Slayer – Repentless

11 September. Nee, dat is geen toeval. Vandaag komt het nieuwe album van Slayer uit, getiteld ‘Repentless’. In 2001 kwam ‘God Hates Us All’ ook uit op 11 september. Toen was het wel toeval, zij het onwaarschijnlijk cynisch. Veel toepasselijker had het bijna niet kunnen worden toen de Twin Towers uiteindelijk in elkaar zegen. Dat was het achtste album, ‘Repentless’ de twaalfde studioplaat, en het eerste zonder Jeff Hannemann. Er waren niet veel mensen die daadwerkelijk dachten dat Slayer zonder Hannemann nog door zou gaan, een vergissing, dus. En dat de release op 11 september was gepland, hoort allemaal bij de lange neus die Slayer richting de wereld trekt. Niets gaat Slayer ooit stoppen.

Kerry King wond er in de media geen doekjes om. Tja, Hannemann was niet meer. Wat hem betreft betekende dat niet het einde van Slayer. Tom Araya was minder stellig: hij twijfelde openlijk of fans het zouden accepteren als Slayer door zou gaan zonder Hannemann. King meldde evenwel dat hij muziek wilde blijven maken en dat deze muziek onder de naam Slayer op plaat diende te verschijnen. En passant refereerde hij aan de overleden shredder liefkozend als ‘voer voor de wormen’. De boodschap was glashelder: Slayer was en is meer dan Jeff Hannemann. En ‘Repentless’ moet dat bewijzen.

Dat doet de plaat helaas niet overtuigend. Wees gerust: de fans worden getrakteerd op twaalf onmiskenbare Slayer-tracks. Thrash metal zoals het nota bene door Slayer is uitgevonden. Deze signatuur dankt de band aan de twee voornaamste songschrijvers, King en Araya. Die schreven op de voorgaande albums ook de meeste tracks en doen dat dus ook op ‘Repentless’. Daarbij worden ze nu ondersteund door gitarist Gary Holt en drummer Paul Bostaph. Geen Dave Lombardo. Die stapte twee jaar geleden uit de band, naar verluid vanwege ruzie om het aardse slijk. Gevolg is dat Slayer nu mank loopt. De twee voornaamste schrijvers zijn nog aan boord, maar de twee absolute drijvende muzikale krachten zijn niet meer van de partij: Hannemann en Lombardo. Dat hoor je. Dat voel je. Je hoort Slayer – en ook weer niet. Alsof je naar een uitstekende tribute zit te luisteren. Met nadruk op uitstekend, maar het is en blijft een tribute.

Over tribute gesproken: ‘Piano Wire’ is zo’n parel waarmee een hele plaat al wordt gemaakt. Da’s gek. Het nummer werd geschreven door Hannemann – met een typisch Hannemann-thema. Het nummer gaat over martelpraktijken van Duitse soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarbij tegenstanders van het Nazi-regime aan pianodraad werden verhangen. Dat nummer was eigenlijk bedoeld voor ‘World Painted Blood’, maar werd daarvoor afgekeurd. Maar er is meer Hannemann op ‘Repentless’. ‘You Against You’ en ‘Atrocity Vendor’ ademen de geest van de overleden gitarist, maar het echte shredwerk wordt overal gemist. Alle nummers komen eigenlijk domweg te kort in het gitaarwerk.
Uitschieters? Jawel. ‘When the Stillness Comes’ bijvoorbeeld. Traag en dreigend als de moord die er in wordt beschreven. En de titeltrack zelf. Als Slayer – en met name King – ooit een statement heeft afgegeven, dan is het wel in dit nummer:

Playing this shit is all that keeps me alive / I leave it all on the road living on the stage
This is my life where I kill it everyday/ So take your shot, bottom’s up, this is no lie
I’ll be beating this guitar ‘til the day I die

Duidelijk. Ze moeten King van het podium knallen. Zo niet, dan gaat deze metalhead door tot de dood erop volgt. We zijn toch wel enigszins bezorgd over de toekomstige kwaliteit van nieuw materiaal dan. ‘Repentless’ is namelijk, op z’n zachtst gezegd, niet de beste plaat die deze band, de grondleggers van het genre, ooit maakte.
(7/10) (Nuclear Blast Records)