Sister Johnson – Free
De Nijmeegse band Sister Johnson is in 2006 ontstaan. Vincent Raassens (zang en gitaar) is er als enige vanaf het prille begin er bij. Er zijn een aantal wisselingen in de band geweest: Eric Ritzerfeld (backing vocals, keyboard, tamboerijn en gitaar) en Maurice Snijders (gitaar) sloten zich in 2009 aan bij de band. In het voorjaar van 2014 kwamen Thijs van der Meer (bas) en John Janssen (drum) er bij. John drumde hiervoor in Yeeehaa en Dix. Het gevolg van deze wissels: hun rock is breder en dynamischer geworden. Ze experimenteren met wat ze willen binnen de rock.
Dit experimenteren heeft geleid tot hun debuutalbum ‘Free’. Het artwork op de cover is gemaakt door Tjark van Beers, en laat een astronaut zien. Een blik op de titels van de nummers brengt geen helderheid over de astronaut. Wellicht was het maken van dit album een soort ruimtereis voor Sister Johnson. De cd heeft tien nummers. Als ik de cd op zet, zie ik dat de cd nog geen 34 minuten duurt. Korte nummers dus.
De cd begint meteen met de titelsong: ‘Free’, en gaat rockend van start. Vincent zingt duidelijk en heeft een prettige stem. De melodie is pakkend. John drumt lekker strak. Leuk decrescendo. Hierna komt de drum extra mooi naar voren. Minpuntje aan dit nummer: er wordt een stem vervormer gebruikt. Helemaal niet nodig! De stem van Vincent heeft een mooie kleur. Die wordt bijna te niet gedaan door de stem vervormer. Zo jammer!
Helaas is de stem in meerdere nummers wat vervormd. Echt zonde, want vooral als Vincent in mid-tempo zingt klinkt zijn stem erg goed. Waarom die stem vervormen? In geen van de nummers heeft dit een toegevoegde waarde: niet aan de muziek, niet aan de tekst. De teksten zijn bijna volledig te verstaan. Ze gaan vaak over liefde. Geen diepgaande zinnen, maar gelukkig ook geen clichés. Vrij allerdaagse teksten, die de mede door de melodielijnen al snel een heel eind mee te zingen zijn. In diverse nummers zitten leuke details verwerkt. Bijvoorbeeld in ‘Down in the beast’ is de tamboerijn te horen. Deze geeft een leuke en subtiele aanvulling.
Voordat Eric bij de band kwam was de synthesizer ondenkbaar in Sister Johnson. De synthesizer zorgt voor de details vormt meestal een goede aanvulling. ‘Stop & go’ heeft een leuk synthesizer intro. Verderop klinkt de synthesizer hier en daar te elektronisch. Iets te veel toegevoegde geluiden. Deze details zijn in de toch al lekker drukke rock verweven. Net een beetje te veel verschillende geluiden op hetzelfde moment, waardoor het soms wat rommelig overkomt.
De details zijn wel goed verwerkt in ‘Telephone’. Bovendien: een heerlijke melodielijn waar de gitaar lekker door heen scheurt. John raakt de bekkens veelvuldig op de buitenrand. Hier door zijn de bekkens nadrukkelijk, maar niet overdadig aanwezig. Bijna op het einde van dit nummer blijkt Vincent een heerlijk rauw randje op zijn stem te hebben.
‘You know what I want’ en ‘Close the tracks’ zijn prima nummers. Maar er is een lichte trilling te horen. Vergelijkbaar met live muziek waarvan de geluidskwaliteit net niet optimaal is. Niet echt storend, wel jammer. Regelmatig heb ik al mooie basloopjes gehoord, maar het mooiste basloopje zit in ‘Close the track’ .
‘Try’ is het laatste nummer en heel anders dan de voorgaande nummers. Mooie onverwachte wending in de muziek, goed opgebouwd. Leuke toegevoegde details. Al met al een goed debuut. Beschrijving van dit album in een paar steekwoorden: Feel-good rock.
Ik ben zeker benieuwd hoe Sister Johnson zich gaat ontwikkelen. Want er wordt nu al druk gewerkt aan een tweede album. Er staan een paar belangrijke dingen in hun agenda: half april staan ze in het voorprogramma van Kamchatka in de Brigant in Arnhem. Maar als eerste staat gepland: de cd presentatie van Free: 28-02- 2015 in Brebl Nijmegen.(7/10) (Eigen beheer)
