The Dirty Aces – From The Basement
The Dirty Aces is het gezelschap rond zanger en mondharmonica speler Giles Robson. Robson richtte de band in 2007 op. Tot nu toe bracht de band twee albums uit. Mei 2015 volgt nummer drie, getiteld From The Basement die wel eens voor een doorbraak zou kunnen gaan zorgen. Niet dat de band ook maar een druppel water bij de wijn doet, maar de nummers op het nieuwe album hebben allemaal iets aanstekelijks.
Op From The Basement horen we een opwindende mix van alt-rock, punk, garage rock en rhythm & blues. Aangevuurd door de mondharmonica van Giles Robson en de duivelse gitaar van Flip Kozlowski en van een stevig fundament voorzien door bassist Tommy Hull en drummer Simon Small.
De inspiratie voor het album komt van de Basement Parties, underground feesten waarop een groep creatieve outcasts met behulp van rock ’n roll en techno aan de restrictieve, conservatieve tijdgeest probeert te ontsnappen.
Het album opent opwindend met gierende gitaren en een smerige mondharmonica in de rocker ‘Sinnin’Gainst Me’. ‘Na Na Na Na Na (The Girl I’m Talkin’ About)’ heeft een refrein dat in een vol stadion niet zou weerstaan, het is echter zo’n smerige rocker dat ik dat niet zo snel zie gebeuren. Dan is ‘Ain’t No Forgetting’ een betere kandidaat voor een doorbraaknummer voor the Dirty Aces: Aanstekelijk, opwindend en het refrein blijft na één keer horen gelijk in je kop zitten. Echt bluesy wordt het met het heerlijke groovy ‘Anna Marie’ en ‘Howl & Moan’ met zijn “vuile” gitaarsolo.
Verder is het opwindende rock ’n roll dat de klok slaat. Hoogtepunten daarvan zijn de al eerder genoemde ‘Sinnin’Gainst Me’, ‘Ain’t No Forgetting’ en het duistere ‘My Angels Might Die Too’.
De nummers op From The Basement lijken op het eerste gehoor vaak bedrieglijk simpel, veelal opgebouwd rond een centrale riff op gitaar of mondharmonica. Maar altijd is er wel een verrassende lick op mondharmonica of een gitaarsolo die je op het verkeerde been zet.
De seventies van Iggy & the Stooges en The Stones weerklinken in de opwindende rock en blues van the Dirty Aces. Maar ook The White Stripes en the Black Keys zijn nooit ver weg bij de nummers op het album. Boven alles is From The Basement een heerlijke, opwindende en goudeerlijke rock ’n roll plaat die je knoerthard op repeat moet afspelen in je auto op een lange autorit met de ramen open en de zon op je hoofd. Zet wel je cruise control aan, want het risico bestaat dat je onbewust het gaspedaal steeds dieper intrapt.
Rock ‘n Roll is niet dood. In ieder geval niet zolang the Dirty Aces bestaan. (9/10)(V2 Records)
