Dag 2 Louder than Life festival (Kentucky – USA, 06-10-2014)

Dirk en Conny reisden in oktober naar Kentucky USA om verslag te doen van het nieuwe rockfestival Louder Than Life. Ze kwamen terug met mooie verhalen en prachtige foto’s. Lees vandaag de samenvatting van de tweede dag.

Na een heerlijke nachtrust, een douche is het tijd voor ontbijt. Bij het buffet zie je een andere haute couture dan normaal. Shirts met bandlogo’s zijn in overtal. Het verstoort de ochtendrust niet en daar genieten we dan weer van. Ook de sportteams uit andere staten die vandaag een wedstrijd hebben, worden niet uit hun wedstrijdconcentratie gehaald. Toch ook weer iets dat je bij ons niet ziet. Het zou dan een soort Europese scholencompetitie worden.

We stappen weer in onze Ford limo, stellen TomTom in op de kortste route naar het festival. Dat is gisteren goed bevallen omdat je de gangbare route omzeild. We rijden weer door de woonwijk en het industrieterrein en weer geen file. Heerlijk. We zijn vandaag iets later dan gisteren waardoor er geen rij staat voor de ingang. Na binnenkomst gaan we eerst naar het persgedeelte voor info en nieuws. De info betreft dat “A Day to Remember” geen pers te woord staat en geen fotografen bij het concert wil. Prima. Hebben we mooi de tijd om een extra rack ribs te verorberen. De vraag is wordt het vandaag beter dan gisteren. Je ben geneigd NEE te zeggen. We gaan het meemaken! We hebben in ieder geval een jas meegenomen om dat we gisteren, ondanks de waarschuwing voor chilly weather, te luchtig waren gekleed.

Vanaf het moment dat The New Black 7 als eerste band op Mainstage South begint gaat het in sneltrein vaart om en om met Mainstage North door. We laten de Marshall Stage met talenten maar  voor wat het is, anders is het niet te belopen. We missen hierdoor wel de Butcher Babies maar die komen zomer 2015 naar Europa (oa Graspop).

The New Black 7 is Countryrock. Wat doen die op een metalfestival? Gewoon lekker openen met Motley Crues “ kickstart my heart” en daarna lekker stevig doorgaan met hun eigen  op country gebaseerde rock. Heerlijk om de dag mee te beginnen.

Monster Truck uit Ontario-Canada is een van de hedendaagse bands die hun basis hebben in de zeventiger jaren maar met een moderne spirit te keer gaan. Wat meewerkt aan het seventies gevoel is het hammond orgel dat een speciale feeling aan de muziek geeft.  Met 2 EP’s en een album uit hebben ze voorlopig voldoende reportoire. Mocht je bij het concert van Slash in de HMH zijn geweest dan heb je ze als voorprogramma gezien. Monster Truck was het voorprogramma dat je niet mocht missen en ze maakten hun slogan “don’t Fuck with the Truck”  geheel waar.

Ook Crobot hangt heel stevig in de zeventiger jaren. Ze hebben wel wat zweverigs en frivools. Zelfs noemen ze het “dirty groove rock” en daar is niets aan glogen.

Na 3 bands gehad te hebben die het alleen van hun muziek moeten hebben voegt Avatar het element show toe. De opkomst inclusief het stylistisch plaatsen van de vlaggen duurt 5 minuten en dan gaan de Zweden los. Onder aanvoering van zanger en kapitein Johannes Eckerstrom wordt er veel van het laatste album “hail the apocalypse” gespeeld. Het is de eerste band van de dag waarbij weer gecrowdsurfd wordt.

Nothing More hebben we overgeslagen om een BBQ onderzoek te doen. Of te wel: we hadden heel erge honger.

 

Bij Hellyeah waren we er weer. De band is in het begin met gejuich ontvangen en toen bleek dat het geen Pantera 2 was kwam het commentaar. Zelf hebben ze daar ook last van gehad. Allemaal leden uit bekende bands die samen muziek gaan maken waar heel veel van wordt verwacht is niet makkelijk. Als je dan onderling geen vaste koers kan bepalen dan wordt het lastig. Voor het 4e album is orde op zaken gesteld. Na een paar personele wisselingen is er een lekker album uitgekakt met een koers voor de toekomst waar de band blij mee is. Voor de huidige leden is Hellyeah hun eerste prioriteit en dat was te merken ook. Een sterk optreden van de Texas redneck metalheads. Zanger Chad Gray brulde erop los  en de nieuwe leden Kyle Sanders (bas) en Christian Brady (gitaar) speelden lekker. Vinnie Paul drumde sterk en was in een goed humeur zeker nu de Dallas Cowboys aan een sterk seizoen bezig zijn.

