Wallace Vanborn – The Orb We Absorb
In de tien jaar dat Wallace Vanborn actief is trok het trio door heel Europa en speelde talloze clubs en grote festivals plat: Dit jaar onder andere Pukkelpop – en in Nederland ondermeer tweemaal Eurosonic en De Wereld Draait Door. In eigen land behoort de band inmiddels tot de gevestigde rockorde; daarbuiten verspreidt zijn solide reputatie zich als een lopend vuurtje.
‘The Orb We Absorb’ is alweer het derde album van het rockmonster uit Gent, eerder verschenen ‘Free Blank Shots’ (2010) en ‘Lions, Liars, Guns and Gods’ (2012), beiden enthousiast ontvangen door pers en publiek.
Ian Clement (zang-gitaar), Dries Hoof (bas) en Sylvester Vanborm (zang-drums) trokken een half jaar geleden voor de opnamen van ‘The Orb We Absorb’ naar de legendarische studio Rancho De La Luna in het Californische Joshua Tree waar artiesten als Foo Fighters, Kyuss, Queens of the Stone Age, en Masters Of Reality klassieke albums vereeuwigden. The Godfather of desertrock Cris Goss nam tijdens de opnames in dit epicentrum van de rock ‘n roll de taak op zich van spirituele leider, producer én ambassadeur: “Take QOTSA quality riffage, but 10 x weight, add swinging crazy drums and monster ass bass and you might have something like Wallace Vanborn” [Chris Goss]
Na het sferische intro ‘Light in the Dark’ gaat Wallace Vanborn er stevig tegenaan met ‘Supply and the Damned’ dat inmiddels hoge ogen gooit in Studio Brussel’s De Afrekening. Ook ‘A Bee and a Buzz’, het haast Indiaas klinkende ‘Wizzard Casts Blizzard’ en het fantastische ‘Wave Goodbye’ zijn voorbeelden van knallende nummers. Maar het is niet enkel “van dik hout zaagt men planken”: het album kent ook meer gelaagde nummers. Het beklemmende, bijna traag kruipende ‘Skipping Loops’ is één van de vroege hoogtepunten van het album, maar ook het mooi opgebouwde ‘Vampires Big Drain’ en ‘Revealers’ met zijn subtiele intro en gruizige gitaarriff zijn hiervan voorbeelden.
Bovenstaande quote van Chris Goss beschrijft de nieuwe Wallace Vanborn behoorlijk accuraat. De messcherpe gitaarriffs vliegen je om de oren, geserveerd op een bedje van knallende drums en moddervette bas. Maar het album biedt meer dan louter spierballen, veel nummers kennen een prachtige opbouw, waardoor bijvoorbeeld de vuige gitaarsolo in ‘When the Riders’ extra impact krijgt.
Met ‘The Orb we Absorb heeft Wallace Vanborn een reuzenstap gezet en de band is nu definitief toegetreden tot de eredivisie van de alternatieve rock bands in Europa. Er staat geen enkel slecht nummer op het album. (9/10) (PIAS-Roughtrade).
