Leibowitz – A cry of a bird
De Amerikaan Joshua Leibowitz is singer-songwriter, multi- instrumentalist en producer. Hij heeft een tijdje in New York gewoond en woont al weer een aantal jaar in Florida. Beide woonplaatsen zijn van invloed geweest op zijn muziek. ‘The cry of a bird ‘ is het derde album van Leibowitz en voor het eerst heeft hij alle instrumenten zelf bespeeld.
Het instrumentale intro van ‘New street’ is licht rockend. De uitspraak van Joshua is duidelijk, maar de kleur van de stem zal misschien niet iedereen aanspreken. Pluspunt is wel dat je zijn stem vrij gemakkelijk herkent. Hij laat mooie orgel-partijen horen. De licht rockende sound blijft het hele nummer aanwezig. Het einde lijkt weg te sterven met het orgel, maar is pas klaar met een flinke tik op de hihats.
Rustige, lome klanken openen ‘Like de Florida sun’; Loom zoals op een tropische zomerdag. Met voornamelijk gitaar en lange, langzame keyboardlijnen wordt deze lome zomersfeer onderstreept. Voor dit nummer is het jammer dat Joshua niet zo’n warme kleur op zijn stem heeft. Een warme sound had beter bij de muziek gepast.
‘Soulsucker’ heeft een lekker lang basloopje. De tekst vertelt over dat je beter bij sommige mensen uit de buurt kunt blijven, voor je eigen bestwil. De lang aanhoudende tonen op de toetsen zijn mooi toegevoegd. Het basloopje komt net als de orgelpartijen een aantal keer terug. Ondanks dat dit geen top-nummer is blijft de melodie blijft lekker in de hoofd hangen.
‘Tumble weed’ is een plantje dat groeit in de woestijn, dat als het is volgroeid weer afsterft. De woestijnwind zorgt er voor dat het plantje weg rolt. Waar heen, dat bepaalt de wind, het maakt het plantje niet uit waar naar toe. Het heeft nu geen verzorging en geen liefde meer nodig. Dit in tegenstelling tot de mens. Het nummer heeft een vrij gelijkmatig mid tempo, wat goed bij de tekst past.
Het intro van ‘Cry of a bird Part 1 dark houses’ zet door mooie gitaarlijnen je oren op scherp. Vrij snel volgt een wending: Meer instrumenten worden toegevoegd, tempo en volume gaan om hoog, en er gebeurt meer in de muziek; Meer om naar de luisteren. Na een volgende wending is het even wat rommelig. Al snel komt het weer goed met een drum solo als luister extraatje. Er volgen nog een paar wendingen, maar ook nu is de balans hier en daar even weg.
In ‘A smile goes a long way’ is het jammer dat de emotie en warmte niet goed terug te horen zijn in stem en muziek. De tekst nodigt daar immers voor uit. Voor al de woorden “You mean so much to me” vlak voor het einde. Er zit wel emotie in, maar niet genoeg. Had die warmte er wel in gezeten, dan had de dit nummer de luisteraar echt kunnen raken.
Delen van deze cd trekken echt de aandacht, maar af en toe zit er net een stukje in waar in de instrumenten net niet met elkaar in harmonie zijn. Aan de ene kant had het verschil tussen de elf nummers onderling iets groter mogen zijn. Toch luisteren deze prog. rock en southern-rock nummers wel makkelijk weg. Ook wel eens fijn! (7/10) (Eigen beheer)