Payable On Death of te wel P.O.D. speelt een mengelmoes van hip-hop, metal, reggae en hardrock. Ondanks dat het geloof een belangrijke rol speelt voor de band, preken ze niet en ik vraag me af of het publiek het interesseert. Die  willen gewoon een lekker concert en dat kregen ze.

In Europa bescheiden. In Amerika nog steeds populair maar nog wel steeds halverwege de kaart op een festival. Buckcherry is een band waar je van houdt of niet. Hun eerste album sloeg in als een bom en het 2e consolideerde het succes. Na een split is de band alweer jaren redelijk succesvol bezig. Persoonlijk vind ik de albums niet sterker worden en blijft het debut het beste album. De band denkt daar vermoedelijk redelijk hetzelfde over, aangezien ze veel nummers van het debuut spelen en de show hierdoor lekker energiek is.

Het Engelse metalcore gezelschap Bring me the Horizon is zanger Oliver Sykes. Leuke begeleidingsband maar ze voegen niets toe.

A Day to Remember wilde geen pers!

 

Volbeat gaat er volle bak tegenaan en met succes. Sinds het toetreden van de Amerikaanse gitarist Rob Caggiano wordt het succes in de Verenigde Staten groter. Toeval of niet maar het publiek wil Volbeat. Er worden weer ladingen armen, benen, lichamen etc van achter naar voren getransporteerd. Met dit optreden maken ze een goede kans op de dagprijs.

Papa Roach heeft hun nieuwe album opgenomen en gaat alvast op toer. Ze hebben moeite om de aandacht van het publiek vast te houden ondanks een goede set. Vreemd omdat alle bands die maar wat met rap doen zeer succesvol zijn. Het goede nieuws is dat ze op alle Europese festivals staan in 2015.

The all american metalband van dit moment, die het gat van Pantera goed opvult is Five Finger Death Punch. Vanaf het begin tot het eind is het beuken. Tussendoor een nationalistische speech, eer aan de soldaten in het buitenland en wordt de jeugdige toekomst van de metal op het podium gehaald. Deze band kan geen fout doen bij het publiek. Ook hier wordt alles over de hoofden naar voren gepleurd ter verhoging van de feestvreugde. Net een paar tiende punt meer dan Volbeat voor de dagprijs.

Voordat afsluiter van het festival Kid Rock begint maakt de organisatie bekend dat er op beide dagen 20.000 bezoekers zijn geweest. Dit is meer dan verwacht. Louisville heeft een signaal gegeven waarop de organisatie alleen maar kan zeggen “that the hole fuckin’ festival, next year, bigger and better, returns to Louisville-Kentucky, hellyeah!”

En dan is het tijd voor afsluiter Kid Rock. De man is groot in The States. Hip-hop, rap, southernrock en metal worden tot een stoofpot gemixd. Ook nu zagen we hetzelfde als gisteren. Veel mensen willen blijkbaar op tijd thuis zijn. En aan het optreden ligt het niet. Normaal speelt Kid Rock een uurtje of twee maar nu was de tijd beperkt tot 1 uur en 10 minuten. Klokslag 23.00 uur is het afgelopen. In deze tijd propt hij zoveel als mogelijk waardoor het allemaal zeer dynamisch was.

 

Dagwinnaar Five Finger Death Punch met local Chris Kael op bas.

Voor middernacht waren we weer in het hotel. We hebben twee geweldige dagen gehad met veel muziek in een geweldige sfeer. Het lijkt mij steeds waarschijnlijker dat dit wel eens de opzet voor nieuwe festivals gaat worden. Muziek gecombineerd met locale eet- en drinkgewoonten. Met trots je streek-/landproducten presenteren en dat is lekker vertrouwd voor de localen en interessant voor bezoekers. Of het in Nederland werkt weet ik niet. De tijd zal het leren.

© Foto’s: Dirk van den Heuvel – Maxazine/Rockmuzine