Vanderbuyst maakt een knalfeest van haar afscheid

Op 22 december vorig jaar deed gitarist Willem Verbuyst de Nederlandse hardrock scene opschrikken met het bericht dat Vanderbuyst er in 2015 de stekker uit zou gaan trekken. In een dappere en eerlijke uitleg aan de fans op Facebook vertelde hij dat: “We hebben geleerd dat een carrière in de hardrock nastreven hetzelfde is als Don Quichot die strijd tegen de windmolens: dapper maar dom”. Eigenlijk had de band de conclusie dat een echte carrière op hun eigen voorwaarden  in de rock ’n roll niet mogelijk is al in februari 2014 getrokken. ‘At the Crack of Dawn’, hun laatste album stond dan ook al in het teken van het afscheid, getuige het sleutelnummer ‘Sweet Goodbye’.

Wel gaf de band meteen aan dat het afscheid pas in september zou zijn en dat Vanderbuyst tot die tijd zou doen waar het goed in was: Heel veel optreden en samen met de fans van elk optreden een feest maken. Op 25 en 26 september kwam deze lange afscheidstour dan toch tot een einde. Hiervoor ging Vanderbuyst terug naar hun oorsprong:  het piepkleine podiumpje van the Little Devil in Tilburg.

The Blues Junkies

De “Hard rockin’ super-sleazy bad-ass Speedrock boys from the Hague” die ook naar de namen The Blues Junkies óf The Great Blues Junkies luisteren mogen de avond aftrappen. Ondanks de enigzins  trieste aanleiding van de avond gaven de mannen van the Blues Junkies alles. Het publiek in the Little Devil werd getrakteerd op een orkaan van pompende drums, grommende bassen en gierende gitaren.  Zanger/gitarist Sander zou het jongere neefje van Peter Pan Speedrock’s Peter van Elderen kunnen zijn, bassist Francois heeft trekken van monsieur Paul van Triggerfinger en drummer Karel geselt zijn drumstel als Animal van the Muppets. Ondanks alle invloeden en vergelijkingen heeft de band iets heel eigens.

De energieke show van the Blues Junkies was precies wat het publiek nodig had. Al headbangend en luchtgitaar spelend werd de trieste stemming weggeblazen.

Vanderbuyst

Toen de vrolijke tonen van Micheal Sambello’s ‘Maniac’ door the Little Devil schalden veerde het publiek op en “She’s a maniac!” werd massaal meegebruld met de vuisten in de lucht. Toen de mannen van Vanderbuyst het podium betraden trilde de Little Devil op haar grondvesten van het gejuich van het publiek.

Het podium van the Little Devil is piepklein en laag. Het publiek staat bijna op de band. Precies wat Vanderbuyst graag wilde, niet voor of boven het publiek, maar samen zijn met hun fans. Willem’s flying-V gitaar gierde, haren zwaaiden en de luchtgitaren werden hoog geheven vanaf de eerste riff van ‘Welcome To the Night’ en Vanderbuyst zag dat het goed was. Jochem gaf aan het begin van de show meteen aan dat “Dit geen begrafenis is, dit is een feest dat we samen met jullie, onze vrienden willen vieren en daar horen alleen lachende gezichten bij”. Dat was de aftrap van een ware rock ’n roll hoogmis. Anthem ‘Flying Dutchmen’ werd massaal meegebruld. Het was indrukwekkend hoe band en publiek samen ‘Stealing Your Thunder’ naar een hoger plan trokken door het massaal mee gezongen refrein.

Vanderbuyst vierde haar afscheidsfeest samen met muziekvrienden. Zo zong Boudewijn Bonebakker mee op ’Don’t Believe a Word’.  Farida zong mee met een van de hoogtepunten van de show ‘At The Crack Of Dawn’ waarin de mannen van Vanderbuyst met een heerlijke langerekte jam lieten horen hoe  goed ze eigenlijk zijn. Lidia stond de band bij in publiekslieveling ‘Traci Lords’. Met een ziedende, ruim tien minuten lange uitvoering van de cover ‘Rock Bottom’ van UFO zette Vanderbuyst de Little Devil zo mogelijk nog meer op z’n kop. Willem’s gloedvolle gitaarsolo’s werden afgewisseld met een  moddervette drumsolo van Barry. Het alleen met begeleiding van een akoestische gitaar gezongen ‘Sweet Goodbye’ drukte iedereen weer met de neus op de harde realiteit. Het einde van Vanderbuyst was nu toch wel heel dichtbij. Menigeen plengde ondanks het stoere uiterlijk een traantje. Vanderbuyst was niet van plan in mineur af te sluiten. Het was tenslotte een afscheidsfeest en geen begrafenis. Dus sloot de band “Het fantastische boek dat Vanderbuyst heet” af met het toepasselijke “To Last Forever” en band en publiek gaven nog één keer alles in de wetenschap dat het hierna echt afgelopen zou zijn.

Het is doodzonde dat Vanderbuyst vind dat ze er mee op moeten houden en de Nederlandse podia zullen zeker een stuk saaier worden nu ze er niet meer zijn. Maar van je afscheid zo’n feest weten te maken getuigt van klasse. Alle fans zullen met weemoed, maar zeker ook met plezier terugdenken aan deze avond. We zullen Vanderbuyst missen, maar zeker ook terugdenken aan de mooie feestjes die de band samen met haar fans tijdens iedere show bouwde.