Wallace Vanborn (Merleyn Nijmegen, 20-12-2014)
Rock met de hoofdletter R is wat Merleyn ons vanavond voorschotelt. Het Achterhoekse Sugartoosh is niet vies van een portie vuige rock vermengd met stoner en blues. Dat hoofdact van vanavond Wallace Vanborn in België de bijnaam “Pletwallace” heeft zegt waarschijnlijk al genoeg.
Sugartoosh
Sugartoosh draait al heel wat jaren mee. De band heeft in die tijd waarschijnlijk alle bandcompetities die er in het oosten van het land worden georganiseerd wel eens gewonnen. Sugartoosh heeft ook een solide live reputatie opgebouwd door optredens op menig festival en als support voor onder andere Drive Like Maria. In mei van dit jaar presenteerde de band haar eerste album ‘Who’ll Drive?’.
Tijdens hun show in Merleyn brengt Sugartoosh haar album bijna in z’n geheel. De band opent voortvarend met ‘Who’ll Drive’, het titelnummer waarin vooral de fraaie gitaarbreak opvalt. De band speelt energiek en enthousiast waarbij vooral de boomlange gestalte van Joep Lankveld, de bassist, opvalt. Joep springt tijdens het bassen het podium op- en neer en zweept het publiek op om mee te springen en te klappen. Leadzanger Luuk Penterman heeft een fraaie stem waarmee hij zowel zuiver als heel hard kan gaan. Dit komt het mooist tot zijn recht in fraai opgebouwde ‘Out of Control’. Sugartoosh sluit haar lekker stevige set af met ‘Doll’, een typisch nummer voor de band: Inpluggen en gaan! Opgejaagd door knallende drums en tweestemmige gitaarriffs zingt Luuk zijn longen uit zijn lijf.
Sugartoosh vormt voor velen in het publiek een prettige verrassing. Bij aanvang van de show is de band voor de meerderheid van het publiek nog een vraagteken. Al snel schudden vele hoofden al instemmend mee en als de laatste tonen van ‘Doll’ wegsterven klinkt er een oorverdovend applaus door Merleyn.
Wallace Vanborn
Het Gentse trio Wallace Vanborn heeft eind oktober dit jaar haar derde album afgeleverd: ‘The Orb We Absorb’. De band heeft daarvoor de stoute schoenen aangetrokken en de oppergod van de stonerrock Chris Goss,gevraagd om dit album op te nemen en te produceren in de legendarische studio “La Rancho de la Luna’ in Joshua Tree Califormia. Zowel Chris Goss als de studio zijn beroemd vanwege de legendarische albums die Kyuss en Queens of the Stone Age daar opnamen. Dat Goss gelooft in Wallace Vanborn is een understatement getuige deze quote van de meester: “Take QOTSA quality riffage, but 10 x weight, add swinging crazy drums and monster ass bass and you might have something like Wallace Vanborn”. Eerder besteedde Rockmuzine al aandacht aan deze plaat. De (ietwat juichende) recensie vind je hier.
In België behoort Wallace Vanborn tot de gevestigde orde van de rockbands en speelt bijvoorbeeld de Staat regelmatig in haar voorprogramma. In Nederland moet de band deze status nog zien te bereiken. Vandaar dat de band voor haar eerste Nederlandse optreden na het verschijnen van ‘The Orb We Absorb’ op het podium van Merleyn staat. Vlijmscherp en knetterhard klinkt de openingsriff van het eerste nummer van de show ‘Supply And The Damned’. Daarmee is de toon voor het optreden gelijk gezet. Drummer Sylvester Vanborm teistert zijn drumkit zo hard dat er regelmatig gebroken stokken door de lucht vliegen. Bassist Dries Hoof grossiert in loodzware basritmes. Tesamen met de moddervette gitaarriffs van zanger/guitarist Ian Clement maakt het trio haar bijnaam Pletwallace volledig waar.
Gelukkig is er in al het geweld van het powertrio ook ruimte voor nuance en dynamiek. Als zanger kan Ian Clement Ruben Block naar de kroon steken met zijn loepzuivere hoge uithalen zoals in het van ‘Free Blank Shots’ afkomstige ‘Atom Juggler’ wordt gedemonstreerd. Maar de band kan ook heerlijk grooven zoals in het door vette baslicks gedreven ‘A Bee And a Buzz’. Hoewel Ian Clement halverwege de show bijna schuchter bekent dat “Hij aan het oefenen is voor frontman” is de zanger/guitarist het absolute boegbeeld van de band. Wanneer hij zijn gitaarriffs op het publiek afvuurt en zingt groeit hij uit tot een reus, die na het laatste akkoord weer tot menselijke properties terugkeert.
De band zet een fenomenale show neer, knetterhard, gedreven en muzikaal met als hoogtepunten: ‘Wave Goodbye’, een “liedje over het zeetje” waarin de grommende bas, een killer riff en Ian’s emotionele zang de hoofdrol spelen. Het epos “Welcome to the Wastelands” dat gedreven wordt door een geweldige riff en de snoeiharde klappen van drummer Sylvester. Ook een van de hoogtepunten van de vorige Wallace Vanborn plaat ‘Lions, Liars, Guns & God’ ‘Found in LA’ is met het prachtig hoog gezongen refrein een van de hoogtepunten van de show. De band sluit traditioneel af met het instrumentale ‘Cowboy Panda’s Revenge’ waarin de band nog eens vol gas geeft en laat zien dat ze een trio geweldige muzikanten zijn.
Overpeinzing
Sugartoosh en Wallace Vanborn hebben er samen een prachtig rockfeest van gemaakt in Merleyn. Het publiek gaat tevreden en met suizende oren naar huis. Het geluid in Merleyn is namelijk knetterhard, zo hard dat soms de zang nauwelijks te horen is. Maar met name Wallace Vanborn weet goed met de omstandigheden om te gaan en zet toch een ijzersterke rockshow neer.
