘Not Your Man’ zingen Spike en Miss Fuzz, met als antwoord ‘He’s My Man’. `Rides In Rolls Out`, ‘I  Got Love`, `B B Bang`, `Lay Down Honey` en het aanwezige publiek gaat inderdaad ‘los’! Ik zie meisjes met zeer dunne maar dik getatoeëerde armen tussen jonge kerels in leren giletjes en geruite bloesjes, of heuse The Deaf t-shirtjes geplet worden en de grootste lol hebben. Dat is wat een optreden van deze band teweeg brengt. En ondanks dat ik zelf niet rond sta te hupsen maar alert blijf dat de meute niet richting de fotograaf met zijn dure camera komt sta ik wel zelf ook enorm te genieten.

Live is deze band zo heerlijk om mee te maken. Al heb ik wel steeds de neiging om de maat te gaan dirigeren. Maar dat zal wel door een zeker TV programma komen waarin ik Spike onlangs heb zien schitteren (ook te vermakelijk overigens). Met een toegift van de nummers `Coming Down That Road` en het indringende en tot mee blèren aanzettende `I’m Alive` is de koek voor deze avond alweer op en is het allemaal veel te snel voorbij gegaan. Ik wens de bezoekers van de komende concerten heel veel plezier toe, maar ik weet bijna zeker dat dit wel goed gaat komen.

The Deaf bestaat uit:
Spike van Zoest (gitaar en zang)
Miss Fuzz (basgitaar en zang)
Magere Mau (toetsen, tamboerijn en zang)
Kit Carrera (drums)

© Foto’s Rob Sneltjes / Maxazine.nl