The Neal Morse Band – The Grand Experiment
Neal Morse is een veelzijdig muzikant want naast zanger bespeelt hij ook keyboard, gitaar, drum en bas. Afgelopen jaar was een druk jaar voor Neal. In januari bracht hij samen met zijn prog.rock band Transatlantic het album ‘Kaleidoscope’ uit. Dit album werd wereldwijd goed ontvangen door pers en fans. Ook werd een wereldtour afgewerkt met onder meer een optreden in de Tilburge poptempel 013.
In augustus lanceerde Neal een solo album: ‘Songs From November’. Een heel ander album dan de prog.rock van Transatlantic. Veel rustiger en de erg persoonlijke teksten.
In september kwam het album ‘Second Nature’ uit. Dit tweede album van Flying Colors is ook weer een andere rockband waar Neal in mee speelt. Ook met deze band heeft Neal in diverse landen op de planken gestaan, wederom in Tilburg.
De overige bandleden van zijn Neal Morse Band zijn Mike Portnoy die net zoals in Transatlantic en Flying Colors de drums bespeelt. Randy George is de bassist en Eric Gillette is gitarist en neemt ook een deel van de zang voor zijn rekening. Bill Hubauer is de toetsenist van het gezelschap .
Het eerste nummer ‘Following the Call’ heeft een a capella intro:
Leave it all behind you
Try to let it go
Free the chains that bind you
Let your heart going
Following the call
De kleur van de stemmen past mooi bij elkaar, dit geeft deze mooie tekst een extra dimensie. Als even later de muziek er bij komt, klinkt dit al gauw heerlijk bombastisch. De invloeden van Flying Colors en Transatlantic zijn hier goed te horen. Mooie wendingen, tempo wisselingen, en natuurlijk veel drums, veel keyboard, sublieme gitaarlijnen en mooie basloopjes. Na een gaaf decrescendo volgt een bijna minimalistisch stuk. En o, wat kan een stem toch mooi zijn, zeker in dit stukje!! Stem, muziek, tekst, wow.
De titelsong ‘The Grand Experiment’ had ik al een paar keer gehoord. Via Facebook had Neal Morse begin januari een Youtube link gedeeld met de officiële video. En dan kan ik het natuurlijk niet nalaten om te kijken en luisteren. Ook hier weer een gaaf intro. Dit nummer is toegankelijker voor de niet prog.head. De pakkende melodielijn is iets meer poppy, maar absoluut prog.rock waardig. De stem vervormer klinkt elektronisch maar past mooi in het geheel.
‘Waterfall’ heeft een intro van akoestisch gitaar. De muziek klinkt als een kabbelend riviertje. De tekst gaat over dat problemen en zorgen bij de rivier achter gelaten worden.. In combinatie met de kleur van de stemmen, de muziek en de mooie tekst een nummer dat me raakt. ‘Agenda ’is wat elektronischer van opzet. De stem vervormer is ook een paar keer gebruikt, en geeft het geheel een wat poppy sound. Voor mij het minste nummer van de cd. Een beetje vreemde eend in de bijt.. en toch wel een leuk vreemd eendje.
‘Alive again’ begint instrumentaal en heel rustig. Een mooi crescendo volgt al snel. Mooie wendingen wisselen elkaar af. Er is ook een heel onrustig stuk in verweven. Zoals ook het leven onrustig kan zijn. Dan een super decrescendo. De muziek is minimaal. Weer die mooie stem van Neal .. de tekst.. vooral deze zinnen ’Was I really dead and at the bottom of the ocean?’ en ‘All I saw was the long way down… down… down’ komen binnen.
En de muziek blijft een poosje rustig, een super combinatie met de zang en tekst. Mooie overschakeling naar meer tempo, meer volume… de tekst: ‘I feel I’m alive again’ past daar perfect bij. Wat is dit mooi! Veel mooie wendingen, soms pianissimo.. nauwelijks hoorbaar. Lekker lange instrumentale stukken. Afgewisseld met zang… en de tekst… zooo mooi.
Natuurlijk verwacht ik bij dit nummer een mooi einde… maar na 26 minuten ben ik verbaasd.. . bijna verbijsterd… het einde is weg gedraaid. Zonde van zo’n super mooi nummer! Beetje teleurgesteld over het einde. Maar verder: dit is een geweldig goede cd. (9/10) (Radiant Records)
