The Delta Saints – Bones

Om gelijk met de deur in huis te vallen: ‘Bones’ van the Delta Saints is wat mij betreft één van de allerbeste albums van 2015. Al bij de eerste keer luisteren via crappy laptopspeakers kwam het album keihard binnen. ‘Bones’ is pas het tweede album van de in 2008 in Nashville Tennessee opgerichte band. Maar wat is er op ‘Bones’ een geweldige rockband aan het werk!

De heren hebben met keihard werken een solide live reputatie opgebouwd. Sinds de oprichting hebben the Delta Saints gemiddeld zo’n 200 shows per jaar gespeeld. Hiermee heeft de band wereldwijd een trouwe schare aan fans opgebouwd. Blikvanger van de band is zanger en dobro speler Ben Ringel. De ritmesectie van de band bestaat uit mede-oprichter bassist David Supica en drummer Vincent Williams. Meestergitarist van de band is Dylan Fitch. Keyboardspeler Nate Kramer is de laatste aanwinst van de band. Met zijn komst is het palet van de band nog rijker geworden.

‘Bones’ opent explosief met het loodzware en beklemmende ‘Sometimes I Worry’. Hiermee wordt gelijk de toon voor het album gezet. Het titelnummer van ‘Bones’, met een belangrijke bijdrage van toetsenman Nate, heeft een bijna verraderlijk vrolijke melodie. Hierdoor krijgt het bijna gefluisterde “She brakes your back, She makes you fall” een extra sinistere ondertoon.

‘Heavy Hammer’ is de eerste single van het album. Met funky gitaren en toetsen is het zonder enige twijfel het meest catchy nummer van het album. Het refrein “Shake it like a heavy hammer” nodigt uit tot meezingen. Dit wordt ongetwijfeld één van de live favorieten van dit album. Op het intense ‘Zydeco’ schroeft de band het tempo een tandje terug. De soulvolle zang van Ben en de gospelkoortjes trekken de aandacht. ‘Butte La Rose’ is het hoogtepunt van ‘Bones’. In dit nummer vertelt de band het drama van het dorpje Butte la Rose in Louisiana dat aan het water werd prijsgegeven om New Orleans te redden. ‘Butte La Rose’ is prachtig opgebouwd: met bloedmooie intro van alleen zang en dobro, de opbouw naar de grootse gitaarsolo en een massieve muur van geluid, en weer terug naar heel klein. Kippenvel!

‘Dust’ vertelt het verhaal van de dustbowls in Oklahoma in de jaren 30 vanuit het perspectief van een kind. ‘Dust’ is gebaseerd gebaseerd op de ervaringen van zanger Ben’s opa. Beklemmende countryrock met een hoofdrol voor de intense zang van zanger Ben Ringel. ‘My Love’ is een van de allermooiste liefdesliedjes van de afgelopen jaren zonder in de val van zoetsappigheid te trappen. ‘My Love’ begint heel klein en Ben’s vocalen spelen een glorieuze hoofdrol.
Het fatalistische ‘Into the Morning’ is een gejaagde blues waarin de gitaren van Dylan de boventoon voeren.
‘Soft Spoken’ is een gepassioneerd liefdesliedje wat opgejaagd wordt door Vincent’s drums. De opgejaagdheid lijkt in tegenstelling met de titel van het nummer. In ‘Berlin’ klinken Afrikaanse ritmes tot het nummer uiteindelijk samenkomt in een langgerekte jam van gitaar en keyboards.

‘Bones’ is zeker geen vrolijk album met zware nummers en soms ronduit fatalistische teksten. Maar het is lang geleden dat ik al bij het eerste gehoor zo door een plaat geraakt werd. Het album groeit alleen nog maar bij het vaker luisteren. The Delta Saints hebben een meesterwerk gemaakt met prachtige liedjes, geweldige muzikaliteit en intensiteit. Met Zanger Ben Ringel heeft de band een geweldige troefkaart in handen, met zijn prachige stem en innemend Southern accent weet hij de intensiteit nog een extra dimensie te geven. (9/10) (Loud & Proud Records)

The Delta Saints komen op hun tour rondom ‘Bones’ ook naar Nederland. De eerste gelegenheid om ze te zien in is op 12 september in de de Boerderij in Zoetermeer. Blueszine mag daarvoor 2 x 2 kaarten weggeven.