Blind Illusion-Wrath of the gods

Ronald van Bruggen | 22 October 2022 | CD | No Comments

Er zijn nogal wat bands welke de boot gemist hebben, doordat ze hun debuut-album uitbrengen in hun genre wat dan juist afzakt door het overvleugeld worden door een ander erg populair genre. Dat is ook het uit San Francisco afkomstige Blind Illusion overkomen. Op zich wel raar, want de band wordt al in 1978 opgericht door Marc Biedermann. Blind Illusion brengt echter pas in 1988 hun debuut-album uit en je hoeft alleen maar op zoek te gaan naar de bezetting van de band door de jaren heen en je begrijpt gelijk waarom dat zo lang geduurd heeft, deze band is een enorme duiventil qua personele bezetting. Maar, als dan in 1988 het debuutalbum uitkomt, ‘The sane asylum’ dan krijgt dat album wel direct heel veel waardering en terecht, want dit album is een topalbum in de progressieve thrash. Zoals gezegd, wel uitgebracht in de verkeerde tijd en Blind Illusion verdwijnt al snel in de anonimiteit. In 2010 volgt wel een opvolger, maar dat is een draak van een album. En het duurt dan ook weer wat jaren aleer Blind Illusion een complete lineup heeft. En die lineup is er wel 1 met enkele klinkende namen, want met Doug Piercy ex-Heathen op gitaar en Andy Galeon ex-Death Angel heb je wel 2 toppers in huis. En dan is er nu, 34 jaar na het geweldige debuut, de opvolger ‘Wrath of the gods’.

Opener ‘Straight as the crowbar flies’ toont gelijk dat Blind Illusion verder gaat waar het met ‘Sane Asylum’ gestopt was. Een nummer vol progressieve thrash, coupletten met gesproken zang, gevolgd door snelle hakkende ritmes, ondersteund door een flink ronkende bas en ‘afgemaakt’ met een aparte gitaarsolo, 1 van de vele op dit album. ‘Slow death’ is iets meer een thrasher, met name in de refreinen, de breaks met een hoofdrol voor de bas klinken erg fijn. ‘Protomolecule’ is een heerlijk swingend snel nummer met een gitaarriff met Oosterse invloeden, het nummer laat overduidelijk een Heathen-invloed horen, luister maar eens naar ‘Goblin’s Blade’, een fantastisch Heathen-nummer. ‘Spaced’ klinkt heel anders dan de 1e 3 nummers, heeft niets met thrash te maken, eerder wat funk-achtigs in zich. Titelnummer ‘Wrath of the gods’ is een langzaam nummer in de coupletten, klinkt daardoor wat doomachtig mede door het heerlijke zware baswerk, het uptempo refreinen geeft het nummer ook hier een swingend gevoel. ‘Behemoth’ is een ingewikkeld klinkend nummer met tal van tempowisselingen. Inmiddels is wel duidelijk, dat het thrash-gehalte flink is weggezakt. Ook op de volgende nummers is dat het geval en komt Blind Illusion meer als een hardrock-band uit de hoek, soms zelfs wat bluesy, zo ook bij afsluiter ‘No rest ‘til Budapest’, het tweede deel van het nummer wordt heerlijk opzwepend met een heerlijke gitaarsolo.

Bij progressieve thrash mag je dus geen recht-toe-recht-aan-thrash verwachten, het album vergt wel wat luisterbeurten om het te doorgronden. Het album klinkt erg eerlijk, geen gladde productie en heeft daardoor bijna een live-gevoel.

Blind Illusion levert een prima album af al boeit het album wel wat minder naarmate het vordert, het album kan niet tippen aan hun debuut. 82 /100 ( Hammerheart Records )